Αν υπήρχε μια κοσμηματοθήκη ταινιών, το “Αμαξάκι” θα ήταν σίγουρα μέσα σε αυτήν.
Μια ταινία που γυρίστηκε το 1956 με κεντρικό ήρωα έναν αμαξά που επιμένει σε παλιές αξίες και ιδανικά αρνούμενος να προσαρμοστεί στη νέα εποχή.
Οι σεναριογράφοι Νίκος Κιούσης και Ιάκωβος Καμπανέλλης στηρίζουν το στόρι στη σύγκρουση του χθες με το σήμερα.
Μια μάχη που καταλήγει σε μια ήττα των μοναχικών και φτωχών που φεύγουν από τη ζωή, όμως, με αξιοπρέπεια.
“Το Αμαξάκι” γυρίστηκε το καλοκαίρι του 1956 από τη Φίνος Φιλμ με σκηνοθέτη το Ντίνο Δημόπουλο.
Τα εξωτερικά γυρίσματα έγιναν στη Πλάκα, ίσως ο πλέον κατάλληλος τόπος, με το σκηνοθέτη να δίνει με “βίαιο” αλλά και λογοτεχνικό τρόπο τη μετάβαση της Αθήνας από το χθες στο μοντέρνο.
Έχοντας στη διάθεση του ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών δίνει την ευκαιρία σε όλους να χτίσουν το ρόλο τους και να τον περάσουν στην αθανασία.
Ο Ορέστης Μακρής, σημαντικό κεφάλαιο της δραματικής τέχνης με εμφανίσεις κυρίως στην επιθεώρηση, μαγεύει το κοινό ως ρομαντικός αμαξάς που πέρα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το επάγγελμα του, έχει βρεθεί με ένα γιο χαρτοκλέφτη.
Κουρασμένος και εξουθενωμένος αρνείται μέχρι το τέλος να προσαρμοστεί σε μια εποχή που όλα αλλάζουν. Θανατώνει το άλογο του, αφήνει το αμαξάκι του, πουλάει ως πλανόδιος τσιγάρα και σβήνει στα χέρια της κοπέλας του γιου του.
Κατά τη διάρκεια της προβολής της ταινίας στο φεστιβάλ του Κάρλο Βιβάρι, κοινό και κριτικοί εξεπλάγησαν όταν έμαθαν πως ο Ορέστης Μακρής δεν είναι δραματικός ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, όπως νόμιζαν, αλλά νουμερίστας της επιθεώρησης.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο οποίος υποχωρεί στην εξέλιξη και γίνεται σοφέρ σε ταξί.
Ο σπουδαίος ηθοποιός παίζει με λιτό τρόπο εισάγοντας στο φιλμ το κωμικό στοιχείο προς αποφόρτιση από τις απίστευτα δραματικές σκηνές.
Στο ίδιο επίπεδο και ο μικρός αλλά ουσιαστικός ρόλος της Γεωργίας Βασιλειάδου.
Σχεδόν αέρινη η παρουσία της Αντιγόνης Βαλάκου, όπως άλλωστε και όλη η πορεία της στον χώρο του θεάματος. Τρυφερή, ευαίσθητη, διακριτική αλλά και συγκλονιστική δίνει στο “Αμαξάκι” τον καλύτερο ρόλο της, μαζί με τα “Χαμένα Όνειρα” που θα ακολουθήσουν μερικά χρόνια αργότερα.
Ο Στέφανος Στρατηγός στο ρόλο του άσωτου υιού είναι συγκλονιστικός κυρίως στις σκηνές του στη ξενιτιά με τη παρουσία του επίσης σπουδαίου Βασίλη Διαμαντόπουλου.
Ο τελευταίος μοιάζει πραγματικά αγνώριστος, αφού μόλις 36 ετών στα γυρίσματα, έπειτα από το μακιγιάζ του Σταύρου Κελεσίδη εμφανίζεται ως ταλαιπωρημένος γέρος.
Στη ταινία τη παράσταση κλέβει στην κυριολεξία, η Χριστίνα Καλογερίκου ως υπέργηρη αριστοκράτισσα που εξακολουθεί να ζει στο παρελθόν συντροφιά με πρίγκηπες και πρωθυπουργούς.
Αν ήταν στην Αμερική σίγουρα θα κέρδιζε Όσκαρ ερμηνείας.
Η σκηνή με το “θάνατο” της είναι για το ανθολόγιο του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Ο Μακρής την βρίσκει νεκρή στο σπίτι της, στην καρέκλα της, παρέα με τις αγαπημένες της γάτες.
Ο πρωταγωνιστής της κλείνει τα μάτια, σε μια σκηνή που θυμίζει έντονα τους μοναχικούς θανάτους κορυφαίων ηθοποιών μας όπως του Διονύση Παπαγιαννόπουλου και της Σαπφούς Νοταρά.
Το καστ συμπληρώνουν ο Παντελής Ζερβός, ο Γιώργος Τσιτσόπουλος, και ο νεαρότατος Βαγγέλης Βουλγαρίδης ο οποίος στους τίτλους αναγράφεται ως Γιώργος.
Τη μουσική της ταινίας γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις με ένα υπέροχο τραγούδι με τον Θεόδωρο Δημήτριεφ.
“Το Αμαξάκι” έκανε πρεμιέρα στις σκοτεινές αίθουσες στις 4 Φεβρουαρίου 1957 ενώ σύμφωνα με φήμες, είχε γυριστεί και ένα διαφορετικό φινάλε από αυτό που έχουμε δει. Η συγκεκριμένη έκδοση είναι δυσεύρετη.
