Ηθοποιός και τραγουδίστρια, που διέπρεψε στο μιούζικαλ. Η Σμαρούλα Γιούλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 27 Ιανουαρίου 1934. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη και συνέχισε με χορό και τραγούδι.
Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο σε ηλικία 9 ετών, το 1943, στη «Φωνή της καρδιάς», πλάι στον Αιμίλιο Βεάκη. Ακολούθησαν οι ταινίες «Χαμένοι άγγελοι», «Τελευταία αποστολή», «Το σωφεράκι», «Το οργανάκι» και δεκάδες ακόμα.
Στο θεατρικό σανίδι εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1948, στην επιθεώρηση των Αλέκου Σακελλάριου – Χρήστου Γιαννακόπουλου «Άνθρωποι, άνθρωποι» και στη συνέχεια συνεργάστηκε με την Κατερίνα Ανδρεάδη και το Μάνο Κατράκη στο έργο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».
Μετρούσαν πενήντα έξι χρόνια παντρεμένοι! Από τότε που εκείνος, έφεδρος ανθυπολοχαγός, την αγκάλιασε στην πλατεία Ομονοίας -έξω από του Μαρινόπουλου- και εκείνη, πρωτόβγαλτη ηθοποιός, ένιωσε από την αρχή ασφάλεια στα χέρια του. «Ηταν τζέντλεμαν με όλη τη σημασία της λέξεως» είχε δηλώσει η Σμαρούλα Γιούλη στη Χρύσα Δότσιου και στην «Espresso».
Ο πεισματάρης αξιωματικός λάτρεψε με πάθος το όμορφο, μελαχρινό κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη με τα μεγάλα μάτια και ορκίστηκε εκείνη τη στιγμή ότι η δουλειά του πλέον για το υπόλοιπο της ζωής του θα ήταν το θέατρο. «Την έβλεπα έτσι, ντροπαλή, χαμηλών τόνων, μια πολύ σεμνή κοπέλα, που δεν της έδιναν την ευκαιρία να βγει μπροστά και να προχωρήσει. Κατάλαβα ότι άξιζε και ήθελα να τη βοηθήσω» είχε εξομολογηθεί τότε ο Βαγγέλης Λιβαδάς έχοντας στην αγκαλιά του τη σύντροφό του Σμαρούλα.
Πενήντα έξι χρόνια μετά ήταν αγαπημένοι όσο ποτέ. Ο σπουδαίος θεατρικός παραγωγός θυμάται ακόμα σ’ αυτή την τελευταία συνέντευξη στην «Espresso» το γάμο τους. «Παντρευτήκαμε με κουμπάρους δύο αδελφικούς φίλους, τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Οταν τους είπα ότι θα παντρευτώ τη Σμαρούλα, τρελάθηκαν. «Ευτυχώς που παντρεύτηκες αυτή τη γυναίκα, γιατί μόνο αυτή θα σταθεί όρθια και σίγουρα δίπλα σου» μου είχε πει ο Φωτόπουλος και πράγματι. Μείναμε στην αρχή στο Κολωνάκι και στη συνέχεια στο Παλαιό Φάληρο, στην πιο ωραία πολυκατοικία της Ελλάδος».
Η συγκεκριμένη συνέντευξη έγινε στο μοιραίο σπίτι στη Γλυφάδα, όπου ο Βαγγέλης Λιβαδάς βρήκε τραγικό θάνατο. Ενα όμορφο διαμέρισμα, όπου τα καλαίσθητα και ακριβά έπιπλα έδεναν αρμονικά με τις αναμνήσεις από τη ζωή και το θέατρο. Φωτογραφίες παντού. Νέοι και ερωτευμένοι στην Αμερική, μπροστά στη Rolls Royce στο Λονδίνο, από μεγάλους ρόλους της Σμαρούλας, με τα παράσημα, τα βραβεία και τις διακρίσεις για την προσφορά τους. Το μεγάλο παράπονό τους, όπως είχαν εκμυστηρευτεί, ήταν ότι οι περισσότεροι τους είχαν ξεχάσει.
«Ναι, έχω παράπονο από τους ανθρώπους του θεάτρου. Οταν σ’ έχουν ανάγκη, είναι όλο αγάπες! Οι ηθοποιοί. Εγώ τους αποκαλώ θεατρίνους, γιατί θεατρίνοι είναι. Εχουν εξαφανιστεί όλοι» ήταν τα λόγια του Βαγγέλη Λιβαδά τότε.