Η ταινία, “Τελευταία αποστολή” προβλήθηκε τη σαιζόν 1949-1950 και έκοψε 78.318 εισιτήρια.
Η ταινία, “Τελευταία αποστολή” ήταν αφιερωμένη από τον Φιλοποίμενα Φίνο στον πατέρα του, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς.
-Τον Απρίλιο του 1949, η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά σε τρείς μεγάλους κινηματογράφους της Αθήνας: «Ορφέας», «Παλλάς», και «Τιτάνια». Ενώ την πρώτη εβδομάδα σκαρφάλωσε στα 60.000 εισιτήρια, το κοινό αντέδρασε με την προδοσία της μάνας, ως ηρωίδα της ταινίας, με αποτέλεσμα να σταματήσει η προβολή της για ένα διάστημα, ώστε να γίνουν ορισμένες «θεματικές τροποποιήσεις». Έτσι, η μάνα Μιράντα Μυράτ αλλάζει εθνικότητα και από Ελληνίδα παρουσιάζεται ως Ουγγαρέζα που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει τους Έλληνες και την αντίστασή τους….
-Η πρώτη Ελληνική ταινία που έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ των Καννών του 1950.
Έπαινοι σε Φίνο και Χεπ
Αχιλλέας Μαμάκης, Εφημερίδα Έθνος, Μάρτιος 1949
Αλλά περισσότερο και από τους ηθοποιούς αξίζουν θερμότατοι έπαινοι στον σκηνοθέτη και στον οπερατέρ κ. Χεπ, καθώς και εις τον κ. Φίνο που επεμελήθη τη φωνοληψία. Είνε αναντίρρητον, όπως είπα και εις την αρχή, ότι η «Τελευταία αποστολή» τεχνικώς αποτελεί ένα μεγάλο βήμα προόδου. Η φωτογραφία, οι φωτισμοί, ακόμη και στα εσωτερικά, έρχονται στιγμές που σε κάνουν να ξεχνάς ότι βλέπεις ελληνικό φιλμ. Είναι τέτοια η βελτίωσις, ώστε, ανεξαρτήτου σεναρίου, πρέπει οπωσδήποτε να ιδήτε αυτό το έργο, για να βοηθηθούν οι καλοί παραγωγοί εις την προσπάθεια ανόδου την οποία επιτελούν με τόση ευσυνειδησία.
Μάριος Πλωρίτης, Εφημερίδα Ελευθερία, Μάρτιος 1949
Πέρυσι είχαμε κατηγορήσει τους αξιόλογους κατά τα άλλα «Χαμένους άγγελους» για το θέμα τους, που παρουσίαζε μιαν έξω από την πραγματικότητα ελληνική κοινωνία. Φέτος, ο κ. Ν. Τσιφόρος διόρθωσε το λάθος του. Απαρνήθηκε τον υπόκοσμο και, και γυρεύοντας υλικό ελληνικό, στράφηκε όπως ήταν φυσικό, στην πιο κοντινή πολυώδυνη περίοδο της νεότερης ιστορίας μας: στην Κατοχή. Η εκλογή λοιπόν του θέματος ήταν αυτή τη φορά 100% σωστή. Μένει κι η εκτέλεση.
Ο κ. Τσιφόρος τοποθέτησε την Κατοχή μέσα σε μια οικογένεια. Περιορίζει το φακό του στις επιδράσεις που είχε το τετράχρονο δράμα της δουλείας πάνω στο σπιτικό ενός Έλληνα αξιωματικού. Την πάλη των κατακτητών, των αντιστεκόμενων και των συνεργαζόμενων την κλείνει μέσα στους τοίχους ενός κηφισιώτικου σπιτιού.
Δε δίνει το δράμα της κατοχής, αλλά το δράμα ενός σπιτιού στην Κατοχή. Περιορισμός μοιραίος, γιατί τα ελληνικά μέσα δεν του επιτρέπανε να απλωθεί και να δώσει κάπως γενικότερα την εικόνα της ελληνικής τραγωδίας. Άλλωστε, κι από τους ξένους, ελάχιστοι το καταφέρανε αυτό. Γιατί να ζητάμε λοιπόν από τον άγουρο ελληνικό κινηματογράφο το μείζον, όταν οι υπερώριμοι ξένοι βρίσκονται ακόμα στο έλασσον;
Περίληψη της ταινίας, “Τελευταία αποστολή”
Μια νεαρή γυναίκα (Σμαρούλα Γιούλη) συλλαμβάνεται για το φόνο μιας ηλικιωμένης. Στο αστυνομικό τμήμα αφηγείται την ιστορία της, ξεκινώντας από τον πρώτο χρόνο του πολέμου. Ο πατέρας της (Βασίλης Διαμαντόπουλος) ήταν στρατιωτικός και είχε διαφύγει στο Κάιρο. Η μητέρα της (Μιράντα Μυράτ) συζούσε με ένα Γερμανό αξιωματικό. Η κοπέλα μπήκε στην Αντίσταση και, όταν ο πατέρας της γύρισε στην Ελλάδα για μια αποστολή, η μητέρα της τον πρόδωσε στους Γερμανούς. Η κοπέλα ομολογεί ότι δεν συγκράτησε το θυμό της και πυροβόλησε τη μητέρα της. Η τελευταία όμως, λίγο πριν πεθάνει, δηλώνει ότι αυτοπυροβολήθηκε και ζητάει από την κόρη της συγγνώμη.
