Έπαιζα στο θέατρο έναν βοηθό μπακάλη και είχα για αφεντικό τον Βασίλη Αυλωνίτη.
Το σκηνικό φυσικά ήταν ένα μπακάλικο. Αρχίζει η παράσταση, κόσμος φουλ και όπως έλεγε το έργο, μπαίνει μέσα μια πελάτισσα (Έλσα Ρίζου) να ψωνίσει φακές.
-Παρακαλώ μια οκά φακές μου βάζετε; Λέει η Ρίζου.
-Βάλε ρε φακές στη μαντάμ, λέει ο Αυλωνίτης ενώ ζαχαρώνει την Έλσα.
Κάνω εγώ να βάλω φακές, που… οι φακές; Δεν υπήρχαν στη θέση τους.
(Αργότερα μάθαμε ότι ο φροντιστής είχε ξεχάσει να βάλει το σακί με τις φακές στο σκηνικό).
Αμάν, λέω, καήκαμε. Βλέπεις, ήταν αναπάντεχο και ξαφνιάστηκα.
-Άντε ρε, βάλε φακές στη μαντάμ, μου λέει ο Αυλωνίτης και με κοιτάει παράξενα που καθυστερούσα.
Τότε, για να μην κάνει “κοιλιά” το έργο, πάω στη Ρίζου και της λέω προς κατάπληξη του Αυλωνίτη και της Έλσας.
-Ξέρετε μαντάμ, φακές δεν έχουμε.
-Δεν έχετε; ρωτάει σαν χαμένη η Ρίζου.
-Γιατί;
-Τα μαμούνια φταίνε. Μπήκαν στο σακί, πήραν μια φακή στον ώμο και φύγαν στον κατήφορο, άντε να τα πιάσεις τώρα εσύ τα μαμούνια.
Για μια στιγμή, έγινε σιωπή.
Μετά ο κόσμος άρχισε να γελάει και να χειροκροτάει, ενώ ο Αυλωνίτης με την Έλσα άρχισαν να γελούν κι αυτοί,
γιατί κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει με τις φακές.
Αναγκάστηκα να πω ότι μου κατέβαινε για να σώσω την παράσταση. Και από μια αμέλεια του φροντιστή μας, γεννήθηκε μια νέα ατάκα, που όποτε την έλεγα χαλούσε κόσμο και στο θέατρο και στον κινηματογράφο.
Κώστας Χατζηχρήστος
Απόσπασμα από το βιβλίο:
”Ο Χατζηχρήστος τα λέει όλα”
