Το 1966 ο Φιλοποίμην Φίνος ενώνει για πρώτη φορά κινηματογραφικά τον Γιάννη Δαλιανίδη και τον Νίκο Φώσκολο για την τολμηρή δραματική ταινία, “Δάκρυα για την Ηλέκτρα”.
Σε σενάριο του Νίκου Φώσκολου -βασισμένο στο μύθο των Ατρειδών- ο Γιάννης Δαλιανίδης ξαναπιάνει ένα από τα αγαπημένα του θέματα, η κόρη που ερωτοτροπεί με τον εραστή της μητέρας της, όπως είχε κάνει και τον “Ίλιγγο” το 1963 και θα το ξαναπιάσει και στην “Στεφανία” το 1967. Στο “Δάκρυα για την Ηλέκτρα” τα κίνητρα της κόρης είναι διαφορετικά, θέλει να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα της.
Ο Νίκος Φώσκολος παίρνοντας το μύθο των Ατρειδών, όπου η Ηλέκτρα εκδικείται το φόνο του πατέρα της από την γυναίκα του και τον εραστή της, γράφει ένα μοντέρνο σενάριο, βασισμένο στο μύθο αυτό.
Η ταινία αρχίζει με την Ηλέκτρα που αποπειράται να σκοτώσει με το αμάξι της την μητέρα της, Λίνα, και τον εραστή της, Γιώργο, την ημέρα του γάμου τους.
Η αποκάλυψη της παράνομης σχέσης της Λίνας και του σοφέρ του άντρα της έγινε η αιτία να πεθάνει ο πατέρας της. Η Ηλέκτρα δεν θα συγχωρέσει ποτέ την μητέρα της γι’ αυτό.
Από την πράξη της όμως θα τραυματιστεί η ίδια. Μετά την ανάρρωση της αποφασίζει να φύγει από το σπίτι αλλά την τελευταία στιγμή αλλάζει γνώμη και μένει σχεδιάζοντας την εκδίκηση της. Το σχέδιο της είναι να αποπλανήσει ερωτικά τον εραστή της μητέρας της με σκοπό να τον δολοφονήσει εκείνη όταν θα μάθει ότι είναι ζευγάρι.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης παίρνει το σενάριο του Φώσκολου, το κάνει δικό του και σκηνοθετεί με μαεστρία και ευρηματικότητα, μία από τις καλύτερες ταινίες του, που συγκαταλέγεται στο λεγόμενο ασπρόμαυρο τολμηρό αστικό δράμα που διέπρεψε (Ίλιγγος, Ιστορία μιας ζωής, Εγωισμός, Δάκρυα για την Ηλέκτρα). Με τον Νίκο Φώσκολο στο σενάριο, θα συνεργαστούν σε ακόμα δύο ταινίες, “Το παρελθόν μια γυναίκας” και ”Όταν η πόλις πεθαίνει”.
Όπως και στον “Ίλιγγο” και στην “Στεφανία” αργότερα, ο Γιάννη Δαλιανίδης δίνει το ρόλο της κόρης στην απόλυτη μούσα του, την ιδανική πρωταγωνίστρια αυτών των ταινιών, την Ζωή Λάσκαρη, στην 11η ταινία που συνεργάζονται μαζί.
Η Ζωίτσα είναι 24 χρονών, κούκλα, λάμπει από νιάτα και ομορφιά, έχει κάνει την ίδια χρονιά το ντεμπούτο της στο θέατρο (στην Κύπρο, στην Αθήνα θα παίξει το 1970) με δικό της θίασο και με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιάννη Δαλιανίδη, δημιουργεί ρόλους που αφήνουν εποχή. Η Ηλέκτρα δεν έχει την αίγλη της Στεφανίας και του “Ιλίγγου” όμως προκαλεί αίσθηση και δεν περνάει απαρατήρητη.
Για το ρόλο της μητέρας που παραμελεί την κόρη της για τα δικά της πάθη, ο Γιάννης Δαλιανίδης επιλέγει την Μαίρη Χρονοπούλου που έχουν ξαναδουλέψει μαζί στο “Χωρίς ταυτότητα” και της δίνει την ευκαιρία να πλάσει ένα χαρακτήρα σε πολλλα επίπεδα με την ερμηνεία της.
Η Μαίρη Χρονοπούλου είναι τότε 33 χρονών, έχει δηλαδή διαφορά από την “κόρη” της μόνο 9 χρόνια! Το όνομά της στους τίτλους μπαίνει πριν από τον Αλέκο Αλεξανδράκη στο ρόλο του αδίστακτου σοφέρ. Το καστ ολοκληρώνει ο Μάνος Κατράκης στο ρόλο του πατέρα, ο Λάκης Κομνηνός (πριν γίνει ο αρρενωπός γόης με το μούσι και τα κατάξανθα μαλλιά), ο Δημήτρης Μπισλάνης, η Λίζα Κοντούρη και η Ειρήνη Κουμαριανού. Αριστουργηματική μουσική από τον Μίμη Πλέσσα.
Η ταινία έχει τολμηρές σκηνές για την εποχή (όπως η περιβόητη σκηνή στο ντους) είναι ακατάλληλη για ανηλίκους στην πρώτη προβολή τους στους κινηματογράφους. Κάνει πρεμιέρα στις 07 Νοεμβρίου του 1967, κόβει 328.277 εισιτήρια και μπαίνει στην 11η θέση σε 117 ταινίες (Πρώτη είναι “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, δεύτερη το “Κοινωνία ώρα μηδέν” με τον Νίκο Κούρκουλο και τρίτη “Οι θαλασσιές οι χάντρες”. Στην 7η θέση, βρίσκουμε την “Στεφανία”).
Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν “Τα δάκρυα ταιριάζουν στην Ηλέκτρα” (κατά το “Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα”).
Η ταινία έχει πολλά εξωτερικά γυρίσματα, έχει γήπεδο του τένις, αυτοκίνητα που καταστρέφονται, κότερα (κρις κραφτ) που ανατινάζονται μέχρι ελικόπτερα! Ο Φίνος δεν άλλαξε τίποτα από το σενάριο του Νίκου Φώσκολου και δεν έκανε περικοπές για να βγει πιο χαμηλό το κόστος της ταινίας. Γι΄αυτό άλλωστε αυτές οι ταινίες παραμένουν αξεπέραστες!
Το μακιγιάζ του κορυφαίου μακιγιέρ των ελληνικών στούντιο Σταύρου Κελεσίδη με το καμένο παραμορφωμένο πρόσωπο της Μαίρης Χρονοπούλου είχε εντυπωσιάσει στην πρώτη προβολή της ταινίας.
