Η Λίντα Άλμα (κατά κόσμον Ελένη Μαλιούφα) με είχε μαγέψει, παιδί ακόμα, στο χορευτικό της στο πολεμικό δράμα του Ντίνου Δημόπουλου, “Κοντσέρτο για πολυβόλα”. Λίγο αργότερα την ανακάλυψα και στις ταινίες, “Καλημέρα Αθήνα”, “2000 Ναύτες κι ένα κορίτσι” και “Γάμος αλά Ελληνικά”.
Ψάχνοντας ανακάλυψα ότι η απίστευτα μαγική χορεύτρια, που με είχε γοητεύσει όσο καμία άλλη, υπήρξε καλλιτεχνικό ζευγάρι με το Γιάννη Φλερύ. Λένε μάλιστα πως με την παρουσία τους είχαν γοητεύσει ακόμη και την Εντίθ Πιάφ, η οποία τους πήρε μαζί της σε μεγάλη παγκόσμια τουρνέ. Ποια όμως ήταν η Λίντα Άλμα;
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ορφάνεψε από πολύ μικρή ηλικία, από πατέρα. Ο πατέρας της πέθανε όταν ήταν μωρό και τα οικογενειακά χρέη ανέλαβε πλήρως η μητέρα της, φροντίζοντας για τις δύο κόρες της οι οποίες παραδόξως στράφηκαν και οι δυο από νωρίς σε καλλιτεχνικά επαγγέλματα.
Η νεαρή Λίντα (τότε ακόμη Ελένη) επέλεξε το χορό, φροντίζοντας να παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή κλασικού χορού, Μαριάνοβ (θα ακολουθούσαν αργότερα σπουδές στη σχολή, “Πρεομπραζένσκα” στο Παρίσι αλλά και στην Αμερική). Η αδελφή της Ιώ στράφηκε στην υποκριτική αρχίζοντας τις εμφανίσεις της από τη Μάντρα του Αττίκ, ο οποίος φρόντισε να τις δώσει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Κίττυ Άλμα.
Ωστόσο η καριέρα της θα τελειώσει πολύ σύντομα για οικογενειακούς λόγους, ενώ το ψευδώνυμο Άλμα θα το “δανειζόταν” η Ελένη, ακολουθώντας το δικό της καλλιτεχνικό δρόμο ως Λίντα Άλμα.
Το ξεκίνημα της Λίντας θα γίνει στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, συγκεκριμένα το 1943 στο βαριετέ του Ορέστη Λάσκου, στο Αλκαζάρ, ιδιοκτησίας του Γιάννη Φίνου (πατέρα του Φιλοποίμενα). Η γνωριμία της με το Γιάννη Φλερύ θα τη σημαδέψει αφού θα συνεργαστούν για 30 περίπου χρόνια.
Ως χορευτικό ζευγάρι θα βρεθούν δίπλα στην Πιάφ, τον Αζναβούρ, τον Ιβ Μοντάν και άλλους. Οι εμφανίσεις τους στα μεγάλα μουσικά θέατρα των Αθηνών αλλά και σε πίστες νυχτερινών κέντρων αφήνουν εποχή. Το ίδιο και οι κινηματογραφικές τους παρουσίες.
Ο μεγάλος σταθμός στην προσωπική της ζωή υπήρξε η γνωριμία της και η σχέση της με τον κορυφαίο Έλληνα ηθοποιό, Μάνο Κατράκη. Η Λίντα ταυτίζεται μαζί του και αποδέχεται και τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις, για τις οποίες, όπως είναι γνωστό, ο Κατράκης είχε ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα.
Έμειναν μαζί για τριάντα ολόκληρα χρόνια (παντρεύτηκαν το 1979) και τους χώρισε ο θάνατος του ηθοποιού, το φθινόπωρο του 1984. Η Λίντα έφυγε από τη ζωή στις 02 Αυγούστου του 1999, με τα τελευταία χρόνια της ζωής της να τα αφιερώνει σε έναν αγώνα να οργανώσει το αρχείο του αγαπημένου της Μάνου.
Η τελευταία της έγνοια ήταν μάλιστα η αξιοποίηση όλου αυτού του θεατρικού υλικού που άφησε ο Μάνος Κατράκης (σκηνικά, κοστούμια, αφίσες, μαγνητοταινίες κι άλλα αντικείμενα από τις θεατρικές του παραστάσεις).
–Εγώ από τη στιγμή που γνώρισα τον Μάνο, θυμόταν η ίδια στη συνέντευξή της στην “Ελευθεροτυπία” το 1985, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Κατράκη, “άρχισα να καταλαβαίνω διαφορετικά τη ζωή. Ως τότε μπορώ να πω ότι ήμουν ένα παιδί. Είχα βέβαια αγωνιστεί πολύ, είχα μάθει πολλά, αλλά όχι στο επίπεδο που με έμαθε ο Μάνος: να υπερασπίζομαι τη ζωή μου και τη δουλειά μου, αυτά που κάνω να έχουν κάποιο σκοπό. Το χρέος που είχα απέναντι στον εαυτό μου”.
Ο Μάνος Κατράκης την αγαπούσε κι έλεγε για εκείνη ότι ήταν ένα πλάσμα άλλου κόσμου. Συγκεκριμένα είχε πει στον Αλέξη Κομνηνό που είχε γράψει τη βιογραφία του:
-Η Λίντα αντικατέστησε ό,τι είναι δυνατόν να υπάρξει αγαπημένο σ’ έναν άνθρωπο. Μάνα. Πατέρα. Ερωμένη. Σύζυγο. Φιλενάδα. Θύμα. Τι να σου πω. Υπηρέτη. Αφέντη. Τι να σου πω. Δηλαδή δε νομίζω ότι βρίσκονται εύκολα τέτοιοι άνθρωποι. Είναι ένα πλάσμα άλλου κόσμου!
Εγώ της έδωσα μάλλον πίκρες. Όμως την λατρεύω. Και τελικά πέρα από τη Λίντα δεν υπάρχει τίποτα άλλο πια. Ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει. Κι αυτό από τον πρώτο καιρό που την γνώρισα και στη δουλειά μου, αυτός μου τα ‘μαθε.
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών στις 02 Αυγούστου του 1999 μετά από σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Κηδεύτηκε στον ίδιο τάφο με τον Μανό Κατράκη, στο Α΄ Νεκροταφείο.
