Σημείο αναφοράς στον ελληνικό κινηματογράφο τα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη έφτασαν μια ανάσα από το Όσκαρ.
Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας του 1964 διεκδίκησαν τα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη. Ταινία που μαζί με τη «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου αποτελεί σημείο αναφοράς για τον ελληνικό κινηματογράφο και για το λούμπεν προλεταριάτο της μεταπολεμικής εποχής, όπως αυτό συσπειρώθηκε γύρω από την κακόφημη συνοικία της Τρούμπας στον Πειραιά.
Η παραγωγή αυτή της Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλέκου Γαλανού και τον βασικό σκελετό του σεναρίου τον έγραψε ο Γεωργιάδης με τον Καμπανέλλη σ’ ένα ξενοδοχείο στο Ξυλόκαστρο καθ’ ομολογία του πρώτου.
Πρωταγωνιστεί όλη η αφρόκρεμα του ελληνικού σινεμά της εποχής, ενώ τη μουσική έγραψε τελικά ο Σταύρος Ξαρχάκος. Στην ταινία εμφανίζονται τόσο ο Γιώργος Ζαμπέτας όσο και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Τα «Κόκκινα φανάρια» ξεπέρασαν τις προσδοκίες των παραγωγών και πήρε το δρόμο για το εξωτερικό όπου έφτασε μια ανάσα από το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1964. Τελικά έχασαν την τελευταία στιγμή το όνειρο όχι από οποιαδήποτε ταινία αλλά από το θρυλικό 81/2 του Φεντερίκο Φελίνι.
Στην Ελλάδα τα «Κόκκινα Φανάρια» έκοψαν 473.686 εισιτήρια και κατέλαβαν την 3η θέση σε 92 ταινίες. Επίσης, προτάθηκε να διαγωνιστεί για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών, όπου απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
Περίληψη της ταινίας, “Τα κόκκινα φανάρια”
Εφτά γυναίκες, εφτά ιστορίες. Η Ελένη (Τζένη Καρέζη), μια κοπέλα που μεγάλωσε στις όχθες του Δούναβη και σπούδασε γλυπτική στο Βουκουρέστι, αλλά ο πόλεμος την έφερε στην Ελλάδα. Η «πριγκιπέσα», όπως την αποκαλούν, που συναντά κρυφά έναν νεαρό φοιτητή, τον Πέτρο (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), ο οποίος δεν γνωρίζει τη ζωή που κάνει. Η Ελένη είναι έρμαιο στα χέρια του Μιχαήλου (Γιώργος Φούντας), του αδυσώπητου πατρώνου της, που απειλεί να τα πει όλα αν εκείνη δεν υποκύψει στις επιθυμίες του.
Η Μαίρη (Μαίρη Χρονοπούλου), που ερωτεύεται παράφορα τον Άγγελο (Φαίδων Γεωργίτσης), ένα ξανθό αγόρι το οποίο μαζί της γνώρισε για πρώτη φορά τον έρωτα.
Η Μαρίνα (Κατερίνα Χέλμη), παράφορα ερωτευμένη με έναν σωματέμπορο, τον Ντόρη (Κώστας Κούρτης), εξαρτά όλη της την ύπαρξη απ’ αυτόν.
Η Άννα (Αλεξάνδρα Λαδικού) που κρατάει καλά φυλαγμένο το μεγάλο μυστικό της, την ύπαρξη ενός παιδιού, το οποίο εκείνη σπουδάζει κρυφά και αγαπά τον επί χρόνια πελάτη της καπετάν Νικόλα (Μάνος Κατράκης).
Η Μυρσίνη (Ελένη Ανουσάκη), μια νεόκοπη ιερόδουλη, η μόνη που βλέπει τις αλλαγές που έρχονται.
Η μαντάμ Παρί (Δέσπω Διαμαντίδου), η μεγαλύτερη σε ηλικία, είναι η “μάνατζερ” των κοριτσιών και ερωτευμένη με τον Μιχαήλο.
Η Κατερίνα (Ηρώ Κυριακάκη), η καθαρίστρια του σπιτιού, είναι μια ταλαιπωρημένη και μεσόκοπη γυναίκα, που περιμένει τον γέρο άντρα της (Νότης Περγιάλης) να βγει από το άσυλο και ονειρεύεται να φύγουν και να ζήσουν ειρηνικά στην παράγκα τους.
Τα κορίτσια ζουν και εργάζονται στο “σπίτι” με τα κόκκινα φανάρια της μαντάμ Παρί, που βρίσκεται στην Τρούμπα του Πειραιά και ονομάζεται Phryne’s Bar. Λίγο αργότερα έρχονται τα πάνω κάτω. Κλείνουν με διαταγή όλα τα σπίτια της Τρούμπας και τα κορίτσια αναγκάζονται να φύγουν. Ο Πέτρος μαθαίνει τα πάντα για την Ελένη και γίνεται έξαλλος.
Ο Άγγελος αποφασίζει να χωρίσει με τη Μαίρη για χάρη της οικογένειάς του και για να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή, ενώ η Μαίρη καταρρακώνεται. Η Άννα δέχεται την πρόταση γάμου του ναυτικού, αλλά εκείνος πεθαίνει σε ναυάγιο λίγο πριν από τον γάμο. Η Μυρσίνη σηκώνει κεφάλι και κάνει πρόταση στα υπόλοιπα κορίτσια να συνεργαστούν μαζί της. Ο Ντόρης εγκαταλείπει την Μαρίνα και εκείνη γίνεται ράκος. Ο Μιχαήλος ζητάει συγγνώμη από την Ελένη και της προσφέρει βοήθεια.
Το τέλος βρίσκει τους ήρωες χωριστά και σκορπισμένους. Η Άννα σταματάει τη δουλειά και μένει με το παιδί της. Η Μαρίνα και η Μαίρη φεύγουν για νέο σπίτι με αρχηγό την Μυρσίνη. Η Κατερίνα πραγματοποιεί τα σχέδιά της και φεύγει με τον άντρα της για την παράγκα τους. Η μαντάμ Παρί μένει πίσω πληγωμένη και μόνη, ενώ η Ελένη τα ξαναβρίσκει με τον Πέτρο και φεύγουν μαζί.
