Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν πολύ σκληρός για να πεθάνει ακόμα και στο πανί, γι’ αυτό και στις ταινίες συνήθως επιβίωνε σε πείσμα Θεών και ανθρώπων.
Στη δεκαετία του ’60 το “σκληρό αγόρι” του ελληνικού σινεμά διαμόρφωνε ένα προφίλ από ατσάλι και δεν θα έπρεπε να βρεθεί άνθρωπος που θα το τσαλάκωνε. Έτσι σώθηκε στη “Λόλα”, έτσι και στο “Χώμα που βάφτηκε κόκκινο“. Όμως κάποτε θα “στράβωνε” το σενάριο, έτσι και ο Κούρκουλος θα αποδειχτεί ένας “κοινός θνητός” στην ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη, “Οι αδίστακτοι“.
Η οδηγία του Φώσκολου ήταν να “μαχαιρωθεί” ο Κούρκουλος στην τελική σκηνή του δράματος κι αυτό είναι κάτι που βεβαιώνει και ο Στέλιος Καζαντζίδης που συμμετείχε στο μουσικό ενσταντανέ με την Μαρινέλα, τραγουδώντας το τραγούδι του Μαρκόπουλου “Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός” αγκαλιά με τον Νίκο Κούρκουλο.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης σημειώνει ότι το “μαχαίρωμα” του Κούρκουλου γίνεται κατ’ απαίτηση του σκηνοθέτη, και το λέει με μια δόση έκπληξης, γιατί στην συνείδηση κάθε σινεφίλ της εποχής εκείνης ο Κούρκουλος ήταν άτρωτος.
Ο μύθος που έχτισε στον ελληνικό κινηματογράφο δεν είναι τυχαίος κι αυτό αποδεικνύεται ακόμα και στις πιο μέτριες από τις ταινίες που πρωταγωνίστησε. Οι “αδίστακτοι” ταινία του ελληνικού υποκόσμου με στοιχεία νουάρ, αποδείχτηκε μια μέτρια παραγωγή. Είχε όμως ως πρωταγωνιστή της τον Κούρκουλο της χρυσής εποχής κι αυτό το στοιχείο από μόνο του της δίνει μεγάλη αβάντα.
Ο Κούρκουλος διαχειρίζεται ένα ρόλο αντιήρωα με απίστευτη εσωτερικότητα χωρίς να έχει την αύρα του Αγγέλου-Διαβόλου που είχε ο Άρης της Λόλας. Χωρίς υπερβολές, μ’ ένα μπλαζέ στιλ που του έρχεται γάντι κυριαρχεί σε μια κινηματογραφική μετριότητα που ευλογείται κυριολεκτικά από την υποκριτική του δυναμική.
Για το ρόλο του αυτό ο Κούρκουλος απέσπασε δικαίως το βραβείο Α’ αντρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Για την Ιστορία, ο ηθοποιός που τον μαχαίρωσε για μια και μοναδική φορά μπροστά στον φακό ήταν ο Γιώργος Μούτσιος.