Το σταρ-σίστεμ του ελληνικού κινηματογράφου σε εμβρυακή μορφή στα χρόνια του ’50 ανέδειξε δύο ντίβες που γρήγορα χάθηκαν πίσω από την Καρέζη και τη Βουγιουκλάκη.
Η περίοδος 1945-1955 ανήκει στην προϊστορία του ελληνικού κινηματογράφου.
Η ανάγκη για ένα εγχώριο “Χόλιγουντ” άρχισε να δημιουργεί ανάγκες για δημοφιλείς αστέρες. Όμως οι πρώτες ισορροπίες που διαμορφώθηκαν εξαερώθηκαν σχεδόν αμέσως, όταν το ωστικό κύμα κοσμαγάπητων ηθοποιών όπως η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη σάρωσαν τα πάντα.
Ένα αντίστοιχο δίπολο είχε δημιουργηθεί ήδη στον ελληνικό κινηματογράφο, καθώς η Σμαρούλα Γιούλη και η Καίτη Πάνου εμφανίζονταν με αξιώσεις στις πρώτες ταινίες που έκοβαν εισιτήρια στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Η Καίτη Πάνου, πρώτη, θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί στο “καλό κορίτσι” που λάνσαρε αργότερα η Αλίκη αλλά προφανώς δεν είχε την άμετρη φιλοδοξία της Βουγιουκλάκη και η ανθρώπινη συστολή της δεν της επέτρεψε μια επεκτατική καριέρα. Οι εμφανίσεις της στο σινεμά του ’50 είναι μάλλον αραιές κι όταν το πήρε απόφαση να ασχοληθεί πιο σοβαρά είχε μεγαλώσει για να υποδύεται την ενζενί.
Άφησε πίσω της ιστορικές ταινίες όπως η κατοχική “Φωνή της Καρδιάς” και ” Ο δρόμος με τις ακακίες” παραγωγή του 1954 αλλά και η περίφημη “Άννα Ροδίτη” με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Ο γάμος της υπήρξε τροχοπέδη που την κράτησε μακριά από το σινεμά για κάποια χρόνια κι όταν επέστρεψε στις αρχές του ’60 όλα είχαν αλλάξει.
Η Σμαρούλα Γιούλη έκανε το ντεμπούτο της ως “μικρή Σμάρω” στην ταινία που πρωταγωνιστούσε η Καίτη Πάνου. Στη συνέχεια όμως η καριέρα της εξελίχθηκε πολύ πιο δυναμικά κι έλαμψε πρώτη φορά στην ταινία “Χαμένοι Άγγελοι” του Νίκου Τσιφόρου. Στα χρόνια που ακολούθησαν έκανε τη μια επιτυχία μετά την άλλη μέχρι το θρυλικό, “Σωφεράκι” παρέα με τον Μίμη Φωτόπουλο.
Σμαρούλα Γιούλη και Καίτη Πάνου έδειξαν το δρόμο που θα ακολουθούσαν με πολύ πιο αδρό αποτύπωμα Καρέζη και Βουγιουκλάκη. Σήμερα ελάχιστοι θυμούνται πως ήταν οι πρώτες… ντίβες του εγχώριου σινεμά.
Σωτήρης Μουστάκας: Τα δύο λεπτά που του στέρησαν την υποψηφιότητα για Όσκαρ
Μία ιστορία που δεν γνωρίζουν πολλοί σχετικά με τον Σωτήρης Μουστάκας μοιράστηκε ο λογαριασμός που διατηρεί στα social media “Το Σπίτι του Ηθοποιού”.
Όπως αναφέρει σε ανάρτηση στο Instagram, κάποτε ο ηθοποιός έχασε για 2 λεπτά την υποψηφιότητά του στα Όσκαρ του 1964, για την ερμηνεία του στον “Ζορμπά”.
Συγκεκριμένα, εξηγεί πως τότε, υπήρχαν συγκεκριμένοι όροι για να κερδίσει κανείς το πολυπόθητο Όσκαρ. Ένας από αυτούς ήταν η διάρκεια της εμφάνισης του κάθε ηθοποιού. Ο Σωτήρης Μουστάκας εμφανίστηκε στην ταινία κατά δύο λεπτά λιγότερο, γεγονός που του στέρησε το βραβείο.
Προτάθηκε για Όσκαρ, αλλά…
“Φως” σε αυτή τη σχετικά άγνωστη ιστορία έδωσε πριν χρόνια η εκπομπή “Μηχανή του Χρόνου”.
Αν και πρωτάρης στο πανί, ο Σωτήρης Μουστάκας παίζει με τόση μαεστρία τον Μιμυθό, που προτείνεται από τους Αμερικανούς παραγωγούς της ταινίας για το Όσκαρ του Β’ Ανδρικού Ρόλου. Όπως φαίνεται μετά το 15:35 του βίντεο, η υποψηφιότητα κόπηκε για… δύο λεπτά!
Τόσα παραπάνω έπρεπε να εμφανιστεί ο Μουστάκας στην ταινία, για να πιάσει το μίνιμουμ όριο χρόνου για διεκδίκηση Όσκαρ. Χρόνια αργότερα, τα 30 λεπτά που είχε ορίσει ως όριο η Ακαδημία στο καταστατικό της, έγιναν 8.
Από τη διεθνή προβολή του “Ζορμπά” ο Μουστάκας εξασφαλίζει πρόσκληση για το Hollywood, καθώς η Fox του προτείνει συμβόλαιο για να παίξει σε μια ταινία με τον Μάικλ Κέιν.
Ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει την άρνησή του ως μια “μεγάλη χαμένη ευκαιρία”, καθότι προτίμησε τότε το θέατρο και την παράσταση “Μία Ιταλίδα στην Κυψέλη”.
Παρεμπιπτόντως, το χρονικό όριο στην ίδια ταινία έπιασε η Ρωσίδα, Λίλα Κέντροβα, που προτάθηκε και κατέκτησε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, υποδυόμενη τη μαντάμ Ορντάνς.
Ο “Αλέξης Ζορμπάς” κέρδισε άλλα δύο Όσκαρ, αυτά της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και της φωτογραφίας (για ασπρόμαυρη ταινία), ενώ αποτελεί μάλλον ιστορική “ανορθογραφία” για το θεσμό ότι δεν κέρδισε και αυτό της μουσικής για το συρτάκι του Μίκη Θεοδωράκη.
Για την ιστορία, το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου το 1964, κέρδισε ο Πίτερ Ουστίνοφ για την ερμηνεία του στο “Τοπ Καπί” του Ζιλ Ντασέν.
Ο Ζορμπάς μπορεί να μην χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στον Σωτήρη Μουστάκα, ήταν όμως το διαβατήριο για να γνωρίσουν κόσμος και κριτικοί ένα νέο μεγάλο υποκριτικό ταλέντο και τελικά το εφαλτήριο για μια λαμπρή καριέρα, που θα αναδείκνυε τον Μουστάκα σε κορυφαίο κωμικό της γενιάς του στο θέατρο και την επιθεώρηση.
Το ίδιο θα είχε συμβεί και στον κινηματογράφο, αν η ολοκλήρωσή του ως καλλιτέχνη δεν συνέπιπτε χρονικά με τις “φτηνές” κινηματογραφικές παραγωγές και την trash αισθητική του βίντεο, που κυριάρχησαν για αρκετά μεγάλη περίοδο από τα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Και πάλι, όμως, ποιος δεν θυμάται τον χαρισματικό ηθοποιό να παίρνει ένα ασήμαντο ρόλο σε μια βιντεοκασέτα και να τον μετατρέπει στον μοναδικό – και ταυτόχρονα ακαταμάχητο – λόγο για να τη δεις.
