Στο σπίτι του στην Πεύκη ο Γιάννης Γκιωνάκης ήταν μόνιμα καθηλωμένος στο κρεβάτι του. Το σάκχαρο τον είχε φέρει δυστυχώς σε πολύ άσχημη θέση.
Η συνέντευξη ωστόσο δόθηκε εκεί, στο κρεβάτι του πόνου και ο ίδιος είχε ήδη ψάξει στο αρχείο του και είχε βρει τις φωτογραφίες που τον ενδιέφεραν για να μπουν. Ίσως ενστικτωδώς γνώριζε πως το τέλος του πλησιάζει.
Το περιοδικό, “ΕΙΚΟΝΕΣ” στις 31 Αυγούστου 2002 δημοσίευσε την τελευταία συνέντευξη του μεγάλου ηθοποιού που έδωσε στον δημοσιογράφο Νίκο Νικόλιζα.
Κύριε Γκιωνάκη πως ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Όπως ενός κανονικού αλλά ευτυχισμένου παιδιού. Η μητέρα στο σπίτι, ο πατέρας γιατρός, η αδερφή με Γαλλικά και πιάνο και εγώ ο μικρός και άτακτος της οικογένειας.
Θυμάστε την πρώτη σας εμφάνιση στο θέατρο;
Φυσικά. Έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Ήταν το 1944 στο υπόγειο του Κούν που έπαιξα τον ‘Άσπροκόρακα” και το 1945 στην ταινία “Παπούτσι απ΄τον τόπο σου”. Δύσκολες εποχές, αλλά καλές. Από το 1945 μέχρι και το 1947 με κέρδισε η μουσική σκηνή. Μετά πήγα φαντάρος στην Καβάλα για τρία χρόνια.
Όταν όμως είχα κενό, ανέβαινα στην Θεσσαλονίκη και έπαιζα διάφορα μικρά ρολάκια σε κέντρα και θέατρα όπου χαλούσε ο κόσμος. Έτσι, σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να μιλάει για τον Γκιωνάκη. Το 1950 συνεργάστηκα με την ελληνική σκηνή του Ροντήρη και έπαιξα κλασικό θέατρο.
Έπαιξα πολλά και σημαντικά έργα, όπως “Ο βασιλιάς και ο σκύλος”, “Ο δρόμος του ποταμιού”, “Έυθυμες κυράδες”, “Σπασμένη στάμνα” και πολλά άλλα. Το 1967 επέστρεψα πάλι στην επιθεώρηση όπου έγινα θιασάρχης στην πρόζα.
Αλήθεια, ποιες ήταν οι καλύτερες στιγμές σας, στην επιθεώρηση;
Όταν έπαιξα τον “Αχόρταγο” του Ψαθά, “Το στραβόξυλο”, “Ένας βλάκας και μισός”, “Αριστείδης ο ατυχής” και άλλα. Μεγάλες στιγμές αυτές για μένα.
Οι σχέσεις σας με τους συναδέλφους σας, υπήρξαν καλές;
Αξέχαστος για μένα ήταν ο Νίκος Ρίζος και ο Γιάννης Μιχαλόπουλος που είναι πάντα κοντά μου. Μεγάλες θεατρίνες που αγάπησα ήταν η Άννα και η Μαρία Καλουτά, όπως και η Σπεράντζα την οποία αγαπώ γιατί ήταν ντόμπρος χαρακτήρας. Πάντα όμως θυμάμαι και την καλή μου φίλη Ρένα Βλαχοπούλου. Δεν ξέρετε πόσο με βοήθησε σε δύσκολες στιγμές…
Υπήρξαν άνθρωποι που θαυμάζατε στον χώρο σας;
Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο θαύμαζα τον Κατράκη, ενώ πολύ καλός μου φίλος ήταν και παραμένει ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Σπουδαίος άνθρωπος και ηθοποιός.
Παντρευτήκατε μια φορά αν δεν με απατά η μνήμη μου…
Μου θυμίζετε στιγμές και συγκινούμαι. Παντρεύτηκα τον Γενάρη του 1957 τη μεγάλη μου αγάπη, την Ζέτα που μου χάρισε δύο κόρες. Τη Ρενάτα και την Πωλίνα. Κουμπάρα μας ήταν η Σοφία Βέμπο. Κάναμε πολλή παρέα τότε. Σπουδαία γυναίκα που η Ελλάδα πάντα θα της χρωστάει ευγνωμοσύνη.
Αν σας ρωτούσα ποια ήταν η πιο πικρή σελίδα της ζωής σας;
Γνώρισα μια μεγάλη πίκρα στην προσωπική μου ζωή, από ένα μεγάλο μου λάθος. Αναφέρομαι στην γνωστή ιστορία με την Αφροδίτη Κοζανιτά. Ειλικρινά όμως δεν θέλω ούτε καν να το συζητήσω ούτε και να το θυμάμαι.
Αμέσως μετά ανεβάσαμε τον “Κοριό”. Θυμάμαι ότι φοβόμουν πολύ στις πρόβες. Τα πόδια μου έτρεμαν. Εκεί ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα μου αισθάνθηκα ότι θα αποτύχω. Η γυναίκα μου όμως με στήριξε αφάνταστα. Μεγάλη συγκίνηση. Ύστερα ήρθε η μεγάλη επιτυχία. Και όλα τα οφείλω στην γυναίκα μου, την Ζέτα.
Αν και έχετε παίξει δεκάδες ρόλους και έργα, στο μυαλό μας έρχεστε από την ταινία “Τα κίτρινα γάντια”…
Έχω καθιερωθεί νομίζω στη νεότερη γενιά μέσα από αυτούς τους ρόλους σε αυτά τα έργα γιατί όντως υπήρξαν μεγάλες μου επιτυχίες και γιατί τα λατρεύω και εγώ.
Εσάς ποιες ταινίες σας άρεσαν;
Είναι τέσσερις: “Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο”, “Δέκα μέρες στο Παρίσι”, “Τα κίτρινα γάντια” και “Η Αθήνα τη νύχτα”.
Η δική σας γενιά πάντως έβγαζε συνεχώς σταρ Σήμερα βγαίνουν σταρ;
Σταρ νομίζω πως βγαίνουν σε κάθε εποχή. Εγώ θεωρώ πάντως τυχερό τον εαυτό μου που έζησα αυτή την συγκεκριμένη εποχή, αλλά και για τη ζωή που έζησα.
Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε εκείνες τις αλλοτινές ένδοξες εποχές και στην τωρινή;
Η τέχνη πιστεύω πως είναι πάντα μία και δεν αλλάζει. Σήμερα τα θέατρα είναι περισσότερα, όπως και οι ηθοποιοί. Άρα υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες και περισσότερες επιλογές για τους ηθοποιούς. Η νέα γενιά είναι αξιόλογη και δεν πρέπει να την υποβιβάζουμε. Εμείς πάει, περάσαμε, καθιερωθήκαμε. Τώρα σειρά έχουν οι νέοι.
Υπάρχουν νέοι ηθοποιοί που εσείς κρίνετε ότι είναι αντάξιοί σας;
Υπάρχουν αρκετοί σπουδαίοι νέοι. Ακούω νέους ηθοποιούς να λένε για εμάς τους παλιούς ότι υπήρξαμε σχολή για εκείνους. Εγώ θέλω να τους πω, πως αν και εμείς παίζαμε σήμερα, αυτοί θα ήταν σχολή για εμάς. Αν θέλετε να σας πω έναν νέο που να βλέπω στα δικά μου χαρακτηριστικά, ίσως είναι ο Παύλος Χαϊκάλης.
Το όνομα Γιάννης Γκιωνάκης, έκοβε πολλά εισιτήρια στα θέατρα. Αλήθεια με το όνομά σας, άνοιγαν εύκολα οι πόρτες και των κυβερνήσεων;
Ότι έκοβε εισιτήρια το όνομά μου, είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Άνοιγαν όλες οι πόρτες των θεάτρων. Για ‘άλλες πόρτες δεν μπορώ να πω.
Υπήρξε πολιτικός που σας είχε ιδιαίτερη αδυναμία;
Ο Γεώργιος Μαύρος που με ακολουθούσε πάντα. Ήμασταν παιδικοί φίλοι και κάναμε πολύ παρέα.
Η φήμη σας ως γυναικοκατακτητής έχει περάσει και στη νεότερη γενιά. Το πιστεύετε αυτό;
Και εγώ, και ο Χατζηχρήστος και ο Αλεξανδράκης έχουμε αυτή τη φήμη. Όμως πιστεύω πως και οι τρεις υπήρξαμε εραστές του θεάτρου και του κινηματογράφου. Μόνιμη ερωμένη μας ήταν η σκηνή.
Πλουτίσατε τελικά από το επάγγελμά σας;
Μπορώ απλά να πω ότι κέρδισα τόσα χρήματα όσα μου χρειάζεται να ζήσω αξιοπρεπώς εγώ και η οικογένειά μου.
Κάποιοι συνάδελφοί σας, έχουν πεθάνει στην ψάθα…
Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε αδυναμίες. Και οι αδυναμίες πληρώνονται ακριβά. Λυπάμαι πάντως για τέτοιους συναδέλφους που ήταν ογκόλιθοι.
Όχι, δεν μπορώ να πω ότι δεν πληρωνόμασταν καλά. Ο καθένας όμως ξέρετε πως κρίνει τη ζωή του, αναλόγως με την κάθε στιγμή που περνάει. Εγώ έκρινα ότι η οικογένειά μου και τα γηρατειά μου θα έπρεπε να είναι αξιοπρεπή όπως και η υπόλοιπη ζωή μου.
Ως παππούς, πως είναι ο Γιάννης Γκιωνάκης;
Πως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει κάθε ευτυχία στη ζωή του και συνεχίζει να ζει μέσα από τα μάτια των εγγονιών του; Κάθε φορά που τα εγγόνια μου έρχονται και μου φωνάζουν “παππού” ξαναγεννιέμαι.
Συνήθως εσείς οι μεγάλοι ηθοποιοί παραπονιέστε επειδή η πολιτεία δεν σας έχει τιμήσει δεόντως…
Δυστυχώς η πολιτεία τιμά και βραβεύει μετά θάνατον. Δεν βλέπετε πόσο καιρό συζητιούνται οι τιμητικές συντάξεις; Πόσο πάλεψε η Φόνσου για το “Σπίτι του Ηθοποιού”; Εγώ θέλω να σας πω ότι είμαι ευτυχισμένος που με τίμησε ο κόσμος. Ο κόσμος για όλους εμάς τους ηθοποιούς είναι η επιβράβευση. Το να ακούς να σε χειροκροτούν, αυτό δεν ανταμείβεται με τίποτα άλλο.
Τι σας έχει λείψει περισσότερο από όλα, τα τελευταία χρόνια κ. Γκιωνάκη;
Έχω επιθυμήσει το θέατρο. Τη μυρωδιά του. Το χειροκρότημα. Αυτά νοσταλγώ όσο τίποτα άλλο. Να τα δω και να τα ζήσω όπως παλιά.
Πηγή άρθρου: respectnews.gr
