Μία από τις πλέον «δυνατές» ηθογραφίες της ελληνικής κοινωνίας του 1960 αποτελεί η ταινία με τίτλο «Τέντυ μπόι αγάπη μου», η οποία γυρίστηκε το 1965, σε συμπαραγωγή της Finos Film και της Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης, με πρωταγωνιστές την Ζωή Λάσκαρη, τον Κώστα Βουτσά και τον Νικήτα Πλατή.
Η ταινία γυρίστηκε στη Θεσσαλονίκη, από τις ελάχιστες φορές που οι παραγωγοί της εποχής εκείνης «εγκατέλειπαν» την Αθήνα ως μέρος γυρισμάτων. Η εμμονή τους να χρησιμοποιούν ως πόλη γυρισμάτων την πρωτεύουσα είναι ένα ζήτημα που σηκώνει πολύ συζήτηση, δεδομένου ότι τις δεκαετίες του 50’, του 60’ και του 70’ τόσο η Θεσσαλονίκη, όσο και άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας θα μπορούσαν κάλιστα να προσφέρουν ιδανικότερες συνθήκες γυρισμάτων, καλύτερα τοπία και εικόνες.
Η ταινία αυτή ωστόσο έχει μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου ως μια από τις ελάχιστες που έθιγαν πολλά κοινωνικά ζητήματα ταυτόχρονα και όχι μόνο ένα.
Στο μικροσκόπιο του σεναρίου της τέθηκαν η μόδα της αντιπαροχής, οι διαμάχες των οικογενειών για κληρονομικά ζητήματα, το στερεότυπο του αδελφού που πρέπει να φροντίζει την αδελφή του μέχρι τα γεράματά της, η υποχρέωση των γονιών να φροντίζουν διαρκώς τα παιδιά τους και να τα στηρίζουν οικονομικά ακόμα και όταν αυτά παντρευτούν, χωρίς οι ίδιοι να έχουν το δικαίωμα να προχωρήσουν στην ζωή τους αν έχουν ατυχήσει – π.χ. να ξαναπαντρευτούν, καθώς και η αντίληψη ότι οι γάμοι μεταξύ ανθρώπων μιας κάποιας «προχωρημένης» ηλικίας δεν είναι ηθικοί.
Η ταινία αγγίζει όλα αυτά τα ζητήματα με μια έντονα χιουμοριστική διάθεση, χωρίς να επιδιώκει να βαρύνει την ατμόσφαιρα, κάτι που μοιραία συμβαίνει κάποια στιγμή, δίχως όμως να ενοχλεί τον θεατή, αφού έχουν προηγηθεί πολλές εύθυμες σκηνές, στις οποίες καταθέτουν το μοναδικό ταλέντο τους ο Κώστας Βουτσάς (σε μεγάλες φόρμες!), η Ζωή Λάσκαρη (η ήρεμη – και δροσερή – δύναμη), αλλά και ο Νικήτας Πλατής, ίσως στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, αυτού του πατέρα που θυσιάζεται διαρκώς για τα παιδιά του, αλλά κάποια στιγμή «επαναστατεί», θέλοντας να ζήσει κι αυτός καλύτερα, απολαμβάνοντας κάποια υλικά αγαθά που παλαιότερα θεωρούσε πολυτέλεια.
Παρακολουθώντας κανείς την ερμηνεία του Πλατή στην ταινία, δεν μπορεί να μην απορήσει γιατί ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός δεν έτυχε καμία άλλα φορά να πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποια από τις δεκάδες ταινίες που συμμετείχε.
Γιατί διέθετε και τη δυναμική και την ικανότητα και το εκτόπισμα να «σηκώσει» στις πλάτες του μια ταινία. Μοιραία λοιπόν ο Νικήτας Πλατής μπήκε με τη σειρά του στη μεγάλη λίστα των ηθοποιών που ήταν χαρισματικοί, ωστόσο οι συνθήκες δεν τους έδωσαν την ευκαιρία να αναδειχθούν περαιτέρω, μένοντας πάντα «οι καλύτεροι πρωταγωνιστικοί δεύτεροι ρόλοι».
