Στις 23 Οκτωβρίου 2003 η τελευταία εν ζωή Αντιγόνη Λούκου αδερφή της μεγάλης ηθοποιού, Έλλης Λαμπέτη, αποφασίζει να δώσει συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και στον δημοσιογράφο, Νίκο Νικόλιζα.
Είναι η μοναδική συνέντευξη που έδωσε δικός της άνθρωπος. Εκείνη την χρονιά, συμπληρώνονταν 20 χρόνια από το θάνατο της ηθοποιού. Η συνέντευξη έγινε στο σπίτι της Αντιγόνης Λούκου στο κέντρο της Αθήνας. Ένα σπίτι που όλοι οι τοίχοι ήταν γεμάτοι από φωτογραφίες της Έλλης Λαμπέτη.
-Τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα από την κοινή παιδική ηλικία που είχατε με την Έλλη;
Η Έλλη γεννήθηκε μαζί με τον δίδυμο αδερφό της, τον Τάκη. Ήταν από τα πιο αγαπημένα αδέρφια μέσα στην οικογένεια και πολύ δεμένα μεταξύ τους. Όμως αυτό το παιδί, το αγόρι πέθανε γύρω στα 16 του.
-Γιατί αποφασίσατε να μεταναστεύσετε από τα Βίλια στην Αθήνα;
Ο λόγος ήταν οι σπουδές μας. Η μητέρα μας ήθελε πάση θυσία να σπουδάσουμε και να γίνουμε σωστοί άνθρωποι με μέλλον. Τα Βίλια, είχαν μόνο δημοτικό σχολαρχείο. Όμως δεν ήταν και εύκολη υπόθεση για τον πατέρα μου να πάρει εφτά παιδιά και να πάει στην Αθήνα, χωρίς να έχει στον ήλιο μοίρα. Αλλά η επιμονή της μητέρας, μας έφερε στην πρωτεύουσα. Το πρώτο μας σπίτι ήταν Μιχαήλ Βόδα και Σωζοπόλεως.
Στην Έλλη άρεσαν πολύ τα μαθηματικά, η φυσική και η χημεία. Όμως πάντα έλεγε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Όταν πηγαίναμε τα καλοκαίρια στα Βίλια, έρχονταν θίασοι από την Αθήνα. Εκεί λοιπόν έπαιζε διάφορα έργα. Πήγαινε η Έλλη, μάθαινε τα λόγια και μετά ερχόταν στο σπίτι και μιμούνταν τους ηθοποιούς.
–Χωρίς να γνωρίζει κανένας από την οικογένεια, γράφτηκε στην Δραματική σχολή;
Ο αδερφός της μητέρας μας, ο Τάσος ο οποίος ήταν ηθοποιός είχε πάρει το ψευδώνυμο, “Λαμπέτης” από τον ήρωα του Βαλαωρίτη στο ποίημα, “Αστραπόγιαννος”. Όταν λοιπόν πήγε η αδερφή μου να δώσει εξετάσεις στην επιτροπή, μέσα σε όλους ήταν και η Μαρίκα Κοτοπούλη.
Την ρωτάνε: Όνομα παρακαλώ; Και εκείνη απαντάει: Έλλη. Επώνυμο; Και πετάγεται ο θείος μας και λέει: “Λαμπέτη”. Όμως η εξεταστική επιτροπή απέρριψε την Έλλη για να μαθητεύσει στην σχολή. “Δεν έχει τίποτα που να κεντρίζει το ενδιαφέρον” λένε και την κόβουν.
Όμως η Μαρίκα είχε αντίθετη άποψη και έτσι το 1942 παίζει τον πρώτο της ρόλο στο έργο, ”Η Χάνελε πάει στον παράδεισο”. Οι γονείς μας ομολογουμένως δεν ήθελαν η Έλλη να γίνει ηθοποιός. Ήταν ένα επάγγελμα μεμπτό εκείνη την εποχή. Η Έλλη όμως πάντα μας έλεγε, “εγώ θα είμαι η πρώτη”.
–Μέσα σε δύο χρόνια χάσατε και τον αδερφό σας και τη μητέρα σας;
Δράμα στο δράμα. Το 1942 χάσαμε τον αδερφό μας από φυματίωση και το 1944 μια αδέσποτη σφαίρα σκότωσε τη μάνα μας ,Αναστασία. Εγώ τον θάνατο της μητέρας μας τον έμαθα το 1946. Ήμουν βαριά άρρωστη στο κρεβάτι από το 1941 έως και το 1946, έμενα σε άλλο σπίτι στην Αγία Παρασκευή.
Τότε ήταν εξοχή και χρειαζόμουν οξυγόνο. Τότε λοιπόν κανείς δεν μου έλεγε ότι η μάνα μου είχε πεθάνει. Τελειώνω την θεραπεία και γυρίζω σπίτι μας. Ανησυχούσα. Ήθελα να μάθω νέα της. Όμως όλα αυτά τα χρόνια είχα διαίσθηση ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Ώσπου μια μέρα ρωτάω την Έλλη: “Πεσμου Έλλη μου, αδερφούλα μου τι έχει γίνει με την μαμά. Τότε η Έλλη πέφτει στην αγκαλιά μου κλαίγοντας και μου λέει: “Μη ρωτάς σε παρακαλώ, άστο”.
–Να ρωτήσω κάτι ίσως αδιάκριτο: ο Πλωρίτης ήταν ο πρώτος μεγάλος της έρωτας;
Νομίζω ναι. Εγώ τον Μάριο τον θυμάμαι από το ΄46 και μετά όταν επέστρεψα από την θεραπεία. Είχε έρθει λοιπόν η Έλλη στο σπίτι με τον Μάριο και μου λέει: ‘Αντιγονούλα μου να σου συστήσω τον Μάριο”. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ένα απλό φλέρτ. Όμως αγαπήθηκαν πάρα πολύ και τον Αύγουστο του ΄50 παντρεύτηκαν. Έμειναν μαζί δυόμιση χρόνια παντρεμένοι, αλλά είχαν δεσμό από το 1945. Όσο ήταν παντρεμένοι έμεναν μαζί με όλη την οικογένειά μας στο ίδιο σπίτι. Σπουδαίος άνθρωπος ο Μάριος.
–Ώσπου μετά γνωρίζει τον Δημήτρη Χορν. Φλόγες και οι δύο;
Τον Δημήτρη τον ήξερε από το 1942 όταν η Έλλη ήταν μαθήτρια στη σχολή της Κοτοπούλη. Στην αρχή δεν της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Όμως αργότερα αγαπήθηκαν παράφορα. Και μόλις είχε αρχίσει να γνωρίζει ερωτικά τον Δημήτρη, πέθανε ο πατέρας μας. Ήταν απόγευμα, η Έλλη ετοιμαζόταν για την πρεμιέρα του έργου, “Το σπίτι της κούκλας”. Ξαφνικά έμαθε για τον θάνατο του πατέρα μας. Δεν μπορούσε να αναβάλλει την πρεμιέρα.
Πως μπόρεσε και έπαιξε;
Σε μια από τις σκηνές που η Έλλη έπρεπε να κλάψει, ξεσπάει σε κλάματα. Δεν μπορεί να σταματήσει. Ο κόσμος από κάτω σηκώθηκε όρθιος να την χειροκροτήσει για την άψογη υποκριτική της. Κανείς όμως δεν γνώριζε ότι έκλαιγε για τον χαμένο μας, πατέρα.
Επίσης θυμάμαι που αργότερα η ίδια έλεγε συνεχώς ότι το φέρει βαρέως που δεν ανέβαλλε την πρεμιέρα. “Πίστεψε με Αντιγόνη δεν μπορούσα να το αναβάλλω” μου έλεγε συνεχώς. Η Έλλη είχε πικραθεί τόσο πολύ από το θάνατό του πατέρα μας, που ξαφνικά πέθανε από καρκίνο και η δεύτερη αδερφή μας, η Κούλα.
Τελικά ποιος ήταν ο πιο μεγάλος έρωτας της ζωής της;
Νομίζω με τον Χορν, έζησαν τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής τους. Η αλήθεια όμως είναι πως επειδή ήταν και οι δύο ισχυρογνώμονες χώρισαν γι΄αυτό τον λόγο.
-Πως χώρισαν;
Ήταν η εποχή που είχε σκοτωθεί η αδερφή μας η Ειρήνη σε τροχαίο και η Έλλη δεν μπορούσε να ξεπεράσει το γεγονός με αποτέλεσμα να πάρει την μεγάλη απόφση. “Χωρίζουμε” του είπε. Τα βράδια εκείνος ερχόταν κάτω από το σπίτι και χτυπούσε τις πόρτες. Έκανε αλλοπρόσαλλα πράγματα…
-Και από τον Χόρν στον Φρέντ. Τον γνώρισε στην Αγγλία αν θυμάμαι καλά;
Όταν είχε πάει με τον Μιχάλη Κακογιάννη για την ταινία, “Το κορίτσι με τα μαύρα”. Ήταν πολύ αγαπημένοι και δεμένοι. Απόδειξη ότι έμειναν μαζί μέχρι το ΄76. Και η μεγαλύτερη επιθυμία της ήταν να αποκτήσει παιδιά. Τα αγαπούσε πολύ. Όμως επειδή φοβόταν λόγω του επαγγέλματος ότι δεν θα ήταν ικανή να τους δώσει την αγάπη που χρειαζόταν, γι΄αυτό δεν απέκτησε.
–Με το κοριτσάκι που ήθελε να υιοθετήσει τι έγινε;
Είναι το 1970. Η Έλλη έχει έρθει από την Αμερική και προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της. Με τον άνθρωπο που της έδωσε το 19 μηνών κοριτσάκι, η Έλλη συνεργαζόταν. Ένα βράδυ λοιπόν ο άνθρωπος αυτός πηγαίνει στο σπίτι της Έλλης. Της ανοίγει την καρδιά του: “Είμαι παντρεμένος με παιδιά. Είχα δεσμό με μια κοπέλα.
Η κοπέλα αυτή έμεινε έγκυος και γέννησε ένα κοριτσάκι την Λίζα. Πήγαμε λοιπόν στην Ιταλία προκειμένου να κρύψουμε αυτό το μυστικό από τους ανθρώπους μας. Δεν το ξέρει κανείς. Το κοριτσάκι τώρα βρίσκεται σε έναν παιδικό σταθμό. Επειδή όμως το παιδί είναι μικρό αρνούνται να το κρατήσουν. Αναγκαζόμαστε λοιπόν να το πηγαίνουμε από δω και εκεί νύχτες ολόκληρες”.
Η Έλλη αθώα όπως ήταν του λέει: Φέρε σε μένα το παιδί και όταν ξεπεράσεις το πρόβλημα, το παίρνεις πίσω’. Εκείνος λοιπόν τα είχε σχεδιάσει και είχε το παιδί στο αυτοκίνητο και αμέσως της το πηγαίνει.
-Τελικά;
Τελικά το παιδί έμεινε δύο χρόνια στην Έλλη. Εγώ ανέλαβα να παραδώσω τη Λίζα στους γονείς της. Η Έλλη είχε αγαπήσει τόσο πολύ αυτό το παιδί που δεν ήθελε να είναι εκεί την ώρα της παράδοσης. Έτσι εκείνη ήταν στο Πήλιο για να μην δει να της παίρνουν το παιδί. Πράγματι το παιδί παραδόθηκε στους γονείς όμως εκείνοι και πάλι το πήγαιναν από εδώ και από εκεί.
Η Έλλη μαθαίνει όσα συνέβαιναν και ήταν ανήσυχη σαν να ήταν δικό της παιδί. Πρώτη φορά την έβλεπα τόσο ευτυχισμένη. Ψάξαμε λοιπόν μαζί και είδαμε ότι το παιδί δεν ήταν στους γονείς του, αλλά το περιέφεραν από εδώ και από εκεί. Τελικά στο Πήλιο ήρθαν οι γονείς της Λίζας με άλλους γεροδεμένους άντρες για να την απαγάγουν.
Όμως η Έλλη έδωσε το παιδί στη γυναίκα που της έκανε τις δουλειές του σπιτιού της και εκείνη το έκρυψε σε μια ταβέρνα της περιοχής. Η Έλλη πληγώθηκε τόσο πολύ από όλα αυτά που δεν ήθελε να κάνει τίποτα ούτε στο θέατρο ούτε στον κινηματογράφο. Ο Φρέντ μετά την αρπαγή της Λίζας, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Έλλη και έτσι ο γάμος τους διαλύθηκε.
-Και φαντάζομαι η αντίστροφη μέτρηση για την υγεία της, είχε ξεκινήσει;
Έτσι ακριβώς. Όταν η αδερφή μου έφυγε πρώτη φορά για την Αμερική το ΄80, εγώ δεν ήξερα απολύτως τίποτα. Έψαχνα να την βρώ. Τελικά μου στέλνει ένα γράμμα από την Αμερική που μου αναφέρει όλα τα γεγονότα για την αρρώστια της: “Αδερφούλα μου, δεν ήθελα να μάθεις τίποτα για αυτά που περνάω, όμως αυτές τις δύσκολες ώρες θέλω να είσαι κοντά μου”.
Η Έλλη από την πρώτη στιγμή ήξερε για τον καρκίνο. Είχε ζητήσει η ίδια να της τα λένε όλα. Αν και τη δεύτερη εγχείρηση δεν ήθελε να την κάνει, τελικά δέχτηκε. Πέρασε επώδυνες στιγμές. Έχασε όλα τα μαλλιά της, τα νύχια της. Δραματικές στιγμές.
–Πως κατάφερε να ανεβάσει την “Σάρα” το 1981 κάτω από τέτοιες αντίξοες συνθήκες;
Και όμως μπόρεσε. Έναν χρόνο μετά όμως της έκαναν τραχειοτομή. Μιλάει μέσω ενός σωλήνα. Μόλις το έμαθε ο Μιχάλης Κακογιάννης ήρθε αμέσως στην Αμερική που είχαμε πάει. Μας έδωσε ακόμα και το διαμέρισμά του για να μένουμε. Και ξαφνικά σκάει η είδηση ότι στην Ελλάδα έχουν ανακοινώσει τον θάνατο της Έλλης ενώ εκείνη ήταν ζωντανή. Όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα ήταν τόσο πολύ πικραμένη που έλεγε ότι αυτό ήταν το πιο πικρό ποτήρι που είχε πιει στη ζωή της.
-Θυμάστε ποια ήταν τα τελευταία της λόγια;
Καθόμουν πάνω από το προσκεφάλι της. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: “Αντιγονούλα μου, σε παρακαλώ, λυπήσου με”.
Αναδημοσίευση άρθρου από το respectnews.gr