Λένε πως ο κινηματογράφος ξεκίνησε τυχαία το 1877 ως ένα στοίχημα που έβαλε ο Edward Muybridge για 25.000 δολάρια. Ο ίδιος μια μέρα στοιχημάτισε ότι ένα άλογο που καλπάζει έχει σηκωμένα και τα τέσσερα πόδια του για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Τοποθέτησε λοιπόν 24 φωτογραφικές κάμερες κατά μήκος μιας διαδρομής που θα διένυε ένα άλογο.
Όταν εμφανίστηκαν οι φωτογραφίες επαληθεύτηκε ο ισχυρισμός του και κέρδισε το στοίχημα. Παρατήρησαν όμως ότι μια γρήγορη εναλλαγή των φωτογραφιών δημιουργούσε την ψευδαίσθηση της κίνησης. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του κινηματογράφου!
ΕΑΝ κάποιος διερωτηθεί τι είναι Κινηματογράφος, θα λέγαμε ότι είναι η διαδικασία με την οποία φωτεινές εικόνες προβάλλονται σε οθόνη, με ταχύτατη διαδοχή, ώστε να δημιουργούν στο θεατή την εντύπωση της κίνησης. Κινηματογράφος ονομάζεται επίσης και η αίθουσα μέσα στην οποία γίνονται αυτές οι προβολές.
Ο κινηματογράφος βασίζεται σε μια ιδιότητα που έχει ο αμφιβληστροειδής: η οπτική εντύπωση που σχηματίζεται πάνω του δεν εξαφανίζεται παράλληλα με αυτό που τη δημιούργησε, αλλά διατηρείται για ένα χρονικό διάστημα (από 1/12 έως 1/20 του δευτερολέπτου).
Αν, δηλαδή, το μάτι βλέπει συνεχώς 12-20 εικόνες με την κίνηση ενός αντικειμένου, σχηματίζεται η εντύπωση ότι βλέπουμε μια συνεχή κίνηση. Η ιδιότητα αυτή λέγεται μετείκασμα.
Πολλοί εφευρέτες πειραματίστηκαν το 19ο αι. με τις διάφορες τεχνικές της φωτογραφίας (εφεύρεση ήδη γνωστή από τη δεκαετία του 1820) και δημιούργησαν κάποιες πρόδρομες συσκευές του κινηματογράφου, κάτι σαν οπτικά παιχνίδια.
Το ζωοτρόπιο (ένα μεταλλικό τύμπανο στο εσωτερικό του οποίου υπήρχε μια ταινία με ζωγραφιστές φιγούρες κυκλικά και με μια σχισμή κάτω από κάθε φιγούρα), το στροφοσκόπιο και άλλα ήταν τέτοιες χαρακτηριστικές συσκευές.
Σημαντική ώθηση έδωσε το πείραμα για τον τρόπο ανάλυσης και σύνθεσης της κίνησης, διαμέσου της κάμερας, από τον Άγγλο φωτογράφο Ίντγουιρντ Μάιμπριτζ. Με συνεχείς κάμερες κατά μήκος ενός διαδρόμου ιπποδρομιών, πήρε διαδοχικές φωτογραφίες ενός αλόγου με άμαξα και έδωσε μια ρεαλιστική απεικόνιση του ζώου σε κίνηση (απέδειξε, με την ευκαιρία, ότι έστω και για μια στιγμή, το άλογο που καλπάζει δεν πατάει καθόλου στο έδαφος).
Ο εφευρέτης Τόμας Έντισον επινόησε το 1890 το κινητοσκόπιο, την πρώτη μηχανή προβολής: μέσα από μια φωτεινή σχισμή μπορούσε κανείς να δει μια ταινία από σελιλόιντ (το κινηματογραφικό φιλμ) που περιστρεφόταν πάνω σε μια σπείρα.
Το 1894 δύο Γάλλοι, οι αδελφοί Ογκίστ και Λουί Λιμιέρ, τελειοποίησαν αυτή την εφεύρεση και της έδωσαν το όνομα «κινηματογράφος».
Η κοινωνική διάσταση του Κινηματογράφου
Ο κινηματογράφος είναι ίσως ο ταχύτερα εξελισσόμενος καλλιτεχνικός κλάδος.
Από την προβολή της πρώτης ταινίας στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και σήμερα, η πρόοδος του υπήρξε αλματώδης και η πορεία του πάντοτε ανοδική.
Στη σύγχρονη κοινωνία του 21ου αιώνα μάλιστα, ο ρόλος του δεν είναι εξ ολοκλήρου ψυχαγωγικός, αφού χρησιμοποιείται από τις εξουσίες ως όργανο προπαγάνδας. Επιβάλλει πρότυπα, τρόπους διασκέδασης, τάσεις στη μόδα, αλλά έχει επίσης και την ικανότητα να διαμορφώνει πολιτικές θέσεις, ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες.
Στην εργασία μας ταξιδέψαμε αρκετά πίσω στο χρόνο προσπαθώντας να συλλάβουμε το κλίμα που επικρατούσε την εποχή που η έβδομη τέχνη βρισκόταν στην αυγή της ακμάζουσας πορείας της.
Σκοπός μας είναι να παρουσιάσουμε κυρίως τις καινοτομίες που εισήχθησαν σε κάθε φάση της ιστορίας της, τους ανθρώπους που τις υποστήριξαν και εφάρμοσαν και ο τρόπος που αυτές εξελίχθηκαν μέχρι σήμερα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η ιστορία των κινουμένων σχεδίων, η ίδρυση των πρώτων κινηματογραφικών studio και εταιριών παραγωγής αλλά και οι πρωτοπόροι για την εποχή τους σκηνοθέτες όπως ο Χίτσκοκ (που σκηνοθέτησε τις πρώτες ταινίες αγωνίας και καθιέρωσε τα θρίλερ), η Ντυλάκ (που ήταν η πιο ένθερμη υποστηρίκτρια του φεμινιστικού κινήματος στο σινεμά) και ο Williamson(που ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τη χρήση του μοντάζ).
Αντλήσαμε έμπνευση για το θέμα της εργασίας μας από το Χόλιγουντ.
Κατά τη διάρκεια του 2011 έκανε πρεμιέρα ένας μεγάλος αριθμός ταινιών που η θεματολογία τους περιστρεφόταν γύρω από τα πρώτα βήματα της μεγάλης οθόνης.
Το γεγονός πως κοινό και κριτικοί τις επιφύλασσαν θερμή υποδοχή και το ότι δύο από αυτές-το Hugo και το The Artist-, κυριάρχησαν στην απονομή των βραβείων Όσκαρ μας δημιούργησε την ανάγκη να πληροφορηθούμε αναλυτικότερα για την ιστορία του κινηματογράφου, την εξέλιξή της και τις ριζοσπαστικές ιδέες που σηματοδότησαν το ξεκίνημα μιας νέας εποχής.
Η έρευνά μας ήταν εξ ολοκλήρου βιβλιογραφική καθώς υπάρχει πλούσιο υλικό στο Διαδίκτυο και στα βιβλία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης.
