Μια ταινία σταθμός, ακόμα κι αν σήμερα φαντάζει υπερβολικά μελοδραματική γέννησε τον μεγαλύτερο γόη του ελληνικού σινεμά αλλά και τον πιο τσαχπίνη τεντιμπόη.
Αν δεχτούμε ότι ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν ο μετρ της κωμωδίας και του μιούζικαλ τότε το ρεαλιστικό νεανικό δράμα, που θέλησε να γυρίσει στις αρχές του ’60 ήταν μια κόντρα δημιουργία που όμως του βγήκε, τουλάχιστον εμπορικά.
Επιπλέον με τη δραματική αυτή ταινία ο Δαλιανίδης έδωσε σε δυο νεαρά παιδιά, τον Νίκο Κούρκουλο και τον Κώστα Βουτσά μια μοναδική ευκαιρία να βρουν το χώρο τους στο στενό και δύσκολο περιβάλλον του ελληνικού σινεμά όπου συνωστίζονταν δεκάδες σημαντικοί ηθοποιοί.
Ο τύπος που ενσαρκώνει ο Νίκος Κούρκουλος, όπως άλλωστε και ο Κώστας Βουτσάς, προεξοφλεί λίγο πολύ την συνέχεια.
Ο Κούρκουλος γίνεται το σκληρό αγόρι του ελληνικού κινηματογράφου χωρίς καμία χαραμάδα κωμικού στοιχείου στο παίξιμό του ενώ ο Κώστας Βουτσάς καθιερώνεται ως ο “νέος της εποχής”, ο επιπόλαιος τεντιμπόης από αυτούς που θα γεμίσει η Αθήνα τα χρόνια εκείνα.
Ο “Κατήφορος” του Γιάννη Δαλιανίδη εκτός από το να αναδείξει το φαινόμενο Ζωή Λάσκαρη, δημιούργησε αρχετυπικούς χαρακτήρες μιας οργισμένης νεολαίας που παρουσιάζεται χωρίς ηθικούς προσανατολισμούς. Οι δύο βασικότεροι ήταν αυτοί που ερμήνευσαν ο Κούρκουλος και ο Βουτσάς και μπορεί να πει κανείς πως γίνονται το υπόδειγμα για τους ρόλους που θα ακολουθήσουν στις επόμενες ταινίες τους.
