Μία ταινία δημιούργημα της φαντασίας και του ταλέντου του Νίκου Φώσκολου,που ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στο μελό και το δραματικό μιούζικαλ είναι το «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα». Ένα φιλμ που η ιδιωτική τηλεόραση δείχνει να το αγνοεί χρόνια τώρα.
Και είναι κρίμα που οι νεότερες γενιές δεν έχουν την ευκαιρία να δούνε τις ταινίες αυτές και να συνειδητοποιήσουν τα όρια της τέχνης από τα όρια της ηλιθιότητας και της «πλαστικούρας» κάποιων σημερινών ταινιών, που πλασάρονται ως ταινίες ποιότητος.
Το «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» γυρίστηκε το 1968 από τη Φίνος Φιλμ, με σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Φώσκολου.
Μερικά χρόνια μετά την πρώτη της προβολή,ο ίδιος ο Φίνος είχε πει στον Φώσκολο: «Η καλύτερη ταινία σου είναι το «Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω»,η μεγαλύτερη επιτυχία σου η «Υπολοχαγός Νατάσσα» και η πιο ανθρώπινη ταινία το «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα».
Πολλοί ειδικοί έχουν πει πως σκηνοθετικά ήταν η καλύτερη ταινία του Φώσκολου,αν και δεν έκανε τα εισιτήρια των άλλων ταινιών του.
Το στόρι του φιλμ ασχολείται με τρεις αδελφές (Μάρθα Καραγιάννη, Νόρα Βαλσάμη και Μάρθα Βούρτση), όπου η καθεμία με διαφορετικό τρόπο, αναζητά τον έρωτα.
Η πρώτη εγκαταλείπει τον κακοποιό φίλο της για χάρη ενός σκληροτράχηλου λιμενικού . Η δεύτερη ερωτεύεται για πρώτη φορά, όταν συναντά ένα νεαρό, ο οποίος την αντιμετωπίζει φιλικά.
Η τρίτη περιμένει καρτερικά για μια δεκαετία τον αγαπημένο της, ο οποίος επιστρέφει κοντά της, διαψεύδοντας όσους τη χλεύαζαν, θεωρώντας την θύμα.
Οι ιστορίες των κοριτσιών εξελίσσονται στις γειτονιές του Πειραιά και ειδικότερα στη Δραπετσώνα και στο Ικόνιο.
Η ταινία αποτελεί σημείο-σταθμό στην καριέρα της Μάρθας Καραγιάννη, η οποία ερμήνευσε τον πρώτο και μοναδικό δραματικό ρόλο της στον κινηματογράφο, αφήνοντας μάλιστα άφωνους κριτές και κοινό, οι οποίοι την είχαν ταυτίσει με κωμικούς και ανάλαφρους ρόλους στα μουσικά φιλμ του Γιάννη Δαλιανίδη.
Παρά τη μοναδική της ερμηνεία ωστόσο, δεν έπαιξε ποτέ ξανά δραματικό ρόλο, αφήνοντας έτσι ένα σημαντικό κενό στην καριέρα της.
Στο «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» υποδύεται την τραγουδίστρια Πέρσα, ερμηνεύοντας μάλιστα τα τραγούδια «Το καινούργιο μου φεγγάρι» και «Έλα να σβήσεις τη φωτιά» του Μίμη Πλέσσα με στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου, με τη φωνή όμως της Δέσποινας Σταυρουλάκη.
Δισκογραφικά τα δύο αυτά τραγούδια καταγράφηκαν με τη φωνή της Ρένας Κουμιώτη.
Αξίζει να σημειωθεί,πως στο «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα»,ακούγονται και τα τραγούδια «Μην αργήσεις»(με την Πόπη Αστεριάδη) και «Κρίμα το παλικάρι»(με τους Γιώργο Χατζηαντωνίου και Μιχάλη Βιολάρη).
Το πρώτο αρχικά είχε ηχογραφηθεί με τη φωνή της Μάρθας Βούρτση,αλλά τελικά δεν χρησιμοποιήθηκε στο φιλμ. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στο εκλεκτό καστ της ταινίας,όπου εκτός από τις τρεις βασικές πρωταγωνίστριες εμφανίζονται οι:
Κώστας Καζάκος, Άγγελος Αντωνόπουλος,Νίκος Γαλανός, Ελένη Κριτή, Σπύρος Καλογήρου, Σωτήρης Μουστάκας, Χρήστος Δοξαράς, Θεόδωρος Ντόβας, Μαρία Φωκά, Χρήστος Δαχτυλίδης, Νίκος Κικίλιας, Νάσος Κεδράκας, Χρήστος Στύπας, Τζένη Ζαχαροπούλου, Νίκη Μακρή, Άρης Τσιούνης και ο Χρήστος Καλαβρούζος.
Η Μάρθα Βούρτση συγκλονιστική και εξαιρετική καταγράφει ίσως τον καλύτερο ρόλο στην πλούσια φιλμογραφία της.
Η ταινία έχει αρκετές σκηνές ανθολογίας: ο καυγάς Αντωνόπουλου-Καζάκου στην ακρογιαλιά,κάτω από τους ήχους της κορυφαίας μουσικής του Μίμη Πλέσσα, ο αποχαιρετισμός Γαλανού-Βαλσάμη και η επιστροφή του Γαλανού, η σύλληψη του Καζάκου, ο σπαραγμός της Βούρτση στην επιστροφή του ψεύτικου και του παραγματικού αρραβωνιαστικού καθώς και το φινάλε με την Καραγιάννη και τον Καζάκο στις γραμμές του τρένου.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 03 Φεβρουαρίου 1969 και έκοψε 241.668 εισιτήρια στις αίθουσες Α΄προβολής. Για την ιστορία το «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο εβδομαδιαίο περιοδικό Ρομάντζο.
