Η ταινία, “Συνοικία το Όνειρο” προβλήθηκε τη σαιζόν 1961-1962 και έκοψε 74.427 εισιτήρια. Ήρθε στην 4η θέση σε 68 ταινίες.
-Η ταινία αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με την εξουσία της εποχής τόσο κατά τα γυρίσματα όσο και όταν άρχισε να προβάλλεται. Αρχικά απαγορεύθηκε η προβολή της από την Υπηρεσιακή κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δόβα καθώς εκείνα τα χρόνια η κυβέρνηση Καραμανλή προσπαθούσε να ανορθώσει την ελληνική οικονομία και να κάνει ελκυστική τη χώρα στους ξένους τουρίστες και επενδυτές και η ταινία εμπόδιζε το έργο της, καθώς οι σκηνές φτώχειας και εξαθλίωσης που περιείχε κινδύνευαν να τους αποθαρρύνουν.
Ύστερα όμως από διαμαρτυρίες του τύπου επιτράπηκε η προβολή μιας λογοκριμένης εκδοχής της και μόνο στα αστικά κέντρα. Λόγω των υψηλών χρεών του Αλέκου Αλεξανδράκη, πούλησε τα δικαιώματα της ταινίας, “Συνοικία το όνειρο” στους αδελφούς Κουρουνιώτη.
-Σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ και στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο το 1996, ο Αλεξανδράκης δήλωσε: “Την πλήρωσα πάρα πολύ οικονομικά αυτή την ταινία… Ό,τι είχα μαζέψει από τις ταινίες που έκανα τα ‘βαλα για να κάνω αυτή την ταινία, γιατί ήθελα να πω αυτά τα πράγματα. Τελικά έγινε αυτή η ταινία, και ύστερα από καιρό που δεν την επιτρέπανε να παιχτεί την επιτρέψανε πετσοκομμένη”.
-Η ταινία απέσπασε το Βραβείο φωτογραφίας και το βραβείο Β’ ανδρικού ρόλου στo Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1961. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ερμηνεύει το τραγούδι “Βρέχει στη Φτωχογειτονιά”. Το τραγούδι έγραψε ιστορία όπως και η ίδια η ταινία άλλωστε.
-Η επιλογή της γειτονιάς μόνο τυχαία δεν ήταν. Τη δεκαετία του ’60 αποτελούσε μια φτωχογειτονιά με παράγκες της οποίας οι κάτοικοι ήταν άνθρωποι του μεροκάματου αλλά και πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Κάτω από τον λόφο του Φιλοπάππου, η ταινία, ““Συνοικία το όνειρο“” αναδείκνυε τα προβλήματα, τη φτώχεια και της κακουχίες σε μια Ελλάδα που προσπαθούσε να ορθοποδήσει.
Και γι’ αυτό το λόγο λογοκρίθηκε έντονα. Σε σημείο που ο Αλέκος Αλεξανδράκης έφτασε σε σημείο να αποκηρύξει το ίδιο του το δημιούργημα όταν ήρθε η ώρα να βγει στους κινηματογράφους. Πολλές σκηνές εξάλλου κόπηκαν χωρίς να αποτυπώνεται όλο αυτό που είχε στο μυαλό του ο δημιουργός.
Τα Ατταλιώτικα ή Πέτρινα ή αλλιώς η Συνοικία το Όνειρο βρίσκεται ουσιαστικά σήμερα στην περιοχή των Άνω Πετραλώνων. Σίγουρα έχει αλλάξει πολύ από τη δεκαετία του ’60 οπότε και γυρίστηκε η ταινία, ““Συνοικία το όνειρο””. Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στη σημερινή οδό Υπερίωνος. Κάποτε η συνοικία ήταν λατομείο. Όταν έκλεισε εγκαταστάθηκαν εκεί περισσότερες από 800 οικογένειες προσφύγων από την Αττάλεια και την Αλάια της Μικράς Ασίας.
Οι πάμπτωχοι πρόσφυγες μετέτρεψαν το κοίλωμα του βράχου σε έναν πρόχειρο οικισμό με ό,τι υλικό υπήρχε διαθέσιμο. Αυτή τη τότε παραγκούπολη είναι σήμερα μια περιοχή με την αύρα της παλιάς Αθηναϊκής γειτονιάς και μικρές λεπτομέρειες που θυμίζουν κάτι από το παρελθόν. Περπατώντας σήμερα στα Πετράλωνα, υπάρχουν αρκετά κτήρια που σε ταξιδεύουν νοητά σε διαφορετικές στιγμές στην ιστορία της συνοικίας, από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι το σήμερα.
Περίληψη της ταινίας, “Συνοικία το όνειρο”
Μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, ο Ασύρματος, είναι το κέντρο του κόσμου για τους ανθρώπους που ζουν εκεί, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν απ’τη φτώχεια και την ανέχεια. Ένας άρτι αποφυλακισμένος νέος, ο Ρίκος (Αλέκος Αλεξανδράκης), προσπαθεί να βγάλει χρήματα, την ίδια στιγμή που η αγαπημένη του (Αλίκη Γεωργούλη) βλέπει άλλους άνδρες, και ο αδερφός της (Μάνος Κατράκης) προσπαθεί να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειας.
Ο Ρίκος θα σκαρφιστεί μια δουλειά αλλά θα ξοδέψει τα συγκεντρωμένα χρήματα. Ένας από τους «συνεταίρους» του (Αλέκος Πέτσος) θα αυτοκτονήσει. Ο Ρίκος, η αγαπημένη του και ο αδερφός της, ηττημένοι και απογοητευμένοι εξαιτίας των προσδοκιών που δεν ευοδώθηκαν ποτέ, θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με την ωμή πραγματικότητα.
Συνοικία το όνειρο
