Η ταινία, “Μικρές Αφροδίτες” προβλήθηκε τη σαιζόν 1963-1964 και έκοψε 114.047 εισιτήρια. Ήρθε στην 44η θέση σε 92 ταινίες.
-Ξενόγλωσσοι τίτλοι της ταινίας, “Junge Aphroditen”, “Το σημάδι της Αφροδίτης”, “Young Aphrodites”, “Dreng moder pige”, Giovani prede: Dafni e Cloe”, “De jonge Afrodites”, Jovenes Afroditas”, A kis Afrodite”.
-Με διεθνή και ελληνικά βραβεία, οιΜικρές Αφροδίτες «επιδίωκαν να ενηλικιώσουν ερωτικά τον ελληνικό κινηματογράφο», σύμφωνα με δήλωση του σκηνοθέτη.
-Η ταινία γυρίστηκε κυριολεκτικά με το τίποτε. Κανένας δεν είχε πληρωθεί, ο δε Κούνδουρος έκανε και τον οπερατέρ, ενώ η μητέρα του είχε ράψει τα κοστούμια.
-Οι “Μικρές Αφροδίτες” είναι η ταινία που ανέβασε το Νίκο Κούνδουρο επαγγελματικά και οικονομικά. Η εταιρεία που τον εκπροσωπούσε και διαπραγματευόταν τα δικαιώματά του ήταν η “Ανζερβός” και το 1963 τα πούλησε στο εξωτερικό για 200.000 δολάρια.
Τρία χρόνια μετά την προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ένας Ιάπωνας πήρε τα δικαιώματά της και την έβγαλε διανομή σε μεταμεσονύκτιες προβολές σε αντεργκράουντ νεοϋορκέζικες αίθουσες. Η ταινία, “Μικρές Αφροδίτες” λατρεύτηκε από το κίνημα των χίπις, αφού τους εξέφραζε με όλη αυτή την «επιστροφή στη φύση» που πρέσβευε.
-Στο Βέλγιο έκανε πρεμιέρα στο “Brussels International Film Festival” στις 20 Ιανουαρίου 1968.
-Στην Ελλάδα η ταινία, “Μικρές Αφροδίτες” προβλήθηκε ξανά στο “39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης“, στις 13 Νοεμβρίου 1998.
-Στην Ελλάδα προβλήθηκε για άλλη μια φορά στο “26ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου”, στις 17 Νοεμβρίου 2013.
-Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στη Δυτική Γερμανία.
-Στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στις 11 Νοεμβρίου 1963.
-Στην Ιαπωνία έκανε πρεμιέρα το 1964.
-Στις Η.Π.Α. έκανε πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 1966.
-Στο Ηνωμένο Βασίλειο έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του 1967.
-Στη Δανία έκανε πρεμιέρα στις 30 Σεπτεμβρίου 1967.
-Στην Ιταλία έκανε πρεμιέρα το 1968.
-Στο Βέλγιο έκανε πρεμιέρα στο “Brussels International Film Festival” στις 20 Ιανουαρίου 1968.
-Στο Βέλγιο προβλήθηκε σε όλες τις αίθουσες στις 1 Μαρτίου 1968.
-Στο Μεξικό έκανε πρεμιέρα στις 29 Μαΐου 1969.
-Στην Ουγγαρία έκανε πρεμιέρα στις 17 Μαΐου 1990.
-Στην Ελλάδα προβλήθηκε ξανά στο “Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης”, στις 13 Νοεμβρίου 1998.
Περίληψη της ταινίας, “Μικρές Αφροδίτες”
Το 200 π.Χ. (ελληνιστικά χρόνια), μια ομάδα νομάδων βοσκών, κατεβαίνοντας από τα ορεινά σε αναζήτηση νέων βοσκοτόπων, χάνει τον προσανατολισμό της και φτάνει στη θάλασσα. Οι βοσκοί βρίσκουν καταφύγιο σε μια παραλία και κατασκηνώνουν δίπλα σ’ ένα οικισμό ψαράδων, στον οποίο ζει μια ομάδα γυναικών, των οποίων οι άντρες λείπουν στο ψάρεμα.
Στη θέα των βοσκών, οι γυναίκες του οικισμού κρύβονται, ενώ οι μόνες που κυκλοφορούν ελεύθερα είναι η Άρτα (γυναίκα ενός ψαρά), και η 12χρονη Χλόη. Ο Σκύμνος, ένας προ-έφηβος βοσκός, προσεγγίζει τη Χλόη που περιφέρεται ανέμελα ημίγυμνη στα βράχια και στις ακρογιαλιές.
Ανάμεσά τους ξεκινά ένα παιχνίδι μικρο-προκλήσεων που δεν μετουσιώνεται ανοιχτά σε ερωτική πράξη, σε αντίθεση με την Άρτα, η οποία στην αρχή αρνείται το ερωτικό κάλεσμα ενός βοσκού, του Τσάκαλου, για να υποκύψει τελικά σε μια σπηλιά, κάτω από το βλέμμα του Σκύμνου και της Χλόης, οι οποίοι τους παρακολουθούν από μια σχισμάδα.
Έρχεται η στιγμή που οι βοσκοί πρέπει να φύγουν, κι ο Σκύμνος αρνείται επίμονα. Ο Λύκας, ένας μουγκός έφηβος βοσκός, βρίσκει τη Χλόη και την κάνει με τη βία δική του. Μπροστά στη θέα της αγαπημένης του να υποκύπτει στην ορμή ενός άλλου, ο Σκύμνος αφήνεται να παρασυρθεί από τα κύματα της θάλασσας, αγκαλιά μ’ ένα νεκρό πελεκάνο.
Κριτική της ταινίας, “Μικρές Αφροδίτες” από τον Χρήστο Μασσαλά
Οι ταινίες του Κούνδουρου είναι φτιαγμένες με κοφτερό πείσμα.
Η γεύση τους είναι άλλοτε πικρή, άλλοτε αλμυρή – ποτέ γλυκιά.
Το βλέμμα του καρφώνει, χωρίς να υποκύπτει στη θέα της ομορφιάς. Ενώ μοιάζει να την προσκαλεί συνέχεια.
Την προσκαλεί, την υπονομεύει και την ξεγυμνώνει. Δεν αφήνει περιθώριο πλάνης.
“Οι Μικρές Αφροδίτες” ήταν μια τρέλα, ένα ατόπημα – κατά τον ίδιο.
Βγήκε για λίγο από το όχημα του πολιτικοποιημένου λόγου και κατέβηκε στην πεδιάδα των αισθήσεων.
Οι “Μικρές Αφροδίτες” είναι το καλύτερο δυνατό παραστράτημα.
Είναι μια αυθεντική ταινία. Άλλοτε αλμυρή και άλλοτε τραχειά. Είναι ένα ειδύλλιο που βρίσκει την ιδανικότητά του στην ακατέργαστη φύση.
Εμπνευσμένη από το έργο του Λόγγου «Δάφνις και Χλόη» η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού και ενός κοριτσίου, 10-12 χρονών, που ανακαλύπτουν τώρα, για πρώτη φορά, την αγριότητα της επιθυμίας που εξημερώνεται μόνο μέσα από τη σταδιακή υποταγή στην εξουσία του Άλλου.
Τα παιδιά προσπαθούν να μάθουν τα βήματα της πάλης και τους ρόλους τους παρατηρώντας τους μέγαλους. Τα αγόρια παλεύουν με τα κριάρια, τα κορίτσια στήνουν παγίδες για τα πουλιά.
Εκείνη του δίνει νερό για να ξεδιψάσει και εκείνος ανάβει μια φωτιά για να την πείσει: «Θέλεις να περπατήσω πάνω στη φωτιά ώσπου να μου πεις να βγω;»
Ο πόνος δεν (τον) σταματάει, μόνο ο πόνος έχει νόημα.
Εκείνη του ζητάει υπομονή. Εκείνος ζει στην απολυτότητα της στιγμής.
Οι ερωτευμένοι είναι μικροί βάρβαροι. Τα συναισθήματα δεν είναι αφηρημένα. Είναι ουλές πάνω στο δέρμα.
Ο Κούνδουρος παίρνει την ομορφιά και την τσαλακώνει με σφιγμένα δόντια.
Ο έρωτας είναι η τέχνη του αμόκ. Βλέπεις κάτι όμορφο και θέλεις να το χαλάσεις. Να το ανασυνθέσεις σε μια νέα μορφή που θα την έχεις ορίσει εσύ, που θα σε περιέχει.
Είναι η μοναδική ευκαρία για μετάλλαξη. Όποιο και αν είναι το κόστος.
«Δωσ’μου ένα άστρο ουρανέ, και πάρε τη ζωή μου»: με αυτό το τραγούδι ξεκινάει και τελειώνει η ταινία.
Και όλα μπορεί να τελειώσουν, αλλά η ζωή δεν θα έχει φύγει αξόδευτη.
Οι “Μικρές Αφροδίτες” είναι ένα έργο με την ορμή μιας κατολίσθησης.
Είναι μια ξεχωριστή ταινία και ανένταχτη.
Την είχα πρωτοδεί τυχαία στην τηλεόραση όταν ήμουν μικρός. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Και την ξαναείδα τώρα, πολλά χρόνια μετά.
Και ακόμη, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο.
