Η Αλίκη Βουγιουκλάκη παραμένει η πιο αγαπητή σταρ της Ελλάδας, είναι η γυναίκα που συμβόλισε την αιώνια νιότη και την αισιοδοξία σε μία Ελλάδα που δοκιμαζόταν, τόσο κοινωνικά όσο και οικονομικά.
Οι ταινίες της ακόμα και μετά από τόσες επαναλήψεις, έχουν υψηλή τηλεθέαση, διότι ο κόσμος αγάπησε την αυθορμησία και την παιδικότητά της.
Οι κωμικές της ταινίες και η δική της ανάγκη να είναι πάντοτε η “σταρ” την εγκλώβισαν σε μία γκάμα ρόλων, οι οποίοι την ενθάρρυναν να βγάζει μόνο την παιδική και ανέμελη πλευρά της.
Προσωπικά, δεν υπήρξα ποτέ φανατική θαυμάστρια της Αλίκης, αλλά υπήρξαν ταινίες της που αγάπησα ιδιαίτερα. Θεωρώ πως οι δραματικές της ταινίες, δεν κέρδισαν ποτέ τη δημοφιλία που τους άξιζε.
Μία από αυτές, είναι το δράμα, “Η Μαρία της Σιωπής“, η οποία κυκλοφόρησε το έτος 1973, σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη. Πρωταγωνιστές ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Παντελής Ζερβός και ο Σπύρος Καλογήρου.
Η συγκεκριμένη ταινία μου άρεσε διότι ασχολήθηκε με σύγχρονα ακανθώδη προβλήματα της κοινωνίας, όπως την υποκρισία του καθωσπρεπισμού, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, τη βία από το δυνατό στον πιο αδύναμο.
Η Μαρία είναι μία κωφάλαλη κοπέλα που ζει με τον πατέρα της σε ένα νησί. Μοναδικό τους στήριγμα ο δάσκαλος του χωριού, ο οποίος βιώνει και ο ίδιος την κοινωνική απόρριψη και προσπαθεί να τη μάθει να εκφράζει και να ανοιχθεί στους ανθρώπους.
Ο Δήμαρχος του νησιού τη βιάζει και την αφήνει έγκυο. Όταν εκείνος αποπειράται με τη συνεργεία της γυναίκας του να αρπάξει το παιδί, εκείνη τον πυροβολεί και τον σκοτώνει.
Το τέλος θα είναι ευχάριστο για εκείνη, καθώς θα αθωωθεί και θα έχει δίπλα της το παιδί και το δάσκαλο.
Νομίζω, είναι από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας της, είναι ωραίο να βλέπεις μία γυναίκα η οποία έχει καθιερωθεί ως “χαρούμενο κοριτσάκι”, να υποδύεται μία γυναίκα που δε μπορεί να μιλήσει.
Από τις πολύ καλές ταινίες, αξίζει σίγουρα να τη δεις…
Το άρθρο επιμελήθηκε η Μαρία Σκαμπαρδώνη.
