Μίμης Τσιφόρος: “Στους εκατό ευυπόληπτους ανθρώπους, κοιμούνται ενενήντα χαρτοπαίκτες. Δε δείχνονται. Είναι σοβαροί. Έχουνε προγούλια…”.
“Η χαρτοπαίχτρα” έκανε πρεμιέρα στις 28 Δεκεμβρίου του 1964, την εποχή που ο Ελληνικός κινηματογράφος ήταν ακόμα ο αμείλικτος σχολιαστής της ελληνικής πραγματικότητας. Έκοψε 534.085 εισιτήρια και ήρθε στην 3η θέση ανάμεσα σε 93 ταινίες. Η Ρένα Βλαχοπούλου στα καλύτερά της δίνει ρεσιτάλ σ’ ένα ρόλο “αγκάθι” για την κοινωνία της εποχής.
Ο τζόγος, πάθος διαχρονικό, δεν γνωρίζει τάξεις, φύλο, θρησκεία, πολιτικές πεποιθήσεις. Έχει καταστρέψει ανθρώπους, έχει διαλύσει οικογένειες, έχει αφανίσει περιουσίες, παρόλα αυτά διατηρεί περίοπτη θέση στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Η “χαρτοπαίχτρα” είναι κάτι περισσότερο από μια κινηματογραφική μαρτυρία για την χαρτοπαιξία. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ενσαρκώνει τον νέο Έλληνα αστό, ο Κώστας Βουτσάς την οργισμένη νεολαία, η Λίλη Παπαγιάννη την χειραφετημένη μοντέρνα γυναίκα και η Σαπφώ Νοταρά την εξεγερμένη λαϊκή τάξη.
Γύρω από τους πρωταγωνιστές στροβιλίζεται ένας θίασος δευτερευόντων χαρακτήρων, ένας απόστρατος στρατηγός, ένας δικαστής χαρτόμουτρο, ο απαραίτητος παπατζής. Ταινία με ευρύ κοινωνικό πλαίσιο αναπαριστά μια Ελλάδα που εξελίσσεται συνεχώς.
Η κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Δημήτρη Ψαθά ευτύχησε σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη. Η σκηνή στο δικαστήριο είναι χαρακτηριστική της αμεσότητας με την οποία παίζουν οι ηθοποιοί σ’ ένα σκηνικό απολύτως αληθοφανές.
-Πάσο…
-Τα Ρέστα μου…
-Τα βλέπω…
“Η χαρτοπαίχτρα” αποδεικνύει ότι το γέλιο πηγάζει συνήθως από μια αντισυμβατική συμπεριφορά όπως αυτή της Ρένας Βλαχοπούλου.
