Ο Φ. Φίνος με μια αστεία δικαιολογία απέρριπτε τον Βασίλη Αυλωνίτη αλλά το ταλέντο του τον διέψευσε περίτρανα.
Επιτομή του λαϊκού θεατρίνου, βγαλμένος από τα μπουλούκια και την λαοφιλή επιθεώρηση ο Βασίλης Αυλωνίτης αντιμετώπιζε σε όλη την καριέρα του την δυσπιστία των κινηματογραφικών παραγωγών αρχής γενομένης από τον Φιλοποίμενα Φίνο.
Είναι γνωστό το επεισόδιο με την θρυλική ταινία, “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο“.
Ο Βασίλης Αυλωνίτης υπήρξε αμέσως η βασική επιλογή για τον ένα από τους δύο λατερνατζήδες που θα πλαισίωναν τη νεαρή, Τζένη Καρέζη αλλά ο Φίνος δεν ήθελε ούτε καν να το ακούει αυτό. Κι ενώ αποθέωνε τον Μίμη Φωτόπουλο, στην περίπτωση του Αυλωνίτη “κλοτσούσε” με την αιτιολογία ότι πρόκειται για καμένο χαρτί.
Ο Φίνος θεωρούσε ότι ο Βασίλης Αυλωνίτης είχε αναλωθεί σε δεύτερους ρόλους και ταινίες, λες και στα μέσα του ’50 οι ελληνικές κωμωδίες αφθονούσαν και είχε κάποιος την δυνατότητα να επιλέξει.
Πέραν ίσως του Βασίλη Λογοθετίδη και όσων αποτελούσαν τον “κινηματογραφικό θίασο” του, όλοι οι άλλοι λιμοκτονούσαν καλλιτεχνικά.
Έπρεπε λοιπόν ως δια μαγείας ο Βασίλης Αυλωνίτης να επιδείξει ρεπερτόριο σε ένα είδος που δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί στη μεγάλη οθόνη.
Η “δυσκολία” του Φίνου στο πρόσωπο του Βασίλη Αυλωνίτη είχε προφανώς να κάνει και με τις διακρίσεις που γίνονταν στις τάξεις των ηθοποιών. Ο Αυλωνίτης ήταν μια περίπτωση λαϊκού θεατρίνου χωρίς περγαμηνές και διασυνδέσεις.
Είχε να επιδείξει μόνο το ταλέντο του το οποίο ευτυχώς κατάφερε να αποδείξει στη συνέχεια χάρις στην γενναιοδωρία και την οξυδέρκεια του Αλέκου Σακελλάριου.
Η δυσπιστία του Φίνου πάντως στάθηκε από πάνω του σαν σκιά και στη συνέχεια. Χαρακτηριστική ήταν και η άρνηση του Κώστα Χατζηχρήστου να τον συμπεριλάβει αυτόν και την Γεωργία Βασιλειάδου στο καστ του “Μπακαλόγατου”.
Δεν ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες, και ας μην αδικούμε τον Χατζηχρήστο, ο θεατρικός μπακάλης δεν έγινε και κινηματογραφικός. Ήταν, ωστόσο, μια ακόμα γνωστή περίπτωση κατά την οποία ο Αυλωνίτης έπεσε πάνω σε σκόπελο προκειμένου να εμφανιστεί στην μεγάλη οθόνη.
Το ευτύχημα για τον μεγάλο κωμικό είναι ότι έζησε σε μια εποχή που οι αξίες δεν χάνονταν εύκολα, το μάρκετινγκ δεν είχε ακόμα απλώσει τα πλοκάμια του παντού και οι σημαντικοί άνθρωποι σε όλο το φάσμα της τέχνης έβρισκαν λίγο-πολύ ένα δρόμο για να μεγαλουργήσουν.
