Ερωτική Συμφωνία: Η καλύτερη δραματική ερμηνεία της Τζένης Καρέζη

Ερωτική Συμφωνία
Advertisement

Διαχρονικά, θεωρούσα την Τζένη Καρέζη ηθοποιό μεγαλύτερης υποκριτικής εμβέλειας από το αντίπαλον δέος της, Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η πρώτη ήταν πιο ποιοτική ηθοποιός, η δεύτερη πιο εμπορική και προσπαθώντας να τυποποιηθεί σε μία εικόνα απλά και μόνο για να χαίρει της μεγαλύτερης αποδοχής του κοινού.

Advertisement

Οι δραματικές της ταινίες, είχαν τραυματίσει την παιδική μου ψυχή, καθώς θυμάμαι πόσο με επιβάρυναν οι πρωταγωνιστικοί της ρόλοι σε έργα με έντονο το δραματικό στοιχείο και το στενάχωρο τέλος.

Στην “Ερωτική Συμφωνία“, την προτελευταία ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε, είδαμε τη δραματική, υποκριτική της δεινότητα σε ένα άλλο, πιο βαθύ επίπεδο.

erotiki simfonia

Μια ταινία που είχε τραυματίσει την παιδική μου ψυχή και είχε πληγώσει σε μεγάλο βαθμό τις πρώιμες ακουστικές και μουσικές μου εμπειρίες, με τη μουσική της ταινίας η οποία ήταν όμορφα αλλά παράλληλα και δραματικά τραγική.

Η Τζένη Καρέζη σε έναν από τους πιο δραματικούς της ρόλους, υποδυόμενη παράλληλα δύο πρόσωπα που είναι αδελφές και αγαπούν τον ίδιο άνδρα.

Η μοίρα θα φέρει τα πράγματα μέσα σε μία τραγική διασταύρωση ομοιότητας έρωτα και θανάτου, αποδεικνύοντας πως αυτά τα δύο πορεύονται διαχρονικά μαζί. Η αδελφή σε έναν περίπατο θα βρει τραγικό θάνατο σε πνιγμό στη θάλασσα, με την αδελφή να εκμεταλλεύεται την ομοιότητά της με εκείνη για να παραμείνει κοντά στον άνδρα που αγαπά.

Σε ένα τραγικό ξέσπασμα της ίδιας, ουρλιάζοντας “εμένα ποιος με λυπήθηκε”, συμπυκνώνοντας την τραγωδία του έρωτα και την τραγικότητα του ανεκπλήρωτου.

Μία τραγικότητα που την οδηγεί να χαθεί μέσα στη θάλασσα, να αφήσει το κορμί της να πνιγεί στα κύματα, με τον ίδιο τρόπο που έσβησε και η αδελφή της. Μέσα στη γαλήνη της ακύμαντης θάλασσας, εκείνη θα αφεθεί για να πνιγεί, αναδεικνύοντας την τραγωδία του πληγωμένου
έρωτος.

Βαθιά δραματική ταινία, βάζοντας στο κέντρο μία αδελφική σχέση η οποία προσπαθεί να αντέξει παρά τον κοινό έρωτα, πορεύεται σε μία παράλληλη ευθεία και στο τέλος, ειρωνικά και δραματικά, συναντούν ξανά στο θάνατο η μία την άλλη.

Χρονιά Παραγωγής: 1972
Σκηνοθέτης: Καζάκος Κώστας
Είδος: Μεγάλου μήκους, Αισθηματική, Δραματική

Σύνταξη-επιμέλεια: Μαρία Σκαμπαρδώνη

Προηγούμενο άρθροΤο Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο: Μια διαχρονική Ελληνική κωμωδία
Επόμενο άρθροΗ αδικία στο πρόσωπο του Βασίλη Αυλωνίτη