Υπάρχουν ονόματα που δεν χρειάζονται φανφάρες για να μείνουν στη μνήμη μας. Ο Λαυρέντης Διανέλλος είναι ένα από αυτά. Γεννημένος το 1911 στον Άγιο Λαυρέντιο Μαγνησίας, μετέφερε από νωρίς στην Αθήνα το πάθος του για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Καρόλου Κουν και γρήγορα βρέθηκε να παίζει στα πιο γνωστά θεατρικά έργα της εποχής, κερδίζοντας το κοινό με την αυθεντικότητα και τη ζεστασιά του.
Η καριέρα του στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1938, σε μια Ελλάδα που αναζητούσε νέες ιστορίες και νέες μορφές ψυχαγωγίας. Από τις πρώτες του εμφανίσεις στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» μέχρι την «Κάλπικη Λίρα» και τη «Μανταλένα», ο Διανέλλος καθιέρωσε ένα ιδιαίτερο ύφος: Ήρεμος με βλέμμα που μπορούσε να αγκαλιάσει το κοινό και να του προκαλέσει συναισθήματα χωρίς υπερβολές.
Με πάνω από 200 ταινίες στο ενεργητικό του, ο Διανέλλος δεν ήταν απλώς ηθοποιός, ήταν ένας αφηγητής της ελληνικής καθημερινότητας, ένας καθρέφτης της κοινωνίας και των ανθρώπων της. Είτε υποδυόταν τον πατέρα, τον γείτονα ή τον καλό φίλο, κάθε του ρόλος είχε μια ειλικρίνεια που τον έκανε αληθινό.
Η ζωή του ήταν γεμάτη δουλειά και αγάπη για την τέχνη. Παρά την αναγνώριση και την επιτυχία, παρέμεινε ταπεινός, αποφεύγοντας τη δημοσιότητα, και αφιερώθηκε στη σκηνή και στην οθόνη μέχρι το 1975. Πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 1978, αφήνοντας πίσω του μια πλούσια κληρονομιά που εξακολουθεί να εμπνέει ηθοποιούς και κοινό.
Ο Λαυρέντης Διανέλλος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Κάθε ταινία, κάθε σκηνή που τον φιλοξενεί, μας θυμίζει ότι η δύναμη του ελληνικού κινηματογράφου δεν κρύβεται μόνο στις μεγάλες φωνές και τα μεγάλα ονόματα, αλλά και στους ήρωες της καθημερινότητας — στους ανθρώπους που με σεμνότητα και ταλέντο κάνουν την οθόνη να ζωντανεύει.
Επιμέλεια κειμένου: Σταμάτης Κουτούζος
