Ακόμα και ο αέρας στην Άλμπα μοσχοβολάει σοκολάτα. Η μικρή πόλη της Ιταλίας είναι η πατρίδα τoυ Μichele Ferrero και της οικογένειάς του, που εδώ και πενήντα χρόνια η ιστορία της είναι συνδεδεμένη με τη σοκολατοποιία.
Οι περισσότερες οικογένειες της πόλης μετρούν τουλάχιστον έναν εργαζόμενο στο εργοστάσιο των Ferrero, οι οποίοι ξεκίνησαν την επιχείρησή τους λίγο μετά τον πόλεμο και σήμερα κυβερνούν μια αυτοκρατορία αξίας μεγαλύτερης από 25 δισεκατομύρια ευρώ.
Η ιστορία ξεκινά με τον Pietro Ferrero, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια Ιταλία κατεστραμμένη και φτωχή, θέλησε να δημιουργήσει μια σοκολάτα που θα μπορούσαν να απολαύσουν όλοι. Ξέθαψε λοιπόν μια παλιά συνταγή από τα χρόνια του Ναπολέοντα και ανακάτεψε την ακριβή και δυσεύρετη σοκολάτα με φουντούκια, που φύτρωναν σε αφθονία γύρω από την Άλμπα. Το αποτέλεσμα ήταν η Gianduja, που αρχικά πωλείτο σε μπάρες και τρωγόταν μαζί με ψωμί.
Ο Pietro είχε εμμονή με το να καταφέρει να φτιάξει την τέλεια συνταγή. Έβαζε τα μέλη της οικογένειας να δοκιμάζουν κάθε του προσπάθεια και μετά τους ρωτούσε με αγωνία πώς τους είχε φανεί. Η σοκολάτα των Ferrero έγινε μεγάλη επιτυχία. Το 1950 η εταιρεία είχε ένα στόλο 200 φορτηγών που μετέφεραν το προϊόν σε όλη την Ιταλία. Σε λίγο τα φορτηγά έγιναν 1.000.
Η εταιρεία ωστόσο απογειώθηκε όταν ανέλαβε τα ηνία της ο γιος του Pietro, Michele, το 1957. O Μichele είχε τη μεγάλη έμπνευση να βάλει την Giandula σε βάζο και να την πουλάει ως εναλλακτική της μαρμελάδας – ένα spread από κακάο και φουντούκια. Το όνομά της, Nutella.O Michele είχε και άλλες ιδιοφυείς εμπνεύσεις.
Σε μια εποχή που τα παιχνίδια δεν υπήρχαν στη σημερινή τους αφθονία, θέλησε να κάνει για τα παιδιά τη χαρά ενός πασχαλινού αβγού καθημερινή υπόθεση. Δημιούργησε λοιπόν τα αβγά Kinder με το δώρο-έκπληξη. Λίγο αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, δημιούργησε τις καραμέλες Tic-Tac.
Ο Michele ήταν επικεφαλής της τρίτης μεγαλύτερης σοκολατοποιίας στον κόσμο. Αφοσιωμένος στη δουλειά του, ζούσε μέσα στο εργοστάσιο δοκιμάζοντας συνεχώς νέες γεύσεις, ως άλλος Williy Wonka. Την ίδια στιγμή ήταν μυστικοπαθής και καχύποπτος. Δεν έδωσε ποτέ του συνέντευξη, πίστευε ότι οι εφημερίδες έπρεπε να σε αναφέρουν μόνο δύο φορές, στη γέννηση και το θάνατο, και ήταν ιδιαίτερα κρυψίνους. Πίστευε ότι οι ανταγωνιστές του θα του έκλεβαν τις συνταγές και έτσι έφτασε στο σημείο να τις κρυπτογραφεί στα αραβικά και να τις φυλά σε θυρίδα στο Κάιρο.
Ο Michele παντρεύτηκε τη γραματέα του, Maria Franca. Στο πρώτο τους ραντεβού της εξήγησε ότι μάλλον θα την κάνει να βαρεθεί καθώς θα μιλούσε μόνο για σοκολάτα. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τον Pietro και τον Giovanni. Στα χρόνια της δεκαετίας του ’70, όταν τρομοκρατικές οργανώσεις απήγαγαν και σκότωναν γόνους πλούσιων ιταλικών οικογενειών, τα δύο αγόρια αναγκάστηκαν να ζήσουν μακριά από τους γονείς τους, στις Βρυξέλλες.
Το εργοστάσιο των Ferrero τη δεκαετία του ’60. Τη δεκαετία του ’80, ο Michele, που ζούσε στο Μόντε Κάρλο και πηγαινοερχόταν στο εργοστάσιο της οικογένειας με ελικόπτερο καθημερινά, δημιούργησε τα περίφημα σοκολατάκια “Ferrero Rocher”. Φανατικός καθολικός, λέγεται ότι πήρε την ιδέα για τη συσκευασία του γλυκού από το Roc de Massabielle, ένα σπήλαιο στη Λούρδη.
Ο γιος του Michele, Pietro (αριστερά), ο οποίος θα διαδεχόταν τον πατέρα του, πέθανε αιφνιδίως το 2011 από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 47 ετών. Μετά το θάνατο του Michele, τον περασμένο Φεβρουάριο, σε ηλικία 89 ετών, επικεφαλής της εταιρείας είναι ο γιος του, Giovanni, που αναμένεται να ακολουθήσει πιστά τα βήματά του. “Ο πατέρας μου έβαζε πρώτα τις ανθρώπινες αξίες και έπειτα το κέρδος” είπε χαρακτηριστικά στην κηδεία του Michele.
Μιχάλης Αργυρόπουλος
