Στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Φρόσω Σιδηροκαστρίτη είχε δώσει συνέντευξη η ηθοποιός Μαρία Κωνσταντάρου, η οποία αναφέρθηκε στην ταινία «Αχ αυτή η γυναίκα μου», στη συνεργασία της με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αποκαλύπτοντας κι ένα περιστατικό από την εποχή της δικτατορίας.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με την Αλίκη Βουγιουκλάκη;
Για την Αλίκη έχω να πω τα καλύτερα λόγια. Αγκάλιαζε τους νέους ηθοποιούς και ήταν πολύ γενναιόδωρη, αλλά ήταν παρεξηγημένη. Ήταν εκπληκτική ηθοποιός, αλλά όταν είδε ότι ο κόσμος δεν θέλει την ποιότητα, αλλά τις βλακείες, τι να κάνει, αναγκάστηκε να πορευτεί έτσι, γιατί εγώ την είχα ζήσει και στις πρόβες στο θέατρο και γίνεται η πρεμιέρα και την βλέπω να παίζει αλλιώτικα.
Δηλαδή ήθελε να ακολουθήσει τις επιθυμίες του κοινού;
Ναι. Γιατί ανέβασε θυμάμαι η Αλίκη την «Κλεοπάτρα» του Μπεν Αρσό και δεν πήγε καλά, ε τι θα το ξαναέκανε; Ο κόσμος δεν ήθελε να βλέπει την Αλίκη ηθοποιό, ήθελε να βλέπει την Αλίκη με τα γυαλάκια.
Ήταν ανταγωνιστική;
Όχι καθόλου. Το «Αχ! Αυτή η γυναίκα μου» προτού γίνει ταινία, το παίζαμε στο θέατρο «ΡΕΞ», εκεί μας βρήκε και η δικτατορία. Στη γενική πρόβα μου λέει η Αλίκη «Κωνσταντάρου πήρες την παράσταση και έφυγες», ήταν εκπληκτικά γενναιόδωρη.
Η Σαπφώ Νοταρά;
Ήταν μια πάρα πολύ καλή ηθοποιός, αλλά ήταν πολύ μοναχικός άνθρωπος, ήταν απότομη αλλά επ’ ουδενί δεν ήταν κακός άνθρωπος. Την εκτιμούσα πάρα πολύ.
Την έχουμε συνηθίσει να ερμηνεύει τη γυναίκα που πάντα φώναζε…
Αυτούς τους ρόλους της έδιναν να υποδύεται, αλλά ήταν για καλύτερα πράγματα.
Σκηνοθέτης της ταινίας ήταν ο Γιώργος Σκαλενάκης, τι άνθρωπος ήταν;
Εξαιρετικός, ευγενέστατος, ένας κύριος.
Το σενάριο είχε την υπογραφή του Νίκου Τσιφόρου…
Ένας άνθρωπος γλύκας, με χιούμορ. Εξαιρετικός χαρακτήρας. Θυμάμαι μια φορά που είχα διαβάσει τις «Σταυροφορίες», ότι γυρνάει και μου λέει «Μαρία, ασχέτως με το περιπαικτικό ύφος που το έχω γράψει, όλα αυτά που γράφω είναι αλήθεια». Είχε πάρει ειδική άδεια από τη βιβλιοθήκη του Βατικανού για να τα διαβάσει.
Στην ταινία συνεργαστήκατε και με τον Γιάννη Μιχαλόπουλο. Πείτε μας δυο λόγια γι’ αυτόν τον ηθοποιό…
Αυτός ο άνθρωπος ήταν αριστούργημα, ένα παιδί έξω καρδιά, με πολύ γέλιο και χιούμορ, εξαιρετικός συνάδελφος.
Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου;
Ένα καλό κορίτσι…
Ξέχασε ποτέ κανείς τα λόγια του;
Τα λόγια του δεν υπήρχε ποτέ καμία περίπτωση να τα ξεχάσει κάποιος.
Υπήρξε κάποιο ευτράπελο στα γυρίσματα που θυμάστε, που αναγκαστήκατε να σταματήσετε;
Όχι. Αλλά θυμάμαι ότι γελάγαμε πάρα πολύ και μπορεί να σταματήσαμε καμιά φορά γιατί μας είχαν πιάσει τα γέλια. Ήταν πολύ ευχάριστο το κλίμα που επικρατούσε.
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν στην ώρα τους;
Ναι. Δεν υπήρχαν αυτά τότε. Αυτές οι καθυστερήσεις και τα βεντετιλίκια δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή.
Αναφέρατε πριν ότι όταν το «Αχ! Αυτή η γυναίκα μου» παιζόταν στο θέατρο βρεθήκατε αντιμέτωποι με τη Χούντα…
Τρομάξαμε πάρα πολύ. Δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά κάποια στιγμή, κάποια παρεξήγηση είχε γίνει και είχε έρθει η ΕΣΑ να πιάσει την Αλίκη και τους λέει τότε η Βουγιουκλάκη «να τελειώσω πρώτα την παράσταση και μετά ευχαρίστως ό,τι θέλετε». Και δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ενώ το είχαμε μάθει όλοι αυτό, ανεβαίνει η Αλίκη στη σκηνή και ενώνει τα χεράκια της σαν να της έχουν περάσει χειροπέδες και έπαιξε όλη την παράσταση έτσι.
Υπήρξε λογοκρισία στις ταινίες;
Επεμβαίνανε πολύ, βέβαια όχι στην ταινία «Αχ! Αυτή η γυναίκα μου», γιατί δεν υπήρχε και κάποιος λόγος. Υπήρχε μεγάλη παρέμβαση όμως και ειδικά σε τραγούδια στο ραδιόφωνο.
