Η ταινία, “Στη μάχη της Κρήτης” είναι Ισπανικής, Ελληνικής και Ιταλικής παραγωγής και η γλώσσα αυτής, Ελληνική, Ισπανική, Αγγλική & Γερμανική. Προβλήθηκε τη σαιζόν 1970-1971 και έκοψε 435.165 εισιτήρια. Ήρθε στην 6η θέση σε 87 ταινίες.
-Παραγωγής, Τζέιμς Πάρις και σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη. Το σενάριο της ταινίας, “Στη μάχη της Κρήτης” γράφτηκε από τον Βασίλη Μανουσάκη, το οποίο διασκευάστηκε από σενάριο του Σταμάτη Φιλιππούλη.
-Τα ακαθάριστα έσοδα της ταινίας ήταν, 8.361.847 (ESP).
Περίληψη της ταινίας, “Στη μάχη της Κρήτης”
Το Μάιο του 1941, μετά την πτώση της ηπειρωτικής Ελλάδας και λίγο πριν την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, ένας τολμηρός πρωτοετής εύελπις, ο Νικηφόρος Καλλέργης (Χρήστος Πολίτης), αναλαμβάνει την μεταφορά του χρυσού της Τράπεζας της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή με πρώτο σταθμό την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη.
Παρά τα εμπόδια που θα συναντήσει στο δρόμο του, θα καταφέρει να φτάσει στο νησί, όπου οι Γερμανοί ήδη έχουν αρχίσει τις επιθέσεις. Με οποιοδήποτε τρόπο και κάθε μυστικότητα, Έλληνες και Βρετανοί στρατιώτες θα προσπαθήσουν να μεταφέρουν τον χρυσό σε ελληνικό αντιτορπιλικό νότια της Κρήτης. Η ύπαρξη μιας μυστικής πράκτορος δεν θα γίνει αντιληπτή και πληροφορίες για την επιχείρηση θα φτάσουν στον εχθρό με αποτέλεσμα η επιχείρηση και οι ζωές των Ελλήνων αγωνιστών να τεθούν σε κίνδυνο.
Τα αληθινά γεγονότα
Η ταινία, “Στη μάχη της Κρήτης” διαπραγματεύεται το αληθινό γεγονός της φυγάδευσης του ελληνικού χρυσού εκτός Ελλάδος στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πόλεμου.
Στο «Χρονικό της Τράπεζας της Ελλάδος» (1955) το οποίο επιμελήθηκε ο Ηλίας Βενέζης υπάρχουν τα επίσημα ιστορικά ντοκουμέντα για τον ελληνικό χρυσό.
Ο τότε διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος Γιώργος Μαντζαβίνος περιγράφει σε βιβλίο:
«Αμέσως μόλις έγινε κατάδηλη η πρόθεση της Γερμανίας να βοηθήσει την Ιταλία στον αγώνα ενάντια στην Ελλάδα, λάβαμε μέτρα για να μεταφερθεί ο χρυσός από τα θησαυροφυλάκια της Τράπεζας της Ελλάδος σε ασφαλές μέρος έξω από την Αθήνα. Προκρίθηκε η Κρήτη, το υποκατάστημα Ηρακλείου, όπου είχαμε αρκετά ασφαλή χρηματοκιβώτια. Η μεταφορά έγινε Φεβρουάριο, ήταν Καθαρά Δευτέρα».
Ο ελληνικός χρυσός, που ανερχόταν σε ουγκιές καθαρού βάρους 610.796 υπό μορφή ράβδων και λιρών, τοποθετήθηκε σε κιβώτια και μεταφέρθηκε με τα αντιτορπιλικά «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα» στο Ηράκλειο της Κρήτης.
«Όταν όμως άρχισε να διαγράφεται ως επικείμενη η κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς, αρχίσαμε να προνοούμε για τη μετακίνησή έξω από την Ελλάδα για να τον μεταφέρουμε σε ασφαλή χώρα».
Έτσι από το Ηράκλειο, ο ελληνικός χρυσός μεταφέρεται στη Σούδα με το βρετανικό πλοίο «Salvia» και εκεί φορτώνεται στο βρετανικό καταδρομικό «Dido» για την Αίγυπτο. Τη στιγμή της φόρτωσης, το λιμάνι της Σούδας βομβαρδίζεται από Γερμανικά «στούκας» με αποτέλεσμα ένα από τα κιβώτια να σπάσει στο κατάστρωμα, το οποίο γέμισε με λίρες. Στη διαδρομή προς την Αίγυπτο, εν πλω, βρέθηκαν όλες εκτός από μία.
Το «Dido» φτάνει στην Αίγυπτο και ο ελληνικός χρυσός μεταφέρεται προς φύλαξη στην Κεντρική Τράπεζα της Αιγύπτου.
Καθώς όμως η Γερμανική στρατιά του Ρόμελ προελαύνει στην Βόρεια Αφρική, ο χρυσός πρέπει για μια ακόμη φορά να μεταφερθεί σε ασφαλές μέρος. Έτσι μεταφέρεται στην αγγλοκρατούμενη Νότια Αφρική, στην Πρετόρια, όπου και εναποτέθηκε στα θησαυροφυλάκια της South African Reserve Bank. Από τη νέα τήξη, προέκυψε χρυσός καθαρότητας βάρους 608.350 ουγκιών. Σε αυτό το σημείο τελειώνει και το ιστορικό της φυγάδευσης του ελληνικού χρυσού στο «Χρονικό» του Βενέζη.
Έκτοτε τα σενάρια και οι εκδοχές για την τύχη του ποικίλλουν και συζητιούνται μέχρι σήμερα. Μια από τις εκδοχές είναι, ότι μετά την απελευθέρωση, όταν η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε την επιστροφή του ελληνικού χρυσού, η απάντηση από την Βρετανία ήταν: «χρησιμοποιήθηκε για την κάλυψη των εξόδων του Ελληνικού Στρατού στη Μέση Ανατολή και έτσι το Βρετανικό Στέμμα δεν οφείλει τίποτα για επιστροφή στην Ελλάδα».
