Ο Κούρκουλος και η σκηνή της καταδίωξης με μια BMW 2002 Tii

BMW
Advertisement

Όσοι αγαπάμε τα μηχανοκίνητα θα θυμόμαστε τον ζεν πρεμιέ του Ελληνικού κινηματογράφου για το ρόλο του Χαρίδημου Σιόντη στην ταινία:  «Κατάχρησις Εξουσίας» και την σκηνή καταδίωξης με μία BMW 2002 Tii. Η ταινία ήταν μία παραγωγή της Φίνος Φιλμ σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσιώλη και σενάριο του Νίκου Φώσκολου. Το φιλμ προβλήθηκε  στις 23 Μαρτίου του  1971 και έκοψε 378.790 εισιτήρια.

Advertisement

Η υπόθεση θέλει τον Νίκο Κούρκουλο να είναι ένας αστυνομικός, που  προσπαθεί να ανακαλύψει τον δολοφόνο του αδελφού του, ο οποίος ήταν πιανίστας και μορφινομανής. Ως μέλος του Τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών, προσπαθεί να εντοπίσει τον αρχηγό μιας σπείρας εμπόρων ναρκωτικών.

Όμως ο ανορθόδοξος τρόπος δράσης του αναστατώνει τους ανωτέρους του. Παρ’ όλα αυτά του επιτρέπουν να συνεχίσει τις έρευνες, επειδή είναι άγνωστος στον υπόκοσμο. Όταν η σπείρα ανακαλύπτει ότι είναι αστυνομικός, τον καθιστούν δια της βίας ναρκομανή, αλλά εκείνος καταφέρνει να αποτοξινωθεί και να συλλάβει τελικά τον εγκέφαλο της σπείρας.

Ο Κούρκουλος και η σκηνή της καταδίωξης με μια BMW 2002 Tii

Οι σκηνές της καταδίωξης είναι  αυτές που έμειναν. Σε αυτές το αυτοκίνητο οδηγούσε ο Σπύρος Τσινιβίδης, αγωνιζόμενος της εποχής αλλά και φίλος του σκηνοθέτη Σταύρου Τσιώλη.

Δυστυχώς κόπηκαν περίπου 20 λεπτά κυνηγητό , στο μοντάζ,  σε τρομερές διαδρομές με ρεσιτάλ οδήγησης από Σπ. Τσινιβίδη. Η ταινία έβγαινε μεγάλη και ο Φίνος επέμενε η κινηματογράφηση και το μοντάζ να μείνουν πιστά στο σενάριο. Παρατηρήστε πως ο οδηγός, της πιο δυνατής από το περιπολικό BMW, δεν πηγαίνει γρήγορα  στις ευθείες για να μην μεγαλώνει η διαφορά του από το περιπολικό.

Επιστρέφοντας στον Νίκο Κούρκουλο να σας θυμίσουμε πως πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες. Τιμήθηκε δύο φορές με το Α’ Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: το 1965 για τους «Αδίστακτους» και το 1970 για τον «Αστραπόγιαννο».

Για πολλά χρόνια υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης των θιασαρχών του Ελληνικού Θεάτρου, (ΠΕΕΘ), ενώ από το 1994 μέχρι το θάνατό του διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Από τη θέση αυτή οραματίστηκε και δημιούργησε το Παιδικό Στέκι, την Πειραματική Σκηνή, τον Άδειο Χώρο, το Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, τη Διεθνή Σκηνή και τη Θερινή Ακαδημία Θεάτρου, ενώ αναβάθμισε δραστικά τη Δραματική Σχολή του Εθνικού.

Παράλληλα, άνοιξε τις, για χρόνια κλειστές, πόρτες του Εθνικού Θεάτρου σε όλους τους ηθοποιούς, έκανε τον θίασο περιοδεύοντα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και προχώρησε σε μετακλήσεις ξένων σκηνοθετών.

Τον Μάρτιο του 2006 υπέγραψε εκ μέρους της πολιτείας την οριστική σύμβαση για την ανάθεση του έργου «Αποκατάσταση και εξοπλισμός του κτιριακού συγκροτήματος του Εθνικού Θεάτρου», που αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα οράματα της καλλιτεχνικής του θητείας.

Κατά κοινή ομολογία, ήταν ένας άνθρωπος με πάθος και ειλικρίνεια που δεν δίσταζε να ομολογήσει πως όταν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση, το Εθνικό Θέατρο «ήταν ένας σάπιος οργανισμός που είχαν μείνει μόνο τα κόκαλα».

Πέθανε στις 30 Ιανουαρίου του 2007, έπειτα από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Δείτε το video με την περίφημη καταδίωξη.

Προηγούμενο άρθροΞύπνα Βασίλη 1969-1970
Επόμενο άρθροΌπως έζησα τον Δημήτρη Χορν