Επιχείρησις Απόλλων: Η ταινία που έμαθε σε όλο τον κόσμο τι σημαίνει κέφι

Επιχείρησις Απόλλων
Advertisement

Το “Επιχείρησις Απόλλων” είναι ένα από τα πλέον καλογυρισμένα μιούζικαλ στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Ρομαντική ταινία  με μια πανέμορφη Έλενα Ναθαναήλ να λάμπει ανάμεσα στα εντυπωσιακά αξιοθέατα  της Αθήνας, της Επιδαύρου, του Ναυπλίου και της Κέρκυρας.

Advertisement

Όμορφη, φινετσάτη αλλά πάνω απ΄όλα ταλαντούχα μαγεύει τους ξένους συμπαραγωγούς της ταινίας αλλά και τον συμπρωταγωνιστή της, τον Thomas Fritch. Η ταινία γυρίστηκε το καλοκαίρι του 1967 από τον Γιώργο Σκαλενάκη.

Συμπαραγωγή του κινηματογραφικού οργανισμού Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης με την Film AB TVS και Inge Ivarson Film productions. Αρχική σκέψη των παραγωγών ήταν ο ρόλος της ξεναγού να δοθεί στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, έπειτα όμως από την άρνηση της η τύχη χαμογελά στην Έλενα.

Το σενάριο του Γιάννη Τζιώτη, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο περνά σε δεύτερη μοίρα καθώς παρακολουθώντας, ακόμη και σήμερα την ταινία, την προσοχή όλων αποσπά η φρεσκάδα, η ομορφιά και η αφέλεια της  πρωταγωνίστριας. Υπάρχουν σκηνές της, που σίγουρα ανήκουν στο ανθολόγιο του ελληνικού κινηματογράφου, όπως όταν βγαίνει από τη θάλασσα με το λευκό μπικίνι αλλά και όταν προσπαθεί να εξηγήσει στους τουρίστες τη λέξη κέφι! Μια λέξη συνώνυμη με την αρχοντιά της!!!

epixirisis apollon

Ποιος ήταν ο Thomas Fritch;

Ο παρτενέρ της, Thomas Fritch, είχε καταγωγή από τη Δρέσδη της Γερμανίας. Ήταν γιος του διάσημου ηθοποιού Willy Fritch και πριν τη συμμετοχή του στο ελληνικό φιλμ είχε παίξει σε παραγωγές του γερμανικού κινηματογράφου και είχε ηχογραφήσει ως τραγουδιστής δίσκους 45 στροφών με ποπ τραγούδια.

Χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας “Επιχείρησις Απόλλων” είχε δηλώσει για τη συνεργασία του με την Έλενα Ναθαναήλ: “… Για μένα η Έλενα σήμαινε πολλά και ας είχα να τη δω πολλά χρόνια!

Από την πρώτη στιγμή που τη συνάντησα εντυπωσιάστηκα από τα μακριά βελούδινα μαύρα μαλλιά της, το μαύρο σαν κάρβουνο βλέμμα της. Για μας τους Γερμανούς το πρότυπο της μελαχρινής καλλονής είναι το ιδανικό, γιατί είναι σπάνιο. Προερχόταν από εξαιρετική οικογένεια και είχε ευγενή ανατροφή.

Όμως, πέρα από την άψογη συμπεριφορά και τον επαγγελματισμό της, ήταν πολύ ζεστή και φιλική μαζί μου. Μου μάθαινε ελληνικά, μου έδειχνε πράγματα που όφειλα να ξέρω και με καθοδηγούσε. Ήταν ο άνθρωπος που με πήρε από το χέρι και με έκανε να αγαπήσω την Ελλάδα.”(Δηλώσεις του ηθοποιού στο περιοδικό “Λοιπόν”).

Το σάουντρακ της ταινίας…

Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο σπουδαίος Γιάννης Μαρκόπουλος, με μοναδική εξαίρεση το αγγλόφωνο τραγούδι της Έλενας Ναθαναήλ, μέσα στο εκδρομικό πούλμαν. Λίγοι γνωρίζουν ότι το τραγούδι αυτό είναι σύνθεση του Βαγγέλη Παπαθανασίου με στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου. Στις σκηνές της Επιδαύρου ακούγεται με τη φωνή του Γιάννη Μαρκόπουλου το “Ζαβαρακατρανέμια”.

Το 1972 ακούστηκε και  από τη Μαρία Φαραντούρη στην απαγορευμένη (από τη χούντα) ταινία ” Βαρθολομαίος”. Το “Ζαβαρακατρανέμια” ήταν ένα “στοίχημα” του Μαρκόπουλου με τον εαυτό του αν μπορεί να γράψει ένα τραγούδι που στην ουσία να μην λέει τίποτα, να περάσει τη λογοκρισία της δικτατορίας, και να συγκινήσει τον κόσμο.

Αν και τα λόγια μοιάζουν ακαταλαβίστικα χρόνια αργότερα ο συνθέτης έδωσε τη δική του εξήγηση σχετικά με το αληθινό νόημα των στίχων του: “Ζάβαρα κάτρα νέμια = Λάβαρα Μαύρα Ανέμισαν Ίλεος Ίλεος = Έλεος, Έλεος. Λάμα Λάμα Νάμα Νάμα Νέμια = Το μαχαίρι, το μαχαίρι μάνα μάνα Ανέμισαν.”

Το σάουντρακ του φιλμ κυκλοφόρησε, με δυο διαφορετικά εξώφυλλα από τη Polydor, σχεδόν ταυτόχρονα με τη πρεμιέρα της ταινίας (5 Φεβρουαρίου 1968). Περιείχε όλες τις μουσικές γέφυρες του φιλμ αλλά όχι το τραγούδι της Ναθαναήλ. Κοινό και κριτές μίλησαν τότε για ένα ισάξιο έργο με το “Ζορμπά”.

Εισπρακτικά η ταινία συγκέντρωσε 316.511 εισιτήρια στις αίθουσες Α΄προβολής. Κυκλοφόρησε στην Αγγλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες με τον τίτλο “Apollo Goes on Holiday“, ενώ στην Γαλλία με τον τίτλο ” Apollo part en vacances”.

Προηγούμενο άρθροΈνας μεγάλος έρωτας στα καρέ της Φίνος
Επόμενο άρθροΕφιάλτης: Η ταινία που ξεπέρασε ακόμη και τον Χίτσκοκ