Ο Γιάννης Βογιατζής μιλάει για το εχθές και το σήμερα

Γιάννης Βογιατζής
Advertisement

Υπηρετεί το ελληνικό θέατρο για περισσότερο από μισό αιώνα και μιλά στον Χρήστο Κωνσταντίνου και στο www.thisisjustlife.gr  για τις “Γοργόνες” του τότε και του σήμερα, για το πρώτο του ξεκίνημα και φυσικά, τους ανθρώπους που αγάπησε και τον αγάπησαν…

Advertisement

Κύριε Γιάννη πως πήρατε την απόφαση να γίνετε ηθοποιός και σε ποια ηλικία;
Στην ηλικία των 6μιση ετών κάπου εκεί. Μόλις είχα μπει στο δημοτικό, αν και είχα πάει σε νηπιαγωγείο που είχε η κυρά Φροσσύνη εκεί στο Αιτωλικό. Τότε λοιπόν εγώ έλεγα σε όλες τις γιορτές τα ποιήματα και με ρωτούσε ο δάσκαλος τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, κι εγώ έλεγα ηθοποιός από τότε από παιδάκι. Δεν έβλεπα τον εαυτό μου σε άλλη δραστηριότητα εκτός από αυτή του ηθοποιού. 

Στους δικούς σας πως το ανακοινώσατε και πως αντέδρασαν;
Ο πατέρας μου ενώ με βοηθούσε και στα ποιήματα και στα τραγούδια όταν ήμουν παιδί, όταν πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιό δεν ήθελε. Η μητέρα μου όμως με κάλυπτε και μου τόνωνε το ηθικό κι έτσι πήγα στην σχολή του Εθνικού θεάτρου.

Σας είδαν στο θέατρο μετά;
Μετά ναι, ο πατέρας μου με μεγάλη χαρά με είδε, αν και με αρνήθηκε κάποτε όταν με έναν συνάδελφο του βάδιζε την Πανεπιστημίου και του λέει Κώστα είδα ότι υπάρχουν δύο Γιάννηδες Βογιατζήδες. Ο ένας είναι τραγουδιστής , ο Γιαννάκης ο ξάδερφος μου και βαφτισιμιός του πατέρα μου, και ο άλλος ένας ηθοποιός που είναι στου Μουσούρη. Κι ο πατέρας μου απαντάει ούτε με τον έναν έχω συγγένεια ούτε με τον άλλον, μας αρνήθηκε, όμως μετά από λίγο καιρό πήγε στον Γιάννη στο κέντρο που τραγούδαγε, άλλα ήρθε και σε μένα στο θέατρο και τα βρήκαμε.

Εσείς πως νιώθατε όταν ξέρατε ότι από κάτω είναι ο πατέρας σας, είχατε τρακ;
Ευθύνη είχα, όχι για να τον κάνω να σκεφθεί ότι αδίκως δεν με άφηνε να πάω στο θέατρο, γιατί εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που όταν τους λένε ότι υπάρχει κάποιος από κάτω τρακάρονται.  Εγώ δεν τρακάρομαι καθόλου, θέλω μόνο να τους αποδείξω πόσο σωστό είναι το επάγγελμα μου, δηλαδή τι επάγγελμα, για μένα είναι λειτούργημα πρώτα και μετά επάγγελμα.

Πως προσεγγίζετε τον κάθε ρόλο;
Κοίταξε, εγώ τον ρόλο που έπαιξα τον χειμώνα, ξέρω που μένει, ξέρω το κρεβάτι του που είναι,που κοιμάται η κόρη του,η γυναίκα του που είναι ο τάφος της,, που πήγαν τα οστά της, τα ξέρω όλα,  τα ζω, τι φαί  της άρεσε της συγχωρεμένης, τα ξέρω όλα. Τα αισθάνομαι μέσα μου, κατάλαβες πως ερμηνεύω εγώ τους ρόλους μου, κάνω μια ιστορία τον κάθε άνθρωπο. Μπορεί να είναι εύστοχο, να είναι άστοχο, να είναι άδικο, να μην είναι σωστό, εγώ όμως πλάθω έναν μύθο για τον κάθε ρόλο γύρω γύρω από αυτόν.

Ξέρω πότε γεννήθηκε, που γεννήθηκε πως έζησε , ποιος πλένει τα ρούχα, ποιος τα σιδερώνει. Τι φαί του αρέσει, τι αισθάνεται για την κόρη του, την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους συγγενείς του, τους γείτονές του, τα ξέρω μέσα μου τα ζω. Δεν μπορώ να λέω μόνο το κείμενο, έμαθα το κείμενο και το λέω απέξω , δεν υπάρχει για μένα. Ζώντας την κατάσταση μου έρχεται και το κείμενο. 

Σε ποιον απ’όλους αυτούς τους ρόλους που έχετε υποδυθεί ήσασταν πιο κοντά;
Προσπάθησα σε όλους να είμαι κοντά άλλα καμιά φορά τα πράγματα όπως έρχονται δεν τα πετυχαίνεις για πολλούς και διαφόρους λόγους. Στην ταινία “Δεσποινίς διευθυντής”
έπαιξα έναν κομουνιστή που νομίζω είναι από τις καλύτερες ερμηνείες που έχω κάνει. Έναν κομουνιστή υπάλληλο, κλητήρα. Ήταν σωστός, μου τον δίδαξε πάρα πολύ σωστά δε ο σκηνοθέτης μας ο Ντίνος Δημόπουλος, ο οποίος έχει κάνει πολύ σπουδαίες ταινίες και ήδη έπρεπε το όνομα του να είναι πιο λαμπερό, ήταν σπουδαίος σκηνοθέτης.

Παθιαζόταν με το σενάριο, και επειδή ήταν καλός ηθοποιός σου έπαιζε τον ρόλο αν δεν μπορούσες εσύ ο ίδιος με το πρώτο να τον φέρεις εις πέρας, εννοώ την ερμηνεία. Σου έδινε στοιχεία για να μπορείς να τον παίξεις, να τον ερμηνεύσεις, γιατί στον κινηματογράφο δεν πρέπει να μεταχειριζόμαστε , έπαιξα αυτόν τον ρόλο,δηλαδή πρέπει να είσαι ο ρόλος, και είναι πολύ ωραίο πράγμα να είσαι ο ρόλος. 

Γιάννης Βογιατζής
Ο Γιάννης Βογιατζής.

Πώς είναι ένας σωστός ηθοποιός;
Ο σωστός ηθοποιός, αυτός που ανταποκρίνεται στο αντικείμενο αυτό που είναι ο ρόλος να ερμηνεύσει, πρέπει να ζήσει αυτή τη κατάσταση, γι’αυτό λέω πως ο ηθοποιός τελικά κλέβει και μια δεύτερη ζωή, δηλαδή κάθε ιδιώτης, κάθε άνθρωπος έχει την ζωή του, όπως κι εγώ, όπως κι εσύ κι όλοι μας. Ο ηθοποιός έχει κι άλλη μια ζωή και κάθε φορά ζει κι αυτός και μια διαφορετική ζωή ανάλογα με τον ρόλο που καλείτε να ερμηνεύσει.

Εγώ όλη την ημέρα όταν έχω παράσταση το βράδυ ότι κι αν κάνω ο τελευταίος αποδέκτης, το κάθε τι είναι το θέατρο. Κοιτάζω να μην χτυπήσω, να μην αργήσω στην παράσταση , να φροντίσω τον εαυτό μου, να είμαι υγιής, να είμαι ξυρισμένος, όλα γυρίζουν στο τι καλούμαι το βράδυ να ερμηνεύσω στο θέατρο, κι αυτή είναι κι η μεγάλη σου ανταμοιβή, γιατί η ανταμοιβή στην τέχνη και τις σπουδαίες δουλειές δεν είναι το χρήμα, είναι αυτό που παίρνεις εργαζόμενος, προσφέροντας είναι η αγάπη του κόσμου που σε βοηθάει να γίνεσαι και καλύτερος.

Στον κινηματογράφο έχετε αφήσει εποχή με κάποιες φράσεις που έχετε πει. Ο κόσμος όταν σας συναντάει σας λέει κάποιες από αυτές;
Συνεχώς. 

Πως νιώθετε;
Λίγο άβολα, δεν ξέρω τι να πω στον κόσμο,, τους ευχαριστώ πολύ, τους λέω σας ευχαριστώ πάρα πολύ, δεν ξέρω τι να πω παραπάνω. Σας ευχαριστώ πολύ, ελπίζω να σας ικανοποιώ πάντα και να με συγχωρείτε αν καμιά φορά λαθεύω, αισθάνομαι να ζητήσω και συγνώμη από τους ανθρώπους εκ των προτέρων.

Τι είναι για σας το θέατρο;
Το θέατρο είναι μια άλλη ζωή που θα επιθυμούσα να είχα. Αυτές τις πολλές ζωές που μου δίνουν οι διάφοροι ρόλοι, εγώ κάθε φορά ζω τον ρόλο που καλούμε να ερμηνεύσω και το χαίρομαι σαν μικρό παιδί. Κι έχω την εντύπωση πως κάπου κλέβω από την ζωή μια δεύτερη ζωή.

Ποια θεατρική σας στιγμή δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Την πρώτη πρώτη παράσταση που βγήκα στον ” Έμπορο της Βενετίας”. Και είπα η μένω στην σκηνή τώρα και κερδίζω, η φεύγω και δεν ξαναγυρίζω στο θέατρο. 

Έχετε κάποιον ρόλο απωθημένο;
Όχι κανέναν. Κάποιοι σπουδαίοι σκηνοθέτες, δυο, μου είπαν ότι πρέπει να παίξω τον Ληρ του Σαίξπηρ. Δεν θα το τολμήσω ποτέ, σε αυτή την ηλικία τον φοβάμαι κάθε ρόλο που παίρνεις τον κάνεις πρόβα και πας. Για μένα δεν είναι έτσι, είναι ολόκληρη ιστορία για να κάνω έναν ρόλο.

Φοβηθήκατε ποτέ κάποιον ρόλο;
Είναι κάπως περίεργη η επαφή του ηθοποιού με τον ρόλο, παίρνεις ανοίγεις το κείμενο, το διαβάζεις μέχρι τη μέση το ξαναδιαβάζεις πάλι, είναι ο καλύτερος σου φίλος που εκείνη τη στιγμή είναι και ο μεγαλύτερος σου εχθρός. Πρέπει να κατακτήσεις εσύ το κείμενο , δηλαδή την ουσία του κειμένου, όχι τα λόγια το τι είναι, κι αυτό να κατακτήσει εσένα.

Εσύ να του δώσεις κι αυτό να σου δώσει. Είναι ένα είδος γάμου που γίνετε μεταξύ κειμένου και ηθοποιού, κι όσο καλύτερος είναι ο σκηνοθέτης τόσο καλύτερη γίνετε η παράσταση. Γιατί ο σκηνοθέτης ο οποίος έχει ανθρωπιά, ήθος δεν τρακάρει τους ηθοποιούς και δίνει κουράγιο, αυτός κάνει και τις μεγάλες παραστάσεις. 

Στον χώρο σας έχουν φερθεί ποτέ με αχαριστία;
Βεβαίως, άλλα δεν με αγγίζει εμένα αυτό ποτέ, πάντα κοιτάω πως φέρομαι εγώ στους άλλους. Έχω και παράδειγμα μεγάλο, άνθρωπος ο οποίος κυριολεκτικά με κυνήγησε στο θέατρο,για να με βγάλουν από τα σχήματα να μην υπάρχω, να μην γράφομαι πουθενά. Κι εγώ του είπα εσύ είσαι ο σπουδαίος, είσαι αυτός ο μεγάλος κι αν δεν δεν σου κάνω εσένα, είναι δικαίωμα σου το δέχομαι, ναι από την πλευρά σου το δέχομαι που έχεις αυτή την αρετή να λες την αλήθεια. Παιδί μου δεν σώζεσαι σε αυτή τη δουλειά λέοντας ψέμματα. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, στο τέλος θα σε πάρουνε χαμπάρι και θα λένε, α τον καραγκιόζη. Έτσι θα λένε.

Καλούς ηθοποιούς τώρα έχουμε;
Νομίζω ότι τώρα έχουμε καλύτερους ηθοποιούς από παλιά. Παλιά οι ηθοποιοί ήταν τυποποιημένοι κι αν δεις στις περισσότερες ταινίες μην σου πω όλες, επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους. Όχι μόνο πρωταγωνιστές, άλλα και δευτεραγωνιστές τα ίδια πράγματα λένε μονίμως, με τον ίδιο τρόπο έπαιζαν, δεν άλλαζαν.

Αυτό το έκαναν οι παλιοί, οι σημερινοί ηθοποιοί είναι πάρα πολύ καλύτεροι γιατί καλούνται να ερμηνεύσουν τους ρόλους, και έτσι δεν είναι ποτέ οι ίδιοι, υπάρχουν όμως και αρκετοί που είναι οι ίδιοι σε όλα τα έργα. Σήμερα η θεατρική παιδεία είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη γενιά η μάλλον γενιές γιατί εγώ δεν μιλάω μόνο για μια γενιά άλλα για δύο ίσως και τρεις.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο παιδί που θα θέλει να γίνει ηθοποιός;
Ένα παιδί που θα θέλει να γίνει ηθοποιός πρέπει να έχει δώσει μέσα του την απάντηση που έδωσα εγώ στον Χορν. Ή κάνω ή δεν κάνω για το θέατρο εγώ θα γίνω ηθοποιός. 

Αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε;
Πιθανόν πολλά, πάρα πολλά. 

Ηθοποιός θα ξαναγινόσασταν;
Σε μικρότερη ηλικία ακόμα. Προτιμώ να πάω στην κόλαση με τους ηθοποιούς παρά να είμαι στον παράδεισο με τους αγγέλους. Με τους ηθοποιούς συζητάς κάπως αλλιώς, σε καταλαβαίνουν, είναι μια άλλη φιλία ανθρώπων. Τώρα το ίδιο μπορεί να πει κι ένας γιατρός για τους γιατρούς η ένας μηχανικός για τους μηχανικούς, πάντως οι ηθοποιοί νομίζω είναι κάπως ξεχωριστά πρόσωπα από τα άλλα επαγγέλματα, δεν θα έλεγα πιο προηγμένοι, όμως κάπως πιο ευθύς άνθρωποι, γιατί όσο καλύτερος ηθοποιός είσαι, τόσο πιο αληθινός είσαι, διότι δεν μπορείς να είσαι ψεύτικος άνθρωπος άλλα σπουδαίος ηθοποιός, δεν γίνετε. 

Σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε;
Όχι παρόλο που είχα προτάσεις για άλλα πράγματα. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό.

Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;
Θυμάμαι οτι ο Γιάννης ήταν εκπληκτικός, άλλα η δουλειά δουλειά και η πλάκα πλάκα όπως το έκανε κι ο Μουσούρης, δεν υπήρχαν αστεισμοί την ώρα της πρόβας στο θέατρο η το γύρισμα, αυτή ήταν δουλειά, σκληρή δουλειά, έντιμη δουλειά όμως με αγάπη.

Κι η μητέρα σου σου δίνει χαστούκια και θα σου πει τα σκληρότερα λόγια που έχεις ακούσει ποτέ στην ζωή σου, δεν θα στα πει ο ξένος, θα στα πει η μάνα σου, και δεν λέω ο πατέρας σου άλλα η μάνα σου, και θα σου έχει αποκαλύψει και την ψυχή της, και μπορεί να κλαις άλλα θα σου πει την αλήθεια η μάνα, η πραγματική μάνα που νιώθει τον γιο της, νιώθει την κόρη της. Αν δεν σου πει την αλήθεια, αν δεν πονέσεις κι αν δεν κλάψεις δεν θα πας μπροστά.

Τα γυρίσματα τότε ήταν δύσκολα;
Πολύ. Όταν είχε έρθει μάλιστα κι ο έγχρωμος κινηματογράφος , το έγχρωμο φιλμ σου έλεγαν μην κάνεις λάθος σε παρακαλώ γιατί το κάθε γύρισμα κοστίζει ας πούμε σημερινά 150 με 200 ευρώ. Το στοπ ήταν 200 ευρώ ζημιά κι ολόκληρος ο μισθός σου ήταν τότε 1500 ευρώ, αν έκανες δέκα λάθη έλεγαν να φύγει αυτός δεν τον θέλω, είναι κάφτρα, είναι αυτό, είναι τούτο. Έπρεπε να πας αφού είχες μελετήσει καλά δεν λέω να διαβάσεις, άλλα να έχεις μελετήσει καλά τον ρόλο, και το έργο θέλει μελέτη δεν θέλει διάβασμα, δεν είναι ρομάντζο, θέλει ανθρώπους πραγματικούς.

Με την Αλίκη πως ήταν οι σχέσεις σας;
Αδελφικές, η Αλίκη μ’ αγαπούσε πάρα πολύ, και έχουμε παίξει μαζί τέσσερις μεγάλες σεζόν. Η πρώτη ήταν στο θέατρο Μουσούρη στην παράσταση “Τόπο στα νιάτα” ,και η τελευταία “Ο κόσμος της Σούζι Βογκ” και μετά “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” που είχε μεγάλη επιτυχία.
“Ο κόσμος της Σούζι βογκ” κράτησε μόνο τρεις εβδομάδες και Ανήμερα των Χριστουγέννων ανεβάσαμε την σοσιαλίστρια και έπαιξα τον ρόλο που στον κινηματογράφο είναι κολοσσός και τον έπαιξε θεικά ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.

Εγώ τότε παίζοντας τον πατέρα της, τον έπαιζα με περούκα για να φαίνομαι ηλικιωμένος. Η Αλίκη όμως ήθελε να τον παίξω και στον κινηματογράφο, και της λέω βρε Αλίκη δεν γίνετε αυτό το πράγμα στον κινηματογράφο με περούκα, πως θα γίνει, θα είναι γελειότητα, και έτσι δεν τον έπαιξα, και σωστά έκανα γιατί εν τω μεταξύ είχα αποκλειστική συνεργασία με τον Φίνο. Βέβαια αν έλεγα στον Φίνο άσε με , δεν ξέρω τι θα γινόταν γιατί ήταν τον καιρό που είχε φύγει η Αλίκη από τον Φίνο και πήγαινε σε άλλες εταιρίες.

Εγώ λόγω χαρακτήρα δεν μπορούσα να τον κάνω και να φύγω από τον Φίνο, σε καμιά περίπτωση εφόσον είχα συμβόλαιο και μου είχαν φερθεί απόλυτα εντάξει. Πάντως τον έπαιξε ο Κωνσταντάρας και τον έπαιξε υπέροχα.

Τότε κάθε Σάββατο θυμάμαι που δεν είχαμε την άλλη μέρα πρόβα η όταν δεν είχαμε γύρισμα, πηγαίναμε στο σπίτι της Αλίκης στη Στησιχώρου που έμενε με τον Δημήτρη και μας έκανε εκείνη την περιβόητη μακαρονάδα , άλλα η ίδια τις περισσότερες φορές δεν έτρωγε η έτρωγε πολύ λίγο για να μην παχύνει άλλα την έφτιαχνε για μας. Πολύ καλό κορίτσι και σωστός επαγγελματίας.

Με τον Φίνο πώς ήταν οι σχέσεις σας;
Πολύ καλές μάλιστα κάτι Κυριακές πρωί όταν δεν είχαμε πρόβα πηγαίναμε στην οδό Χίου και ήταν η παρέα ο Σακελλάριος, ο Τσιφόρος ο Δαλιανίδης, ο Πολύβιος Βασιλειάδης και άντε τώρα να πιάσεις ατάκα εσύ, να μιλήσεις με αυτούς. Απίστευτο πράγμα, καθόμασταν εμείς σαν χαζοί και τους κοιτάγαμε τους σοφούς αυτούς ανθρώπους. Ο Σακελλάριος ήταν ολόκληρο λεξικό , ολόκληρη βιβλιοθήκη όπως κι ο Γιαννακόπουλος.

Άλλα κι ο Τσιφόρος μεγάλη μορφή των γραμμάτων. Όλοι αυτοί λείπουν σήμερα, δεν έχουμε πια μουσικό θέατρο, αυτό που λέμε επιθεωρήσεις που κάνανε τότε δεν υπάρχουν σήμερα, τότε ήταν 5 – 6 που παιζόταν και ήταν πίτα τα θέατρα αυτά από κόσμο όπως ήταν το Ακροπόλ και πολλά άλλα που παίζανε μόνο επιθεώρηση Εγώ έχω παίξει πάρα πολύ επιθεώρηση.

Τώρα έχουμε καλούς συγγραφείς;
Εγώ δεν έχω δει προς το παρόν τον μεγάλο συγγραφέα. Έχουμε καλούς συγγραφείς , γράφουν ωραία, σωστά, άλλα τον μεγάλο συγγραφέα δεν τον έχω δει ακόμα στο ελληνικό θέατρο, και θα ήθελα τόσο πολύ να τον δω. Δηλαδή να τον δω δεν εννοώ να έχει μόνο πολύ ρέντα, να πηγαίνει ο κόσμος, άλλα να είναι καταξιωμένος να είναι μια προσωπικότητα ας πούμε σαν τον Ψαθά , σαν τον Σακελλάριο, τον Κώστα Πρετεντέρη η τον Γιαννακόπουλο. Υπάρχουν άνθρωποι που έγραψαν σπουδαία πράγματα εκείνη την εποχή. Τώρα δεν ξέρω. 

Πως γνωρίσατε τον Τσιφόρο;
Είχα έναν φίλο, που ίσως ήταν κι ο καλύτερος που είχα ποτέ στην ζωή μου, ο Σπύρος Δημητρόπουλο ο οποίος είχε μεταναστεύσει στο τότε λεγόμενο Βελγικό Κονγκό και είχε ανοίξει ένα μαγαζί με ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά και ήθελε να πάρει αντιπροσωπεία να πουλάει και τον “Θησαυρό” η κάποιο άλλο περιοδικό που ήταν πολύ της μόδας τότε.

Και μου λέει, πήγαινε Γιάννη να πάρεις από το περιοδικό ένα χαρτί για να μπορώ να το πουλάει και εγώ πήγα, κάπου κοντά στο Θέατρο Μουσούρη ήταν στο οποίο έπαιζα τότε,και μόλις κατέβαινα τα σκαλιά εκεί γυρίζει ένας κύριος αφήνει κάτω τον κοντυλοφόρο, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει, εσύ θα πας μπροστά ως ηθοποιός. Έτσι γνώρισα τον Τσιφόρο. Εγώ έκπληκτος τον κοίταζα, δεν ήξερα ποιος ήταν και μου λέει Τσιφόρος. 

Παίξατε και σε πολλές ταινίες του;
Ναι βέβαια, μ’ αγάπαγε πάρα πολύ. Πάρα πολύ. 

Τις βλέπετε τις ταινίες σας όταν προβάλλονται;
Προσπαθώ να μην τις δω γιατί βλέπω τα λάθη που έκανα τότε και λέω τώρα θα το έκανα καλύτερα. 

Τότε με ποιούς συναδέλφους σας κάνατε πιο πολυ παρέα;
Με τον Σωτήρη Μουστάκα, τον Δημήτρη Νικολαίδη, τον Θανάση Βέγγο τον Σταυρο Ξενίδη οι οποίοι μου λείπουν πολύ. Και από την νέα γενιά ο οποίος έφυγε και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, τον Μηνά Χατζησάββα. Ήταν πολύ σπουδαίος άνθρωπος κι αυτό το ξέρω με τις πράξεις που έκανε, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο αληθινός ήταν σε όλα, φαινόταν και στην σκηνή. Κάπως έτσι δεν είναι.

Τι είναι για σας ηθοποιός;
Κοίτα όταν δεν αισθάνεσαι μέσα σου τότε τι διαβάζεις το έργο, απλώς για να δείξεις ότι παίζεις τον τάδε ρόλο, αυτό είναι σαχλαμάρες, είσαι γελοίος, δεν είσαι ηθοποιός. Ηθοποιός είναι μεγάλη υπόθεση. Ο Αισχύλος ο Σοφοκλής ο Ευριππίδης ο Σαίξπηρ ο Καλντερόν ήταν όλοι τους ηθοποιοί, ο Όρσον Γουέλς όσοι γράφουν , όσοι σκηνοθετούν οι μεγάλοι είναι και ηθοποιοί συγχρόνως.

Υπάρχει διαφορά του ηθοποιού από τον θεατρίνο;
Βέβαια, βλέπεις ότι λέει αυτός είναι ένας θεατρίνος, δηλαδή πολλές φορές το θέατρο είναι τόσο αρνητικό που ο ηθοποιός ο τίτλος του ηθοποιού μετατρέπεται σε θεατρίνος. 

Εσείς τι νιώθεται πιο πολύ ότι είστε;
Προσπαθώ να γίνω ηθοποιός.

Προσπαθείτε ακόμα;
Αυτό δεν λέμε τόση ώρα. Δεν υπάρχει έφτασα εκεί. Κάθε ηθοποιός μόλις πάρει έναν ρόλο υποφέρει εκείνη τη στιγμή, πρέπει να έχει 40 πυρετό και να έχουν πάει οι παλμοί του 150. Ξαναγεννιέται, ξαναβαφτίζεται, ξαναζωντανεύει, ξαναπηγαίνει στο σχολείο, έχει καινούργια παρέα, καινούργια οικογένεια καινούργιους φίλους το κάθε έργο . Εγώ τώρα ζούσα στην Ύδρα και ήξερα το μεσημέρι που κοιμάμαι, όλα, ακόμα είμαι με κάτι βελέντζες που ήταν της παλιάς εποχής, όχι τα σύγχρονα σκεπάσματα, με φλοκάτη κάτω και τέτοια το σπίτι.

Έχουμε καλό θέατρο τώρα;
Βέβαια. Έχουμε και σπουδαίους ανθρώπους σε αυτό. Υπάρχουν και τρεις – τέσσερις που τους βγάζω το καπέλο. 

Τι δεν συγχωρείτε ποτέ;
Την αχαριστία και την αγνωμοσύνη που έλεγε η μάνα μου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα στους ανθρώπους. Είναι δυνατόν να μην ανέβει ένα εκπληκτικό έργο και να μην παίξουν έναν ωραίο ρόλο γιατί ο τάδε θέλει τόσα λεφτά και τα θέλει πριν και κάτι τέτοια και γι’αυτό στο τέλος δεν ανεβαίνει το έργο. 

Τι ήταν αυτό που θέλατε πολύ στη ζωή σας;
Ήθελα περισσότερο αγάπη μεταξύ των ανθρώπων από αυτό που αισθάνομαι από τον καιρό που γεννήθηκα μέχρι τώρα. Δεν θέλω να πρυτανεύει το μίσος, θέλω να πρυτανεύει πάντα η αγάπη, η συγνώμη και η ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό το πράγμα με ταράζει, με βλάπτει και με συγκινεί. 

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει;
Θέλω πάντοτε να’μαι υγιής για να μπορώ να ανταποδίδω αυτά που τα μύχια της ψυχής μου αισθάνονται να μπορώ να εξωτερικεύω πλήρως και να μην έχω κάποιο πρόβλημα υγείας που να μην μπορώ να φτάσει το συναίσθημα μου κάτω στην πλατεία, κι όπως ξέρεις φτάνει πάντα γιατί φροντίζω τον εαυτό μου να είμαι πάντα εντάξει. 

Να πούμε και για κάποια άτομα που έχετε συνεργαστεί;

Ζωή Λάσκαρη
Με την Ζωίτσα κάναμε και παρέα αρκετές φορές. Την αγαπούσα και με αγαπούσε πολύ. Κάναμε και πολύ κινηματογράφο μαζί, ήταν ψυχούλα.

Ρένα Βλαχοπούλου
Μια χαρά, σωστή επαγγελματίας. 

Μάρθα Καραγιάννη
Θαύμα, ψυχούλα κι αυτή όπως και η Μαίρη Χρονοπούλου. Και πόσο συγκινήθηκα φέτος που ήρθαν να δουν την παράσταση. Γιατί ήμουν και πολύ συνδεδεμένος με αυτά τα παιδιά, γιατί δεν μπορείς να είσαι 8 ώρες τη μέρα στο γύρισμα παρέα και μην περνάς καλά, δεν γίνετε, διότι θα φανεί και στην ταινία.

Τζένη Καρέζη
Επαγγελματίας πολύ, σπουδαία με καλή αγωγή και μόρφωση. 

Αλέκος Σακελλάριος
Θαύμα. Ένας ευφυέστατος άνθρωπος. Έκτακτος, και ήξερε να μεταχειριστεί και πολύ ωραία τους ηθοποιούς. Αυτός ήταν από τους πρώτους σκηνοθέτες που έβαζε τους ηθοποιούς να μιλάνε όπως μιλάμε τώρα. .

Γιάννης Δαλιανίδης
Εκπληκτικός, φίλος. Αυστηρός αφάνταστα την ώρα της δουλειάς, εκείνη την ώρα δεν υπήρχε φίλος δεν υπήρχε εχθρός δεν υπήρχε τίποτα, ήταν ένας επαγγελματίας προικισμένος. Τον στόχο τον οποίο έβαζε πάντα τον έβρισκε στις ταινίες του. Είχε αρχή μέση και τέλος, και έτσι τιμήθηκε από τον κόσμο, γιατί οι περισσότεροι αν όχι όλοι πάνε στον κινηματογράφο για να ξεσκάσουν. Κι αυτό το έκανε ο Γιάννης , έδινε στον κόσμο ένα πολύ ευχάριστο πράγμα. 

Ντίνος Δημόπουλος
Ο Ντίνος ήταν μην σου πω ακόμα πιο επαγγελματίας κι από τον Γιάννη. Ήταν αφάνταστα αυστηρός στα γυρίσματα του άλλα και πολύ γλυκός ορισμένες φορές όταν ήθελε να σε ενεργοποιήσει περισσότερο. Έβρισκε έναν τρόπο δεν ξέρω πως και τον λάτρευες εκείνη την ώρα , του έδινες τα πάντα.

Η Μαρία Κορινθίου που υποδύθηκε και την κόρη σας στο θέατρο;
Μια χαρά, ενθουσιώδης και ανήσυχη με το κέφι και την ανθρωπιά της πάντα. 

Η κυρία Έφη Παπαθεοδώρου;
Τι σπουδαία κυρία είναι αυτή, και τι σπουδαία ηθοποιός με αγωγή, με μόρφωση, με παιδεία. Τι να σου πω, έμεινα άφωνος γιατί με αυτά τα παιδιά δεν είχα παίξει ξανά εκτός από την Αγγελικούλα (Λάμπρη) που έκανε την εγγονή μου στην Οικογένεια βλάπτει, και τον Τάσο Κωστή. Όμως τους άλλους δεν τους ήξερα, δεν είχα παίξει ποτέ μαζί τους. Άλλα ήταν όλοι καλοί,  όπως και τα χορευτικά του χορογράφου μας του Μάρκου Γιακουμόγλου που ήταν τέλεια.

Φιλοποίμην Φίνος
Ο Φίνος ήταν ένας από τους εντιμότερους και σπουδαιότερους ανθρώπους που γνώρισα στην ζωή μου, απίστευτο το ήθος του, στην ζωή του το κάθε τι ήταν γύρω από τον κινηματογράφο, τίποτα άλλο.

Ήταν από τα άτομα που με βοήθησαν πάρα πολύ στον κινηματογράφο, αυτός και η γυναίκα του η Τζέλλα που με αγαπούσε πάρα πολύ και με είχε υποστηρίξει με όλη της την ψυχή και την αγάπη Κι ο Φίνος δεν θα ήταν μεγάλη προσωπικότητα αν δεν είχε δίπλα του την Τζέλλα, του έδινε πάντοτε μεγάλη δύναμη.

Σκέψου πως ο Φίνος δεν είχε ιδιοκτησία σπίτι για να έχει πάντα χρήματα να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, ουδέποτε καθυστέρησε σε εργαζομένους του κάποια μισθοδοσία, ουδέποτε. Πίσω από έναν μεγάλο σκηνοθέτη η μια εταιρία υπάρχει πάντα ένας αφανής ήρωας, και στην περίπτωση αυτή ήταν ο Φίνος, ο οποίος είχε τελειώσει Νομική Αθηνών, είχε τεράστια παιδεία και ήθος ανεπανάληπτο. Όλα αυτά θέλω να τα γράψεις.

Άλλαξε ο κινηματογράφος μετά τον θάνατο του Φίνου;
Κοίτα σε όλο τον κόσμο ο κινηματογράφος δεν ξεχάστηκε. Στην Ελλάδα ξεχάστηκε και έγινε ατραξιόν. Δηλαδή όταν γυριστεί μια ταινία λένε, ο τάδε κάνει ταινία και είναι γεγονός. Ενώ σε όλες τις χώρες του κόσμου παράλληλα με τον κινηματογράφο υπάρχει και η τηλεόραση.

Τηλεόραση θέλετε να ξανακάνετε;
Αν είναι κάτι σωστό ναι. Η τελευταία που έκανα ήταν “Η οικογένεια βλάπτει” και ήταν σκηνοθέτης  μας ο Αντώνης Αγγελόπουλος, θαυμάσιος. Είχε μανία με αυτό που λέω κι εγώ, με την αλήθεια, το φυσιολογικό παίξιμο.

Τι είναι αυτό που σας δίνει τόση πολύ ενέργεια;
Η μεταμόρφωση μου και η πίστη μου σε αυτό που κάνω. Λένε όλοι όταν βγαίνει ο Γιάννης στη σκηνή είναι σαν να τον βάζεις σε μια πρίζα ηλεκτρική, γιατί ενώ είμαι τόσο πράος και μιλάμε τόσο ωραία, γίνομαι ένας άλλος άνθρωπος στη σκηνή, ζω μια άλλη ζωή και μαρέσει, πεθαίνω.
Έχει λίγη τρέλα αυτό μέσα. Ίσως κι όλη η δουλειά που κάνω τρέλα δεν είναι. 

Ο εγγονός σας βλέπει τις ταινίες σας;
Ναι ναι ναι. Καμιά φορά του βάζουν οι γονείς του παρόλο που είναι πολυάσχολοι. Ήρθε όμως με είδε και στο θέατρο. 

Ήταν η πρώτη φορά;
Ναι ήταν η πρώτη φορά στο θέατρο που με είδε ο Γιαννάκης.

Μετά τι σας είπε;
Ήρθε και μέσα στα παρασκήνια με τον γιο και την νύφη μου, ήρθαν να δουν τους ηθοποιούς. Τους άρεσε και το έργο βέβαια, διασκέδασαν πολύ και ο Γιαννάκης με κοιτούσε έκπληκτος γιατί με έβλεπε στον κινηματογράφο, ξέρει πως είμαι ο παππούς του και έβλεπε τον κόσμο πως μου μίλαγε και τι έλεγαν . Συγκινήθηκε το παιδί, του άρεσε.

Ποιου ανθρώπου τη συμβουλή δεν θα ξεχάσετε ποτέ και την ακολουθείτε πάντα;
Του Ροντήρη. Να λες πάντοτε αυτό που αισθάνεσαι απόλυτα μέσα σου. Μην κάνεις υποχωρήσεις. 

Σε ποιο άτομο θα λέγατε ένα μεγάλο ευχαριστώ και γιατί;
Στην μάνα μου, με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα, στον Δημήτρη Χορν που πίστεψε σε μένα, στον Ροντήρη, τον Μιχαηλίδη στον Κουν, στον Φωτόπουλο, στον Μουσούρη, στον Δαλιανίδη βέβαια, τον Δημόπουλο στον Σακελλάριο, στον Τσιφόρο, στον Πρετεντέρη τον αγαπημένο αδελφικό μου φίλο, και σε πολλούς άλλους, άλλα σε αυτούς οπωσδήποτε. 

Και χωρίς τι δεν μπορείτε στην ζωή σας;
Χωρίς την οικογένεια και την δουλειά μου. Το αντικείμενο μου, το θέατρο, είμαι σαν τα μικρά παιδιά, χωρίς την δουλειά μου δεν υπάρχω, είμαι απών.

Facebook: Xristos Konstantinou
Instagram: xristoskp

Προηγούμενο άρθροΟι σειρές μυστηρίου που άλλαξαν τη ζωή μου
Επόμενο άρθρο22 πρωταγωνιστές μιλούν για τον σπουδαίο σκηνοθέτη
Χρήστος Κωνσταντίνου
Για μένα ο κινηματογράφος είναι ένα ταξίδι σε κάποιον μαγικό κόσμο μιας άλλης εποχής. Νιώθω ευγνώμων γιατί έχω την τύχη να γνωρίσω και να με τιμούν με την φιλία τους αρκετοί καλλιτέχνες της χρυσής εκείνης περιόδου όπου τα αστέρια ήταν αληθινά κι όχι κάλπικα.