Η ανάγκη του ελληνικού λαού να ακούσει την ελληνική γλώσσα στις αίθουσες, γέννησε και την ανάγκη να κάνουμε κινηματογράφο. Η ανάγκη όμως αυτή δεν ήταν λευκή επιταγή, είχε ένα ειδικό πρόσταγμα. Οι Έλληνες διψούσαν για το παραμύθι – το δικό τους παραμύθι…
Την γλαφυρή δηλαδή αφήγηση μιας στρωτής ιστορίας που να τους αφορά. Που να αφορά την ελληνική ψυχή, την ελληνική παράδοση τα δικά μας ήθη.
Ποιος είναι αυτός όμως που θα σκάρωνε τα σενάρια. Και μάλιστα σε μία τέχνη σχεδόν πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, χωρίς αξιοσημείωτο προηγούμενο, χωρίς εμπειρία και παράδοση.
Και τότε μεσολαβεί αυτός που θα αποτελέσει τον στυλοβάτη του ελληνικού κινηματογράφου. Τον αιμοδότη των πρώτων φιλμ στις δύο πρώτες δεκαετίες. Το ελληνικό θέατρο.
Ο Ανδρόνικος Τζιβλέρης και το κανάλι Kastalia, έχουν την απάντηση.
