Την πρώτη του θλιβερή ανάμνηση διαδέχτηκαν τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.
Η οικογένειά του, όπως και οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες, υπέφερε από την έλλειψη τροφίμων. Ο ηθοποιός όμως ήταν από τους «τυχερούς», καθώς ο πατέρας του που ήταν αξιωματικός του Ναυτικού, κατάφερνε αραιά και πού να εξασφαλίζει ένα κομμάτι κρέας για την οικογένειά του, μέσω του στρατού.
Στα Δεκεμβριανά ο Γεωργίτσης ήταν 5 χρονών και οι σκληρές εικόνες που αντίκριζε από το προσωπικό του παρατηρητήριο, που ήταν μια στάση λεωφορείου στη Νέα Σμύρνη, έμειναν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη του.
Όταν τα πράγματα αγρίευαν, ανέβαινε σε ταράτσες σπιτιών για να μπορεί να παρακολουθεί τι γίνεται. Οι γειτόνισσες που τον έβλεπαν ανησυχούσαν και συνήθως ειδοποιούσαν τη μητέρα του, που μετά το δυστύχημα της κόρης της, δεν ήθελε ο γιος της να πλησιάζει σε ταράτσες.
Μεγαλώνοντας, αν και ήξερε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός, προσπάθησε να κάνει το χατίρι του αυστηρού πατέρα του που δεν ήθελε ούτε να ακούσει για το θέατρο και μπήκε στη Σχολή Ναυτικών δοκίμων. Η φοίτησή του όμως κράτησε μόνο μερικούς μήνες.
Ο Γεωργίτσης τα παράτησε και λίγο αργότερα κατάφερε να γίνει δεκτός στη Δραματική Σχολή του Κάρολου Κουν. Τα επόμενα χρόνια πήρε πτυχίο και από άλλες δύο δραματικές σχολές, του Χρήστου Βαχλιώτη και του Πέλου Κατσέλη.
Αρχικά οι γονείς του απογοητεύτηκαν αλλά η μετέπειτα επιτυχία του στο θέατρο και το σινεμά έδειξαν ότι το καλύτερο για έναν άνθρωπο είναι να κάνει αυτό που θέλει ο ίδιος και όχι οι άλλοι….
