Γιατί οι παλιές ταινίες βλέπονται και ξαναβλέπονται με τόσο ενδιαφέρον;
Είναι μία σκέψη που έχω σκεφτεί πολλές φορές.
Όντως, οι παλιές Ελληνικές ταινίες είχαν ως επί το πλείστον απλή πλοκή, εύπεπτο σενάριο και ένα τέλος εύκολα προβλέψιμο.
Γιατί όμως εξακολουθούν να βλέπονται με τέτοιο αμείωτο ενδιαφέρον;
Γιατί οι παλιές ταινίες μπορεί μεν να ήταν απλές, όμως είχαν αγνό συναίσθημα, αλήθεια και ποιότητα.
Ποτέ τους δε στηρίχθηκαν στην ωμή βία, στο γυμνό, στο σεξ και στη βωμολοχία για να προκαλέσουν και να συζητηθούν.
Μπορεί να είχαν απλοϊκό σενάριο και να παρουσίαζαν με απλό και καθημερινό τρόπο σοβαρά προβλήματα και τα σπουδαία συναισθήματα του ανθρώπου, αλλά ήταν αληθινές.
Οι παλιές ταινίες είχαν αγνότητα και όχι φτήνια, μπορεί να περιέγραφαν πολλές στερεοτυπικές αντιλήψεις της εποχής, αλλά με έναν τρόπο ευαίσθητο και αληθινό.
Και ίσως για αυτό να βλέποντα ακόμα και σήμερα –και θα βλέπονται παντοτινά όπως βλέπω.
Το άρθρο επιμελήθηκε η Μαρία Σκαμπαρδώνη.