Αστερισμός της Παρθένου
Ομολογώ πως επηρεάστηκα να γράψω ένα ποίημα και ένα διήγημά μου για μία πόρνη, έχοντας παρακολουθήσει την Ελληνική ταινία «Αστερισμός της Παρθένου». Σκέφτηκα να γράψω την ιστορία μίας πόρνης η οποία εξομολογείται με αγοραία και σκληρή γλώσσα όλα αυτά που την έχει διδάξει η εμπειρία μέσα από τη ζωή της ως ιερόδουλη. Και η συγκεκριμένη ταινία με ενέπνευσε γιατί είναι σκληρή, ωμά ρεαλιστική αλλά και αισιόδοξη, καθώς η ιερόδουλη βρίσκει την αγάπη, ακόμα και μέσα στο βούρκο, ακόμα και αν ζει και βιώνει την ηθική και σωματική ακαθαρσία και εκπόρευση του εαυτού της. Ακόμα και μέσα σε έναν βούρκο, ένα διαμάντι μπορεί να βρεθεί…
Είναι ίσως η μόνη Ελληνική ταινία που αποτύπωσε μέσα από τρεις ιστορίες δοσμένες με τραγικότητα, χιούμορ και αγνό ρομαντισμό, μία άσχημη πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά πολλές εκδιδόμενες γυναίκες. Τη βρωμιά, τον κίνδυνο, αλλά και τη σκληρότητα που βιώνουν σε καθημερινή βάση, αφού προσφέρουν τα ιερότερα αγαθά που έχουν, το σώμα και την ψυχή τους, στο βωμό του αγοραίου έρωτα. Άλλοτε από ανάγκη, άλλοτε από ματαιοδοξία, άλλοτε επειδή έπεσαν θύματα ατόμων που εκμεταλλεύτηκαν τα συναισθήματα και τα όνειρά τους, οι εκδιδόμενες γυναίκες μου δημιουργούσαν πάντοτε μία συμπόνια σε συνδυασμό με τη θλίψη.
Αισθανόμουν πως πολλές από αυτές είχαν βιώσει την έλλειψη της αγάπης από τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια, γεγονός που οδήγησε τις ίδιες στο λάθος να προσπαθούν να καλύψουν το κενό της ψυχής τους με την ύλη. Αλλά αυτό δε γίνεται..
Ο Ελληνικός κινηματογράφος ασχολήθηκε λιγότερο με σοβαρά προβλήματα και κοινωνικά αδιέξοδα σε ταινίες του, γεγονός. Αλλά όποτε καταπιάστηκε με αυτά, το έπραξε με ορθό τρόπο και έχοντας αποδώσει τη θέαση του κοινωνικού προβλήματος από πολλές και διαφορετικές απόψεις.
Και ενώ στην πρώτη αφήγηση η ηρωίδα φτάνει στο σημείο να ξεπουλήσει τον εαυτό της για την πολυτέλεια και το χρήμα μη αντέχοντας τη φτώχεια και την ανέχεια, στην Τρίτη –και τραγικότερη κατά τη γνώμη μου- ιστορία, βλέπουμε μία ιερόδουλη από μία τελείως διαφορετική θέαση: τη γυναίκα εκείνη που η ανάγκη και η έλλειψη χρημάτων, την εξαναγκάζουν να βγει στο πεζοδρόμιο και να γνωρίσει τη σκληρή πλευρά της ζωής, επειδή αγαπάει και θέλει να βρει χρήματα για τον άνθρωπο που αγαπάει. Αυτό σε κάνει να αντιληφθείς πως πολλές φορές οι “τραβηγμένες” επιλογές κάποιων ανθρώπων έχουν και αυτές μία αιτιολογία από πίσω τους, αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς να είσαι σκληρός και απόλυτος με κανέναν άνθρωπο.
Για περισσότερες “Προσωπικές Εμπειρίες” πατήστε ΕΔΩ.
Πιστεύω πως η ταινία αυτή δε θα μπορούσε να έχει καλύτερη πρωταγωνίστρια από τη Ζωή Λάσκαρη –και χαίρομαι πολύ που τελικά αυτή πήρε το ρόλο και όχι η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Πιστεύω πως τη σκληρότητα της ζωής μίας ιερόδουλης δε θα μπορούσε να την αποτυπώσει τόσο πειστικά μία γυναίκα που προσπαθούσε να κρατάει την πιο ανέμελη και εφηβική της πλευρά στις ταινίες της, αλλά μία γυναίκα με περισσότερο θράσος και τολμηρή γοητεία.
Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που εμπνέομαι, διότι όσο περισσότερο βλέπεις και όσο περισσότερο ακούς, τόσο περισσότερο οξύνεται η ακουστική και κριτική σου ικανότητα. Και τον Αστερισμό της Παρθένου τον θεωρώ μία αρκετά καλή ταινία του Ελληνικού κινηματογράφου με ισοτιμία στις δόσεις τραγικότητας και ευαισθησίας, σε συνδυασμό με μία εξαιρετική μουσική επένδυση.
Το άρθρο επιμελήθηκε η Μαρία Σκαμπαρδώνη.
