Ο Παντελής Ζερβός (1908–1982) ήταν μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού κινηματογράφου, όμως υπάρχουν και κάποιες λιγότερο γνωστές στιγμές της ζωής του που αξίζουν να ειπωθούν.
Ο Παντελής Ζερβός υπήρξε ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, με καριέρα που ξεπέρασε τα 40 χρόνια. Το πρόσωπό του έγινε συνώνυμο με τον ρόλο του αυστηρού αλλά βαθιά ανθρώπινου πατέρα, του καλοκάγαθου χωρικού ή του τίμιου επαγγελματία. Όμως πίσω από την κινηματογραφική του πορεία κρύβονται στιγμές που λίγοι γνωρίζουν.
Μια από αυτές τις σπάνιες ιστορίες εκτυλίχθηκε στα χρόνια της Κατοχής. Ο Ζερβός, παρότι τότε βρισκόταν ακόμα στην αρχή της καριέρας του, δεν έμεινε αμέτοχος. Σύμφωνα με μαρτυρίες συναδέλφων του, χρησιμοποιούσε τη δουλειά του στο θέατρο όχι μόνο για να ψυχαγωγήσει τον καταπιεσμένο κόσμο, αλλά και για να περάσει κρυφά μηνύματα αντίστασης μέσα από τις παραστάσεις.
Υπάρχει μάλιστα μια ιστορία που λέει ότι σε μια παράσταση της δεκαετίας του ’40, σε μια στιγμή που ο ρόλος του τού επέτρεπε αυτοσχεδιασμό, απήγγειλε στίχους του Σολωμού με τέτοιο τρόπο ώστε το κοινό να καταλάβει το αντιστασιακό μήνυμα, χωρίς όμως να μπορεί να τον κατηγορήσει ευθέως η λογοκρισία.
Το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα, και αρκετοί έλεγαν μετά πως ήταν από τις λίγες φορές που αισθάνθηκαν ελπίδα εκείνη την περίοδο. Ο ίδιος ο Ζερβός, αργότερα, όταν τον ρωτούσαν για εκείνες τις μέρες, απαντούσε απλά:
«Ο ηθοποιός δεν παίζει μόνο για το χειροκρότημα. Παίζει και για την ψυχή του λαού του».
Αυτή η σπάνια ιστορία δείχνει το πραγματικό πρόσωπο του Παντελή Ζερβού: Ενός καλλιτέχνη που δεν περιορίστηκε στη σκηνή και την κάμερα, αλλά αξιοποίησε το ταλέντο του για να δώσει κουράγιο σε έναν λαό που δοκιμαζόταν.
Επιμέλεια κειμένου: Σταμάτης Κουτούζος
