Η πρόσχαρη γειτονιά του Κουκακίου δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από το κέντρο της Ομόνοιας! Τα πιτσιρίκια περίσσευαν στο Κουκάκι όσο σε καμία άλλη περιοχή των Αθηνών. Η κοντινή Λεωφόρος Συγγρού την ευνοούσε ιδιαίτερα.
Όσο για την επισκεψιμότητά της τονώθηκε όταν η ηλεκτρική εταιρεία «Πάουερ» επέκτεινε εκεί το δίκτυό της. Από το σούρουπο δεκάδες νέοι περπατούσαν στις οδούς Ζίννη και Ολυμπίου!
Αναρίθμητα τα κεντράκια στις δύο πλευρές των δρόμων. Ομφαλός η πλατεία Κουκακίου. Στο επίκεντρο το καφενείο «Κέντρο», εντευκτήριο και του «Εφηβικού Ομίλου».
Απέναντι το ζαχαροπλαστείο «Τρε Ζολί» ιδιοκτησίας Σπ. Χρυσούλη, ο «Λευκός Κρίνος» και αυτό του Μανώλη Μαυρομμάτη. Η καλόκαρδη εργατιά προτιμούσε την ταβέρνα του Βάσου Κονίστη με το ανόθευτο ρετσινάτο.
Εκεί τους καημούς της λίκνιζε και μύρωνε ένα γραμμόφωνο. Υπό τους ήχους του οι θαμώνες το έριχναν στον χορό, με τα παλαμάκια της παρέας να ακομπανιάρουν…
Πλάι στο εργοστάσιο ΦΙΞ, η κοσμική ταβέρνα «Πηγή» του Ρεμπέση, και του Γιούλη στην οδό Τούσα Μπότσαρη, με φανταχτερά ηλιοτρόπια…
Η Λεωφόρος Συγγρού μέχρι το Φιξ δεν ήταν παρά μια ατέλειωτη σειρά καφενείων. Και ήταν όλα γεμάτα κόσμο!
Ιδιαίτερα τα βραδάκια, όπου μαζευόταν ο εργατόκοσμος και τα ραδιόφωνα διασκέδαζαν τους περαστικούς… σελέμηδες. Ένας τόνος χαράς ακουγόταν χωρίς ωστόσο να καλύπτει τις φωνούλες των παιδιών στην παιδική χαρά!
Ένα… άντρο που διέθετε κολυμβητική δεξαμενή αλλά και το «περιοδεύον» κουκλοθέατρο. Παραστάσεις όπως «Η Γρηά του Βουνού» σημείωναν πιέννες σε βαθμό που η αστυνομία αναγκαζόταν να επέμβει.
Ανάλογα ακούσματα και απέναντι, όπου συνέρρεε η νεολαία του Αρμενικού Συνοικισμού του Δουργουτίου.
Την εικόνα συμπλήρωναν οι δύο θερινοί κινηματογράφοι, ο «Πρωτεύς» και το «Πανελλήνιον», που επί πολλές δεκαετίες χάριζαν στις ψυχές των κατοίκων το άρωμα της προπολεμικής πρωτεύουσας…
Γράφει ο Eλευθέριος Γ. Σκιαδάς
