Η Τζένη Καρέζη ανήκε πάντοτε σε εκείνες τις ηθοποιούς που αγαπούσα και σεβόμουν ιδιαίτερα.
Δεν ήταν μόνο η σοβαρότητα που απέπνεε η παρουσία της, δεν ήταν εκείνο το ταλέντο της που σε αιχμαλώτιζε μεμιάς ούτε και εκείνα τα υπέροχα μάτια της που μπορούσαν να σε ζαλίσουν. Ήταν και εκείνο το σύντομο φευγιό της από τη ζωή αυτή που πάντοτε άφηνε μέσα μου την απορία τι άλλο θα μπορούσε να δημιουργήσει αν ζούσε ακόμα αρκετά χρόνια…
Η Τζένη ήταν μία σταρ με όλη τη σημασία της λέξεως. Δε χρειαζόταν να γίνει γατούλα και να κάνει νάζια στον άλλο ( τύπου Βουγιουκλάκη) για να μπορέσει να τον γοητεύσει και να του τραβήξει την προσοχή. Η αυστηρότητα σε συνδυασμό με τη ντροπαλότητα που εξέπεμπε η παρουσία της , ήταν αρκετή για να γίνει ποθητή.
Ήταν γυναίκα και δε χρειάστηκε ποτέ να γίνει γυναικούλα, δε θέλησε ποτέ να μοιάσει με γυναίκες που προβάλλουν τον εαυτό τους μόνο ως σώμα, μόνο ως εμφάνιση. Ήταν ταλαντούχα και δε χρειάστηκε ποτέ να προβάλλει άλλα της προσόντα για να επιβληθεί στο θεατή.
Η Καρέζη ανήκει πάντα στις μεγάλες μου αδυναμίες, διότι κατάφερε να συνδυάσει εξωτερικά την εξωτερική ομορφιά με το μεγάλο ταλέντο. Διότι κατάφερε να είναι όμορφη χωρίς να γίνει φθηνή. Και αυτή είναι η αιτία που η αξία της είναι τόσο μεγάλη και διαχρονική. Γιατί ήταν η γυναίκα εκείνη που έζησε με πάθος μέχρι το τέλος…
Ο θάνατος μπορεί να σβήνει το σώμα αλλά , σίγουρα, δε μπορεί να σβήσει το πραγματικό ταλέντο στη μεγάλη οθόνη που άφησε σημάδι μέσα στις καρδιές πολλών ανθρώπων…
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
