Ο Δράκος, του Νίκου Κούνδουρου, είναι μία από τις αγαπημένες μου Ελληνικές ταινίες και θεωρώ πως αποτελεί και τον σπουδαιότερο ρόλο του μεγάλου Ντίνου Ηλιόπουλου σε όλη τη διάρκεια της μακρόχρονης καριέρας του.
Ένας παντελώς άγνωστος άνθρωπος, που εισπράττει την αδιαφορία από όλους, ένας άσημος τραπεζικός υπάλληλος, τρομοκρατείται όταν διαπιστώνει πως μοιάζει εμφανισιακά με έναν κακοποιό που αποκαλείται από την αστυνομία ‘’ο δράκος’’. Όμως, παρά τον αρχικό του τρόμο, προσπαθεί να διαφύγει και έτσι, ακόμα και ζώντας μέσα στον τρόμο ανακαλύπτει ένα νόημα στη ζωή του.
Προσπαθώντας να μη γίνει αντιληπτός από την αστυνομία, καταφεύγει σε ένα καμπαρέ, όπου κερδίζει τη συμπάθεια μίας γυναίκας που εργάζεται εκεί και αντιμετωπίζεται ως πραγματικός δράκος από μία συμμορία. Η βαθιά του μοναξιά, ο φόβος για την ανακάλυψη της πραγματικής του ταυτότητας, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με ένα τραγικό φινάλε.
Ο Δράκος μου θύμισε τους εκατομμύρια ανθρώπους γύρω μας που βιώνουν μία αδιαπέραστη και εσωτερική μοναξιά και προσπαθούν, έστω και για λίγο, να αισθανθούν σημαντικοί και σπουδαίοι ακόμα και υπό άσχημες συνθήκες. Ήταν περισσότερο λύπη το αίσθημα που μου άφησε, παρά αγωνία και τρόμος..
Το άρθρο επιμελήθηκε η Μαρία Σκαμπαρδώνη.
