Εμείς οι νεο-Έλληνες πάντα νοσταλγούμε. Συνηθίζουμε να λέμε ότι το παλαιότερο είναι καλύτερο. Προφανώς δεν είναι πάντα έτσι.
Όμως ψυχολογικά ο άνθρωπος νοσταλγεί πάντα εκείνο που δεν έχει. Πολλές φορές δε ωραιοποιεί παλαιότερες απλούστερες κοινωνικές δομείς, ίσως επειδή οι απαιτήσεις της εποχής εκείνης ήταν λιγότερες και μάλλον ευκολότερες. Αξίζει πάντως να δούμε κάποιες φωτογραφίες από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, που απεικονίζουν τη μαθητική ζωή σε Σχολεία της Πατρίδας μας.
Όταν ο μαυροπίνακας είναι χαρακωμένος και μόλις διακρίνονται τα σημάδια επάνω του..η σόμπα στη μέση της «αίθουσας» προσπαθεί να δώσει λίγο ζεστασιά στα μικρά παιδιά.
Όταν στα θρανία δεν κάθονταν δυο δυο η τρεις τρεις αλλά έξι και πάνω!!Ιδιαίτερη προσοχή δώστε στο βλέμμα του δασκάλου και στα σταυρωμένα χέρια των παιδιών(1952).
Τα παπούτσια βέβαια ήταν πολυτέλεια…
Κάτι ανάλογο και στα κοριτσάκια…και βέβαια πού βιβλία… ένα βιβλίο για δύο άτομα…(Δημοτικό Σχολείο Καναλίων Βόλου-1949-).
Εδώ δεν υπάρχει ούτε καν αίθουσα…το μάθημα έξω…ο πίνακας φαίνεται μόνο σε λίγους και αυτό με πολύ δυσκολία…(Δημοτικό Σχολείο Ηπείρου-1950-).
Όταν πολυτέλεια ήταν ακόμα και τα θρανία…τα παιδιά γονατισμένα συμμετέχουν στο μάθημα!!(1948).
Παιδόπολις – Αγ. Ελευθερίου – 1953…τα παιδιά ντυμένα πιο προσεγμένα…άλλωστε κυριαρχούσε η προπαγάνδα της βασίλισσας Φρειδερίκης περί προσεγμένων παιδιών και σχολείων…
Υποστολή σημαίας σε παιδόπολη τη δεκαετία του 1950.
Δημοτικό σχολείο στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης(1930)…καμιά 60αριά παιδιά με μόνο μία δασκάλα!!!
Ελληνικό Σχολείο Αρρένων Πύλου (1930) …όταν η τραγιάσκα επιβάλλονταν για τα αγόρια…
Και το ανάλογο σχολείο θηλέων…ο αριθμός μαθητριών εξίσου μεγάλος και η δασκάλα πάλι μόνο μία…
Όταν η πείνα θέριζε…συσσίτιο στο σχολείο…
Βέβαια δε θα μπορούσαν να λείψουν οι εκδηλώσεις στο τέλος της χρονιάς…γυμναστικές επιδείξεις…
Να και μια σχετικά πιο πρόσφατη φωτογραφία…το 5ο Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης. Η ποδιά απαραίτητη στις μαθήτριες, το ίδιο και ο γιακάς…
Ακόμα πιο πρόσφατη φωτογραφία με την ποδιά όμως ακόμα υποχρεωτική.
