Ο Γιώργος Κουτούζης, είναι πλέον μια από τις θρυλικές μορφές στον ελληνικό κινηματογράφο.
Είναι ο λοχίας της θρυλικής, “Ευδοκίας” του Αλέξη Δαμιανού, ο οποίος μάλιστα δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματίας ηθοποιός, δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στον κινηματογράφο. Η ενασχόλησή του με τα καράβια που εργαζόταν για να ζήσει τον ανάγκασε να μην παραβρεθεί καν στην πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του 1971 όπου οι συντελεστές αποθεώθηκαν από το κοινό.
Η μουσική του Μάνου Λοϊζου βασισμένη σε βυζαντινά τροπάρια, και το ζειμπέκικο που χόρεψε ο ίδιος έχουν μείνει στη μνήμη όλων των σινεφίλ. Ο ίδιος διατηρώντας προφίλ στο Facebook πολλές φορές αναφέρεται στην ταινία, “Ευδοκία” και στο ζειμπέκικο που χόρεψε και έχει μείνει στην ιστορία!
Ο ίδιος πριν λίγο καιρό, έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό: «Στο Ελλήνων Δρώμενα για την Ευδοκία, ο τίτλος ”εγώ … το χόρεψα” δεν τον ζήτησα εγώ. Το είδα όταν μεταδόθηκε από την τηλεόραση. Οπότε οι ενημερώσεις-μπηχτές βλακώδεις. Έχω πει πολλές φορές ότι ήταν η ”Άτακτη” του Βαμβακάρη.
Η ταινία ήταν γυμνή ακόμα από μουσική. Ο μέγιστος Μάνος Λοΐζος είδε πράγματι πολλές φορές το πλάνο. Ξέρω μόνο ότι όταν είδα την ταινία κι άκουσα την μουσική, τινάχτηκα από το κάθισμα μου… σαν να με κτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα.
Σκέφτηκα ότι σ’ εκείνο το ταβερνάκι της Κάτω Κηφισιάς αδίκησα το ζεϊμπέκικο, ένιωσα ότι έδωσα λίγα, παρόλο που δεν είχα ξαναχορέψει ζεϊμπέκικο.Ξέρω μόνο πότε για πρώτη φορά το χόρεψα εγώ.
Ήταν όταν μετά την προβολή της ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972 (το 1971 δεν ήμουν-ταξίδευα), μετά το βραδινό φαγητό με τον Αλέξη και την Μαρία ήμασταν καλεσμένοι σε δεξίωση στο Μακεδονία Παλλάς η Μαρία κι εγώ, μακριά από αυτά δεν πήγαμε.
Προτιμήσαμε μια παμπ για ποτό και να τα πούμε σ’ ένα τραπεζάκι σε κάποια γωνία… »Αργά τις προχωρημένες ώρες όταν άρχισε η ελληνική μουσική, έβαλαν και το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.
Τότε η Μαρία μου είπε ”αυτό … για μένα Γιώργο … για μένα την Μαρία”. Μπροστά της με ευλάβεια θα ‘λεγα, ζεϊμπέκικο μόνο για κείνη. Κτυπούσε τα χέρια της και με την δική της φωνή και το γέλιο της φώναζε ”Παναγία μου”. Τότε το χόρεψα πρώτη φορά, μπροστά στην Μαρία.
Χωρίς κινηματογραφικές λήψεις, κάτι που ξεπέρασε κι έφυγε από τα όρια της ταινίας και που δεν είδε και δεν θα μπορούσε να φανταστεί ο Αλέξης Δαμιανός…
Έτσι αυτό το ζεϊμπέκικο κανείς δεν ξέρει ποιος το χόρεψε πρώτη φορά, κανείς δεν έχει την πρωτιά. Όπως κάθε μύθος που έχει μαγεία, αυτή η μουσική του Μάνου Λοΐζου.»
Του Νίκου Νικόλιζα.
Πηγή άρθρου respectnews.gr
