Νίκος Γαλανός Συνέντευξη (1946)

galanos nikos
galanos nikos
Advertisement

Ο Νίκος Γαλανός (1946) είναι Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 ενώ έγινε αρκετά γνωστός στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Advertisement

Κύριε Γαλανέ πως μπήκατε στο θέατρο και τον κινηματογράφο;
Μόλις τελείωσα την σχολή είχα πάει με έναν φίλο και συμμαθητή μου σε μια πρόβα στο Θέατρο Χατζηχρήστου που έκανε η Τζένη Καρέζη, η οποία με είδε και λίγες μέρες μετά με πήρε στον θίασο της.
Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά.
Τρείς μήνες μετά κι ενώ είχαμε ήδη αρχίσει τις παραστάσεις, ήμουν στο καμαρίνι με τον Ανδρέα Μπάρκουλη και μου έλεγε συνέχεια, πήγαινε από τον Φίνο, πήγαινε από τον Φίνο, και μια μέρα αποφάσισα και πήγα. Τότε ο Φώσκολος ετοιμαζόταν να κάνει μια ταινία, με είδε, με δοκίμασε και μου έδωσε τον πρώτο μου ρόλο. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα και στον κινηματογράφο.

Πως ήταν ο Φίνος μαζί σας;
Ο Φίνος ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος που είχε μια συνήθεια, να βλέπει όλες τις ταινίες προτού αυτές βγούν στις κινηματογραφικές αίθουσες, κι όταν είδε την πρώτη δική μου “Η λεωφόρος του μίσους”, μου είπε “μου άρεσες πολύ στην ταινία που σε είδα και νομίζω θα προχωρήσεις, κι αν σε ενδιαφέρει κι εσένα θέλω να μείνεις εδώ σε μας”, και μετά μου λέει “πήγαινε στο λογιστήριο έχω δώσει εντολή να σου ετοιμάσουν ένα συμβόλαιο για 6 χρόνια με τρείς ταινίες τον χρόνο”, κι έτσι ξεκίνησα στον κινηματογράφο παράλληλα με το θέατρο.

Νίκος Γαλανός 1946
1946, Γαλανός

Με την Αλίκη πως ξεκίνησε η συνεργασία σας;
Εγώ είχα ήδη κάνει κάποιες ταινίες, 4-5, αν θυμάμαι καλά και κάποια στιγμή όταν ήταν να κάνει το “Ένα αστείο κορίτσι” η Αλίκη έψαχνε έναν καινούργιο παρτενέρ, και της είπε ο Φίνος έχω έναν δεν ξέρω αν τον ξέρεις, θα του πω να έρθει να τον δείς κι αν σου κάνει οκ. Κι έτσι πήγα εκεί που έπαιζε τότε με είδε και μου λέει εντάξει θέλω να ‘σαι εσύ. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μου μαζί της, ήμουν δική της επιλογή. Δυο χρόνια μετά άρχισε και η θεατρική μας συνεργασία.

Πως ήταν σαν συνεργάτης;
Μαζί μου ήταν τέλεια, δεν είχαμε ποτέ κανένα πρόβλημα επικοινωνίας, είμασταν και φίλοι φυσικά. Γενικά η Αλίκη ήταν επαγγελματίας.

Πιστευετε πως η εμφάνιση σας βοήθησε να πάρετε κάποιους ρόλους πιο ευκολα;
Κοίτα η εμφάνιση είναι σαν μια βιτρίνα που έχει ένα πάρα πολύ ωραίο ρούχο που βλέπεις, μα όταν μπεί μέσα ο πελάτης και το πιάσει και το φορέσει μπορεί να είναι μάπα, να είναι δηλαδή κακής ποιότητος, οπότε δεν ειναι αρκετή μια εμφάνιση. Διότι αυτή πρέπει να υποστηρίζεται κι από κάποιο ταλέντο που σιγά σιγά να καλλιεργείται. Εξαρτάτατε επίσης κι από το είδος που είναι ο καθένας, πχ ζεν πρεμιέ, καρατερίστας, κωμικός, δραματικός, γιατί τότε εκείνα τα χρόνια υπήρχαν ταμπέλες. Όμως υπήρχαν και εξαιρέσεις στον κανόνα, και μια από αυτές είναι ο Ντίνος Ηλιόπουλος που στην πρώτη του μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία “Ο δράκος”έπαιζε δραματικό ρόλο αν και κατεξοχήν ήταν κωμικός ηθοποιός.

Νιώσατε ποτε να παίρνουν τα μυαλά σας αέρα με την επιτυχία;
Δεν νομίζω, δεν είναι στον χαρακτήρα μου, είναι έξω απο μένα.

Με ποιόν ρόλο πιστευετε πως καθιερωθήκατε στην συνείδηση του κόσμου και με ποιόν στον χώρο;
Δεν υπάρχει κάποιος ρόλος που με καθιέρωσε ούτε στο θεατρο ούτε στον κινηματογράφο. Πιστευω ότι είναι η όλη δουλειά, αυτή είναι που σε καθιερώνει, που σε αναγνωρίζει το συνάφι και μετέπειτα ο θεατής. Είναι ένα σύνολο πραγμάτων, συν ρόλων δουλειάς και χαρακτήρα, αυτό νομίζω μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιον.
Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να γίνει γνωστός από έναν ρόλο, κάτι που το συναντάμε πιο συχνά στο αμερικάνικο είδος κινηματογράφου όταν λέμε πως κάποιος έγινε σταρ από έναν ρόλο.

Υποκριτικά ποιοί ρόλοι σας ιντριγκάρουν;
Δεν μ’αρέσει να χαρακτηρίζω ρόλους. Έχω παρατηρήσει τον εαυτό μου να διαβάζει κάποιους ρόλους που στην πρώτη ανάγνωση να μην σου λένε τίποτα μα στην δευτερη και τρίτη να λες αχ αυτός μ’αρέσει θέλω να τον παίξω.
Οπότε δεν μπορώ να πω οτι ο τάδε ρόλος η ο άλλος ρόλος, διαβάζω ένα έργο, το εξετάζω σαν πρόταση, σαν συνεργασια, ποιοί άλλοι συνάδελφοι θα είναι και γενικά ένα πακέτο ολόκληρο που θα με κάνει να αποφασίσω να είμαι η να μην είμαι.

Τα πρώτα χρόνια στην δουλειά είχατε βοήθεια απο άλλους συναδέλφους σας;
Βεβαίως, με βοήθησαν πάρα πολλοί, καταρχάς η Τζένη Καρέζη που με έβγαλε στο θέατρο, ο Ανδρέας Μπάρκουλης που με παρότρυνε να πάω στον Φίνο, ο Νίκος Φώσκολος που μου χάρισε το πρώτο μου ρόλο, και μου έδωσε μεγάλη ώθηση, που ίσως αν δεν ήταν αυτός να μην προχωρούσα και να μην είχα υπογραψει στην Φίνος Φιλμ.
Στην συνέχεια όταν έκανα την ταινία με την Αλίκη, με βοήθησε κι αυτή πάρα πολύ γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν η σταρ, η ηθοποιός που όλος ο κόσμος πήγαινε να δεί τις ταινίες της, που έκοβε μεγάλο αριθμό εισητηρίων. Άρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάρα πολύ σημαντικοί για μένα, ήταν στην ζωή μου μέσα, πέρασα δίπλα τους και πραγματικά βοηθήθηκα πάρα πολύ.
Ήταν όμως κι άλλοι, γιατί δούλεψα με πολλούς συναδέλφους, που ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί μου έδιναν κάποια πράγματα που με συντηρούσαν και με προχωρούσαν μέσα στον χώρο..

Νίκος Γαλανός Συνέντευξη (1946)

Έχοντας ζήσει τις καλες εποχές του θεάτρου, ποιές ειναι οι διαφορές με την σημερινή;
Η κάθε γενιά δημιουργεί μια κοινωνία, που έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και άρα από ‘κεί και πέρα ο καθένας το βλέπει διαφορετικά.
Απλά η γενιά η δική μου επειδή άλλαξαν πολλά πράγματα εκεί γύρω στο 1977 με ’80, που είχαμε την πτώση του ελληνικού κινηματογράφου και το θέατρο πήρε άλλη μορφή άλλα χαρακτηριστικά, και στη συνέχεια ήρθε η επόμενη γενια που έδωσε άλλα στοιχεία κι άλλαξε πάλι.
Εμείς βιώσαμε το παλιό, το μεσαίο και το βιώνουμε και τώρα όσοι είμαστε τυχεροί.
Είναι μια εποχή που είχε πολλά διαφορετικά πράγματα, και που άλλαζαν σιγά σιγά, δηλαδή θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια δεν ήταν ευκολο να ανέβει στο ελευθερο θέατρο μια μεγάλη παραγωγή, ένα έργο πολυπρόσωπο μεγάλων συγγραφέων, γι’αυτό και είχαμε τα σπουδαία έργα, τις μεγάλες παραστάσεις μόνο στο Εθνικό θέατρο και παράλληλα είχαμε και τον Κουν που είχε αυτό το ιδιαίτερο και την ιδιαιτερότητα. Μετά μπήκε και στο ελευθερο θέατρο η μεγάλη παραγωγή, οι μεγάλοι σημαντικοί συγγραφείς, και ήταν πολλές οι αλλαγές, άλλαξε η ελληνική επιθεώρηση, βγήκαν τα νέα παιδιά που άλλαξαν τα δεδομένα και συνέχεια αλλάζουν. Γι’αυτό νομίζω η κάθε εποχή έχει τα δικά της συν πλην και το ζητούμενο είναι αν μπορείς να την ζείς.

Μπορεί μια παράσταση να είναι ταυτόχρονα εμπορική και ποιοτική;
Βεβαίως μπορεί και έχουμε πάρα πολλές τετοιες παραστάσεις σε πολλά θέατρα και με ανθρώπους ακόμα και και με θιάσους που κανείς δεν το περίμενε. Το ποιοτικό δεν σημαίνει πως δεν έχει την εμπορικότητα η δεν μπορεί να δημιουργήσει εμπορικότητα, και το αντίθετο, δεν σημαίνει πάντα ότι ένα εμπορικό είναι και κακό.

Θεατρική παιδεία πιστευετε πως έχουμε στην Ελλάδα;
Ναι νομίζω πως έχουμε, και παλιότερα στις δραματικές σχολές γινόταν κάποιο έργο, αν και τώρα είναι τόσα πολλά τα προβλήματα και τα θέματα που έχει η κοινωνία μας που δεν ξέρω τι γίνετε σε αυτές, διότι εκεί είναι η βάση και ξεκινάνε όλα.
Από κει και πέρα μπορούμε να δούμε κι άλλα πράματα που κάποιος να τα έχει και πριν μπεί σε μια δραματική σχολή. Πάντως μπορεί το επίπεδο να μην είναι όπως σε κάποια άλλα κράτη που ειναι πιο ανεπτυγμένα απο μας, άλλα εντάξει δεν πειράζει, δεν λέει τίποτα αυτό..

Μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο τι συμβουλή θα δίνατε στα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την υποκριτική;
Αν το θέλουν συνειδητά, το αγαπάνε, και νιώθουν ότι μέσα από αυτό μπορούν να εκφραστούν και να εκδηλώσουν πολλά πράγματα του χαρακτήρα τους και της ζωής τους της ίδιας, τότε ας το κάνουν.
Αν όμως κάποιος το βλέπει λίγο ευκαιριακά, η έχει μια ματαιοδοξία που τον οδηγεί να πάει να γίνει ηθοποιός με την έννοια πως θα γίνει γνωστός, θα τον κοιτάνε όλοι και θα του ανοίγουν οι δρόμοι, τότε νομίζω πως αν δεν έχει άλλα πράγματα και στοιχεία η ιδια η πραγματικοτητα μετέπειτα θα τον αποβάλλει.

Και τελειώνοντας, πως είστε σαν χαρακτήρας με δύο τρείς λέξεις;
Θα έλεγα πως μ’αρέσει η ησυχία, δεν μ’αρέσουν τα κραυγαλαία πράγματα και είμαι μάλλον του είμαστε κι όχι του είμαι.

Προηγούμενο άρθροΈξι αποκαλύψεις για την ταινία Τα τέσσερα σκαλοπάτια
Επόμενο άρθροΓυρίζουμε ησυχία
Χρήστος Κωνσταντίνου
Για μένα ο κινηματογράφος είναι ένα ταξίδι σε κάποιον μαγικό κόσμο μιας άλλης εποχής. Νιώθω ευγνώμων γιατί έχω την τύχη να γνωρίσω και να με τιμούν με την φιλία τους αρκετοί καλλιτέχνες της χρυσής εκείνης περιόδου όπου τα αστέρια ήταν αληθινά κι όχι κάλπικα.