Η Μαρία Κωνσταντάρου βρέθηκε στο αγαπημένο παιχνίδι, “Cash or trash”, το οποίο προβάλλεται μέσα από τη συχνότητα του τηλεοπτικού σταθμού Star, και παρουσιάζει η δημοφιλής παρουσιάστρια Δέσποινα Μοιραράκη. Η ηθοποιός επισκέφθηκε την εκπομπή, προκειμένου να πουλήσει ένα αντικείμενο που είχε στην κατοχή της και μεταξύ άλλων μίλησε για την πορεία της στην υποκριτική.
Η Μαρία Κωνσταντάρου ταξίδεψε τους τηλεθεατές σε παλαιότερες εποχές με ιστορίες, από την εποχή, που πρωταγωνιστούσε σε ταινίες με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Παρόλα αυτά, αναφέρθηκε και στο λόγο που απέχει από τη δημοσιότητα, αλλά και γιατί παλαιότερα δεν επιθυμούσαν να την έχουν μεγάλες ηθοποιούς της εποχής στο πλευρό τους.
«Εγώ θεωρώ, ότι μια φορά που είσαι ηθοποιός, είσαι πάντα ηθοποιός. Θα ήθελα να επιστρέψω στην τηλεόραση ή στη σκηνή, αλλά δε δέχομαι πλέον προτάσεις», είπε κατά την είσοδό της στην εκπομπή. «Όταν δούλευα με την Αλίκη και το Δημήτρη ήταν ζευγάρι, αλλά δεν είχαν τσακωμούς μεταξύ τους. Και οι δύο λέγανε τα λόγια τους, ήμασταν μαζί στο “Αχ Αυτή η γυναίκα μου”. Η Αλίκη είχε μεγάλη διαφορά από τις άλλες γυναίκες θεασάρχες, επειδή ήμουν πολύ καλή ηθοποιός οι υπόλοιπες δε μου έδιναν ευκαιρίες, γιατί της επισκίαζα», υπογράμμισε.
Την αγαπημένη ηθοποιό του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου, Μαρία Κωνσταντάρου έχει την τιμή να υποδεχθεί η Δέσποινα Μοιραράκη στο δωμάτιο εκτίμησης. Με τον χαρακτηριστικό της αέρα, η Μαρία Κωνσταντάρου φέρνει ένα αντικείμενο από τη συλλογή των γονιών της, ελπίζοντας να βρει μια καλή τύχη στα χέρια ενός από τους συλλέκτες- αγοραστές του Cash Or Trash.
Το αντικείμενo της ηθοποιού μετατρέπει το δωμάτιο των αγοραστών σε δωμάτιο ανακτόρου και η ίδια η Μαρία μαγεύει τους αγοραστές με την προσωπικότητά της. Παρουσίασε έναν καθρέπτη που είχε στην κατοχή της από το 1927 και όπως ανέφερε είχε γίνει δημοπρασία από το βασιλικό παλάτι.
Τότε η βασιλική οικογένεια είχε εξοριστεί και είχε βγάλει σε δημοπρασία τα έπιπλα του παλατιού, με τη μητέρα της να έχει λάβει αυτόν τον καθρέπτη. Η ίδια είχε την γνώση ότι επρόκειτο για ξύλο τριανταφυλλιάς αλλά τελικά έμαθε ότι είναι καρυδιάς.
Η ηθοποιός ήθελε 3.000 ευρώ ωστόσο, ο Θάνος Λούδος εκτίμησε πως κοστολογείται γύρω στα 500 ευρώ κάτι που δεν ευχαρίστησε την ηθοποιό. Το ποσό έφτασε τα 900 ευρώ αλλά η Μαρία Κωνσταντάρου δεν δέχθηκε το deal και έτσι δεν έγινε η αγοροπωλησία.
Όταν η Δέσποινα Μοιραράκη ρώτησε την ηθοποιό για το ύψος της προσφοράς και το τι σκοπεύει να κάνει με τα χρήματα που ενδεχομένως θα κερδίσει, η Μαρία Κωνσταντάρου απάντησε: «Δεν μου άρεσε η προσφορά. Θα ενισχύσω το εισόδημά μου, γιατί έχω ανάγκη από χρήματα».
Η ταινία, “Εγωισμός” προβλήθηκε τη σαιζόν 1964-1965 και έκοψε 344.675 εισιτήρια. Ήρθε στην 9η θέση σε 93 ταινίες.
Ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος του ellinikoskinimatografos.gr, Χρήστος Κωνσταντίνου έψαξε και βρήκε άγνωστες πτυχές για την ταινία, “Εγωισμός” και μας τις αποκαλύπτει…
-Αυτή η υπέροχη δραματική ταινία αποτέλεσε την τελευταία συνεργασία του Βαγγέλη Βουλγαρίδη με την Φίνος Φιλμ που ξεκίνησε τρία χρόνια πριν με το κοινωνικό δράμα του Γιάννη Δαλιανίδη, “Ο κατήφορος“.
-Ενώ ήταν η πρώτη συνεργασία της εταιρίας με τον διεθνή ηθοποιό, Σπύρο Φωκά που επέστρεψε στην Ελλάδα ύστερα από την πρόταση του Φιλοποίμενα Φίνου. Ενώ στην περίπτωση που δεν αποδεχόταν την πρόταση ο επικρατέστερος ηθοποιός για τον ρόλο ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης.
-Ο Άγγελος Αντωνόπουλος που στην ταινία υποδύεται τον μεγαλύτερο αδερφό του Βαγγέλη Βουλγαρίδη εκείνη τη χρονιά (1964) συμμετείχε συνολικά σε τέσσερις ταινίες με πιο πετυχημένη την κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, “Το δόλωμα” που έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους μόλις 12 ημέρες πριν από τον “Εγωισμό”.
-Αρχικά για το ρόλο της ευαίσθητης και εύθραυστης αδερφής της Ζωής Λάσκαρη είχε επιλεχθεί η νεαρή 17χρονη, Έλενα Ναθαναήλ. Όμως μετά από τα πρώτα γυρίσματα ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, Γιάννης Δαλιανίδης την αντικατέστησε με την Τζένη Ρουσσέα που ομολογουμένως ήταν εξαιρετική.
-Επίσης ο “Εγωισμός” αποτέλεσε το ντεμπούτο στον κινηματογράφο για τον γοητευτικό ηθοποιό, Λάκη Κομνηνό που στους τίτλους της ταινίας αναγράφεται ως Λάκης Παστός που ήταν και το πραγματικό του επίθετο.
Περίληψη της ταινίας, “Εγωισμός”
Μια κακομαθημένη κοπέλα, η Μαρία, δεν νοιάζεται για κανέναν άλλον παρά μόνο για τον εαυτό της και την καλοπέραση της. Σχετίζεται ερωτικά με τον αρραβωνιαστικό της αδελφής της, τον Κώστα, για να της πληρώνει τα χρέη που της δημιουργεί η σπάταλη ζωή της.
Ο Κώστας είναι τραπεζικός υπάλληλος και για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ερωμένης του, γίνεται καταχραστής. Όμως η Μαρία δεν διστάζει να τον εγκαταλείψει για χάρη του νεαρού Γιώργου.
Ο παθολογικός εγωισμός της μετατρέπεται σε απύθμενο έρωτα για τον Γιώργο, ο οποίος ναι μεν την αγαπά, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί τα καπρίτσια της. Όταν μάλιστα ο Γιώργος μαθαίνει την άστατη ζωή της, την εγκαταλείπει και η Μαρία κλονίζεται ψυχολογικά.
Ο Νίκος Φέρμας ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, από τους πιο σημαντικούς δευτεραγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου, με περίπου 150 ταινίες στο ενεργητικό του. Διακρίθηκε, κυρίως, σε ρόλους ανθρώπων της πιάτσας και του υποκόσμου, τους οποίους ερμήνευσε με ζωντάνια και πειστικότητα.
Ο Νίκος Χατζηανδρέου, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1905 από αγροτική οικογένεια. Καθιερώθηκε ως μπεσαλής και μεταμορφώθηκε στην σταδιοδρομία του σε έναν από τους μεγάλους δευτεραγωνιστές.
Ο στερεότυπος μάγκας του Ελληνικού κινηματογράφου σε μια προσπάθεια να δούμε την πορεία του στις ταινίες και στο θέατρο. Κωμωδίες, δράματα, επιθεωρήσεις. Ένας κλασικός τυπίστας, ένας εργάτης του θεάτρου που τα υπηρέτησε όλα με αφοσίωση.
Δείτε περισσότερα στο εξαιρετικό βίντεο που ετοίμασαν ο Ανδρόνικος Τζιβλέρης και το κανάλι, Kastalia.
Η ταινία, “Καλώς ήλθε το δολλάριο” προβλήθηκε τη σαιζόν 1967-1968 και έκοψε 164.239 εισιτήρια. Ήρθε στην 39η θέση σε 99 ταινίες. Είναι, επίσης, η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία, με επεξεργασία εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα.
Το κόστος της ταινίας ανήλθε στα 5.000.000 δραχμές και λόγω του υψηλού της κόστους, παρέσυρε στην καταστροφή την παραγωγό εταιρία.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην λαϊκή κωμωδία του Αλέκου Σακελάριου, βουτά στα άδυτα της Τρούμπας και σ’ ένα καμπαρέ. Στην προσπάθειά του να μάθει λίγα εγγλέζικα στις κοπέλες του μαγαζιού καταλήγει να κάνει ο ίδιος τον διερμηνέα κράχτη, στους ναύτες του 6ου Αμερικάνικου στόλου. Βγαίνοντας από αυτήν την περιπέτεια, ανασύρει μαζί του στο ήλιο, και μια βασανισμένη ψυχή…
Ο Κώστας Δούκας ήταν καλός ηθοποιός της επιθεώρησης και του μουσικού θεάτρου, αλλά και της κωμωδίας, στις Ελληνικές ταινίες. Δίπλα στον Κώστα Χατζηχρήστο, τον Ντίνα Ηλιόπουλο, τον Νίκο Σταυρίδη αλλά και τη Ρένα Βλαχοπούλου, έγραψε την δική του ιστορία. Με το ρόλο του μεγαλομπακάλη στον Ζήκο (της κακομοίρας) αλλά και του κυρ Θανάση Στριγκάρη στην ταινία, “Ο κος Πτέραρχος“, σφράγισε την υστεροφημία του.
Ο Κώστας Δούκας γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1895 και ήταν Έλληνας ηθοποιός και σεναριογράφος. Με ρουμελιώτικο μουστάκι και “τραχιά” συμπεριφορά, υπήρξε ένας από τους πιο απολαυστικούς μπαρμπάδες ή συζύγους της ελληνικής οθόνης, που είχε σαν αρχή το “όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος”.
Δείτε περισσότερα στο εξαιρετικό βίντεο που ετοίμασαν ο Ανδρόνικος Τζιβλέρης και το κανάλι, Kastalia.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν πρόκειται απλά και μόνο για έναν καλό ηθοποιό.
Ένας άνθρωπος που πολέμησε ο ίδιος στα βουνά της Αλβανίας μέσα στα χιόνια, στον πόλεμο του 40. Που βίωσε από πρώτο χέρι τον αγώνα για επιβίωση αλλά και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Και που όταν γκρίνιαζε ήξερε πολύ καλά γιατί γκρίνιαζε…
Μάρτιος 1933 Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος νεοσυλλέκτος στο 6ο σύνταγμα πεζικού στην Κόρινθο.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε το 1912 στο Διακοφτό. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου και πρωτοεμφανίστηκε το 1938, στον “Βασιλιά Ληρ” του Σαίξπηρ, σε ρόλο που του έδωσε ο δάσκαλός του Αιμίλιος Βεάκης.
Πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή του ήταν το 1947, στην ταινία, “Παιδιά της Αθήνας” του Τάκη Μπακόπουλου. Ακολούθησαν άλλες 134 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες κράτησε δευτερεύοντες ρόλους, κλέβοντας όμως πάντα την παράσταση.
Αν και το παρουσιαστικό του δεν είναι τέτοιο ώστε να χαρακτηριστεί ωραίος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία στις γυναίκες. Και η διαδρομή του ήταν γεμάτη τόσες πολλές κατακτήσεις που χαριτολογώντας έλεγε ότι ανταγωνίζονταν σε αριθμό τις τρίχες που είχαν φύγει από το κεφάλι του!
Υπερβολή ή όχι, η αλήθεια είναι πως ο αγαπημένος ηθοποιός είχε τον τρόπο του με το αντίθετο φύλλο. Πιθανότατα ένας από τους λόγους που δεν παντρεύτηκε ποτέ να ήταν και αυτή η ροπή του προς το γυναικείο φύλο και η αδυναμία του στο φλερτ και το… κυνήγι.
Προς τιμή του, ο Δήμος Διακοφτού τοποθέτησε τη προτομή του στη παραλία του δήμου. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έκανε πολλές αγαθοεργίες, κυρίως στην περιοχή όπου γεννήθηκε, χωρίς αυτό να είναι ευρέως γνωστό.
Δείτε περισσότερα στο εξαιρετικό βίντεο που ετοίμασαν ο Ανδρόνικος Τζιβλέρης και το κανάλι, Kastalia.
Το “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” είναι μια ταινία του 1965 παραγωγής, Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης. Το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκει στον Γιώργο Τζαβέλα και αποτελεί το κύκνειο άσμα του – την τελευταία του ταινία. Με τους Γιώργο Κωνσταντίνου, Μάρω Κοντου, Δέσπω Διαμαντίδου, Σταύρος Ξενίδης, Δημήτρη Καλιβωκά, Λίλη Παπαγιάννη, Κατερίνα Γώγου.
Στο θέατρο ανέβηκε το φθινόπωρο του 1959 από το θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη, με την Ιλυα Λιβυκού, τη Σμάρω Στεφανίδη τον Βαγγέλη Πρωτόπαπα.
Πρόκειται για μια σφιχτοδεμένη και μοντέρνα στην αφήγηση ιστορία που διαπραγματεύεται το ζήτημα της αιώνιας πάλης ανάμεσα στην γυναίκα και τον άνδρα.
-Η ταινία, “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” θίγει, αρχικά, το πρόβλημα της μεταλλασσόμενης Αθήνας. Μαζί με αυτό, όμως, άμεσα και ξεκάθαρα, παρουσιάζει τα προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Το ζευγάρι του Γιώργου Τζαβέλλα, είναι ένα ζευγάρι χαρακτηριστικό της εποχής και των νέων ηθών, που ξεπερνάει με αγώνα τις δυσκολίες της συμβίωσης και το πετυχαίνει. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, στο ρόλο του Αντωνάκη αλλά και η Μάρω Κοντού, στο ρόλο της Ελένης, πλάθουν δύο θαυμάσιους ρόλους.
Επίσης, είναι η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης, Γιώργος Τζαβέλλας. Ενώ και η ερμηνεία του Γιώργου Κωνσταντίνου, στο ρόλο του Αντώνη Κοκοβίκου, θεωρείται μια από τις καλύτερες του.
Δείτε περισσότερα στο εξαιρετικό βίντεο που ετοίμασαν ο Ανδρόνικος Τζιβλέρης και το κανάλι, Kastalia.
Μετανάστευση. Ένα θέμα που πολύ το τίμησε ο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος. Το σήκωνε άλλωστε ιδιαιτέρως η εποχή, σχεδόν κάθε οικογένεια είχε κάποιον δικό της στα ξένα.
Υπό μια έννοια συνεπώς, η “θεία απ’ το Σικάγο” δεν ήταν μόνο η Γεωργία Βασιλειάδου. Ήταν οι θείες μας. Οι δικοί μας άνθρωποι.
Ναι, είναι γεμάτες οι ταινίες μας από αυτό το φαινόμενο. Από το συγγενή δηλαδή εκ του εξωτερικού. Που έρχεται ή δεν έρχεται, που στέλνει τσεκ ή γράμματα με ευχές. Πάντα εκεί με κάποιον τρόπο! Και το θέμα καλύφτηκε με πολλούς τρόπους, σε πολλές διαφορετικές ταινίες.
Δείτε περισσότερα στο εξαιρετικό βίντεο που ετοίμασαν ο Ανδρόνικος Τζιβλέρης και το κανάλι Kastalia.
Η Μαρία Δαβιδοπούλου υποδυόμενη πάντα την “τροφαντή” κοπέλα που την πείραζαν όλοι για τα κιλά της, αποτέλεσε χαρακτηριστική μορφή της βιντεοκασέτας.
Χωρίς να χρειάζεται στις περισσότερες περιπτώσεις να πει παραπάνω από 2-3 ατάκες, πρωταγωνίστησε σε σκηνές που έμειναν αξέχαστες και λέγονται μέχρι και σήμερα.
Δύστυχος δεν μπορέσαμε να βρούμε τίποτα για την προσωπική της ζωή. Το μόνο ότι έμενε στην περιοχή της Κυψέλης.
Δύο από τις καλύτερες ατάκες που λέγονται μέχρι και σήμερα είναι οι εξής:
Μπαμπά, μ’ αρέσει, τον αγαπώ στην ταινία, “Κλεφτρόνι και τζέντλεμαν”
Συνοδευόμενη από τους γονείς της, περιμένει στο σπίτι του Στάθη Ψάλτη ως νύφη-έκπληξη. Ζητάει έξτρα νεραντζάκι με ναζιάρικη ερώτηση “θεία, έχει κι άλλο”; Και μετά το παραλήρημα του απελπισμένου γαμπρού (με επτά χαστούκια και ατάκες όπως το “βλέπω το πρόσωπο στον κ…ο και τον κ…ο στο πρόσωπο”) όχι μόνο δεν πτοείται, αλλά στυλώνει τα πόδια και αναφωνεί την ώρα της αναχώρησης: ”Μπαμπά, μ’ αρέσει, τον αγαπώ”…
Ρε τσόγλανε, με λέρωσες στην ταινία, Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα 2
Όταν τον φλερτάρει τον Μπίλια λοιπόν με πονηρό “σπατουλάρισμα” σε κουταλάκι κι εκείνος εκμυστηρεύεται τον μπελά που έχει βρει στον Σταμάτη Γαρδέλη, ο τελευταίος αναλαμβάνει να τον γλιτώσει: Με εκούσια στραβοστεκιά-γιαούρτωμα και φανταστική ατάκα, ”Ρε τσόγλανε, με λέρωσες”…
Στη Θεσσαλονίκη σχηματίστηκε το πρώτο ροκ γυναικείο συγκρότημα, οι Sweet Girls με την Φανή Φωτίου στη φωνή και κιθάρα, τη Βάσω Σικαρίδου στην κιθάρα. Άννυ Γκιουζέ στο μπάσο, την Τζένη Φιλιππίδου στο όργανο, ενώ στα τύμπανα (και στα ουρλιαχτά) ήταν η Αλίκη Γεωργίου, σημερινή σύζυγος του Πασχάλη.
Το γκρουπ είχε υπογράψει μια συμφωνία με γνωστή δισκογραφική εταιρεία για ένα 7” που τελικά για διαφόρους λογούς δεν επικυρώθηκε ποτέ. Η αρχική πενταμελής τους σύνθεση αποτελείτο από την Φανή Πατσαρίκα στα φωνητικά και στη κιθάρα, Βάσω Σικαρίδου κιθάρα, Άννυ Γκιουζέ στο μπάσο, Τζένη Φιλιππίδου στο όργανο και Άλικη Γεωργίου στα τύμπανα.
Η Άλικη Γεωργίου είναι σύζυγος του Πασχάλη ενώ η Φανή Πατσαρίκα στη συνέχεια σαν Φανή Φωτίου ακλούθησε μια πορεία στο χώρο των μπουάτ. Eίχαν παίξει και Αθήνα στην ίδια εκδήλωση με τις Aθηναίες Girls.
Το 1975 μετά από πρόσκληση του παραγωγού και συνθέτη Λέο Λέανδρου, πατέρα της Βίκυ Λέανδρος, o Πασχάλης πήγε στην Γερμανία και ηχογράφησε τέσσερις δίσκους 45 στροφών στα γερμανικά.
Τα τραγούδια “Oh Maria”, και “Weine nicht mama” κατάφεραν να μπουν μέσα στα δέκα πρώτα του γερμανικού hit parade.
Παρά την επιτυχία που σημείωσε εκεί ο Πασχάλης, την ίδια χρονιά, επέστρεψε στην Ελλάδα για να παντρευτεί την αγαπημένη του Αλίκη, ύστερα από δεσμό 8 ετών.
Η Αλίκη Γεωργίου, που από το 1975 όλοι την ξέρουμε ως Αλίκη Αρβανιτίδη, σύζυγο του Πασχάλη ήταν 14 χρόνων όταν γνώρισε τον Πασχάλη, σε πλατωνική σχέση. Τότε, τους χώρισε ο αυστηρός της πατέρας.
Δεν υπάρχει παρά μία φωτογραφία του συγκροτήματος (και αυτή δεν δείχνει όλα τα μέλη), γιατί τα περισσότερα κορίτσια που μετείχαν στο γκρουπ, δεν ήθελαν να το μάθουν οι γονείς τους που ήταν αυστηροί και ήθελαν να ασχολούνται μόνο με τα μαθήματά τους. Η Αλίκη Γεωργίου ήταν η ντράμερ και τραγουδίστρια του συγκροτήματος και ερμήνευε με πάθος το “She’s got a ticket to ride but she don’t care”.
Όπως αφηγήθηκε «Μπήκα στο γκρουπ, στις Sweet Girls, κρυφά από τον πατέρα μου. Του είχα ζητήσει να μου αγοράσει κιθάρα και το απαγόρευσε γιατί ήθελε να αφοσιωθώ στα μαθήματά μου, να σπουδάσω και να γίνω γιατρός.
Εγώ του είχα πει: “Τι; σε νεκροτομεία δεν μπαίνω!. Έτσι γράφτηκα στον Οδηγισμό (στα κορίτσια προσκόπους) για να έχω δικαιολογία να βγαίνω. Και πήγαινα κρυφά στις πρόβες και στις συναυλίες με τα κορίτσια».
Για τη γνωριμία της με τον Πασχάλη «Είχαμε γνωριστεί πιο πριν, όταν ήμουν 14 χρόνων. Είχαμε μια πλατωνική σχέση. Αλλά το 1964, μας είδε ο πατέρας μου στο δρόμο και έκανε μεγάλη φασαρία. Αναγκάστηκα να διακόψω τη σχέση. Το 1966 και αρχές 1967, όσο ήμουν με τις Sweet Girls, δεν ήμουν με τον Πασχάλη. Εκείνος τότε ήταν πολύ ζωηρός και άλλαζε τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα. Μετά το 1967, που τα φτιάξαμε κανονικά, του τα έκοψα όλα».
Τραγουδούσε πολλές φορές με ουρλιαχτά το “Wooly Bully” και το “Ticket to Ride”, αλλά και τα ονειρικά “Quand revient la nuit” του Johnny Hallyday και το “Tous les garçons et les filles” της Françoise Hardy.
Συμμετείχαν ακόμη και στο ιστορικό Φεστιβάλ Μαμούθ που έγινε τον Μάιο του 1966 στην Αθήνα. Μάλιστα τότε, η μπασίστας τους δεν μπόρεσε να το σκάσει από το σπίτι της και μαζί με τα άλλα κορίτσια έπαιξε μπάσο ο Σωτήρης Αρνής των Forminx. Οι Sweet Girls προς το τέλος του 1966 υπέγραψαν συμβόλαιο με τη Music Box και ήταν έτοιμες να κάνουν δίσκο και να εμφανιστούν πανελλήνια με μάνατζερ τον Νίκο Μαστοράκη.
Γάμος Αλίκης – Πασχάλη. Τα στέφανα αλλάζει ο συνθέτης Γιώργος Χατζηνάσιος, στις 21 Ιουλίου του 1975.
Λίγο όμως μετά διαλύθηκαν. «Τελικά συμμετείχαμε σε μια μεγάλη συναυλία στο Παλέ ντε Σπορ. Εγώ είχα πει ότι θα πάω στον Οδηγισμό, ενώ πήγα με τα κορίτσια στη συναυλία. Και εκεί που ήμουν στη σκηνή και έπαιζα ντραμς, βλέπω ξαφνικά τον πατέρα μου από κάτω.
Ήταν εκεί, γιατί ήταν μηχανικός ηλεκτρολόγος και ορίστηκε, χωρίς εγώ να το ξέρω, υπεύθυνος για τα ηλεκτρολογικά της συναυλίας. Δεν με είδε. Πέταξα αμέσως τις μπαγκέτες και εξαφανίστηκα από τη σκηνή. Πίστεψα πως τη γλίτωσα. Αλλά στη συναυλία με είδαν τα ξαδέλφια μου και τηλεφώνησαν στη μάνα μου να της δώσουν συγχαρητήρια.
Έτσι προδόθηκε το μυστικό και μόλις το έμαθε ο πατέρας μου, μου απαγόρευσε να ξαναπλησιάσω συγκροτήματα, με έβαλε υπό περιορισμό και διαλύθηκαν οι Sweet Girls», δήλωσε στο iefimerida.gr.
Στις 21 Ιουλίου 1975, παντρεύτηκε τον έρωτά της, τον τραγουδιστή Πασχάλη.
Τους μεγάλους ήρωες της βιντεοκασέτας όλοι τους λατρέψαμε. Όποιος πει ότι έστω και μια φορά στη ζωή του δεν έχει κολλήσει με κάποιο έπος του Στάθη Ψάλτη, του Σωτήρη Μουστάκα, του Κώστα Βουτσά ή του Κώστα Τσάκωνα είναι θρασύς και ψεύτης.
Όποιος πει ότι δεν έχει γονατίσει με μεμονωμένες έστω σκηνές – ατάκες από τα “διαμάντια” καλτίλας των δεκαετιών του ’80 και του ’90 πουλάει παραμύθι.
Πέρα όμως από τα μεγάλα ονόματα, τους πρωταγωνιστές των συγκεκριμένων ταινιών που λατρεύτηκαν από τους σημερινούς 40άρηδες, υπήρξαν και κάποιοι αξέχαστοι κομπάρσοι.
Κάποιες μεγάλες φυσιογνωμίες που αν και εμφανίζονταν λίγο αποτυπώθηκαν στο μυαλό μας. Όπως η Μαρία Δαβιδοπούλου!
Υποδυόμενη πάντα την “τροφαντή” κοπέλα που (στο πνεύμα μιας άλλης εποχής) την πείραζαν όλοι για τα κιλά της, αποτέλεσε χαρακτηριστική μορφή της βιντεοκασέτας.
Και χωρίς να χρειάζεται στις περισσότερες περιπτώσεις να πει παραπάνω από 2-3 ατάκες, πρωταγωνίστησε σε σκηνές που έμειναν αξέχαστες. Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Ένα μικρό έπος! Συνοδευόμενη από τους γονείς της, περιμένει στο σπίτι του Στάθη Ψάλτη ως νύφη-έκπληξη. Ζητάει έξτρα νεραντζάκι με ναζιάρικη ερώτηση “θεία, έχει κι άλλο”; Και μετά το παραλήρημα του απελπισμένου γαμπρού (με επτά χαστούκια και ατάκες όπως το “βλέπω το πρόσωπο στον κ…ο και τον κ…ο στο πρόσωπο”) όχι μόνο δεν πτοείται, αλλά στυλώνει τα πόδια και αναφωνεί την ώρα της αναχώρησης:”Μπαμπά, μ’ αρέσει, τον αγαπώ”…
Ως αθεράπευτη καψούρα του Μπίλια, τον παρακολουθεί παντού. Ούτε ένα μπιλιαρδάκι δεν τον αφήνει να παίξει με την ησυχία του. Όταν τον φλερτάρει λοιπόν με πονηρό σπατουλάρισμα σε κουταλάκι κι εκείνος εκμυστηρεύεται τον μπελά που έχει βρει στον Σταμάτη Γαρδέλη, ο τελευταίος αναλαμβάνει να τον γλιτώσει: Με εκούσια στραβοστεκιά-γιαούρτωμα και φανταστική διαπίστωση” ρε τσόγλανε, με λέρωσες”…
Μέλος της πολυπληθούς παρέας που έχει στριμώξει ο χαριτωμένος ταρίφας στο ταξί, αποτελεί έναν (ακόμη) λόγο εκνευρισμού για τον Στάθη Ψάλτη. Πριν το πάρει απόφαση λοιπόν ότι δεν γλιτώνει το στριμωξίδι και αρχίσει να τραγουδάει, η αποπνικτική τοποθέτηση του στήθους της πάνω στο κεφάλι του προκαλεί ασφυξία. Και μαζί ατάκα-μνημείο απελπισίας, “τράβα το β…ί σου πιο πέρα, μεγάλωσα, δεν θέλω άλλο γάλα”…
Με τη λήξη του κηρύγματος από τον πατέρα-Γκομένιο δεν μένει ικανοποιημένη από την ομαδική προσευχή. Περιμένοντας ν’ αποχωρήσουν οι άλλες, “απαιτεί πριβέ” ευλογία από τον στυλίτη στη σκηνή του. Κι όταν εκείνος αρνείται, τον απειλεί ότι θα γκρεμίσει την κολώνα, προκαλώντας την οργισμένη αντίδρασή του και τη διαπίστωση πως η παρομοίωση, “καταραμένος όφις” δεν ήταν ακριβώς επαρκής για τα κυβικά της.
Παντρεμένη με πελάτη γραφείου συνοικεσίων που πιάστηκε… κότσος, τον έχει οδηγήσει στην απελπισία. Τον αναγκάζει σε κάθε συνάντηση με τον ιδιοκτήτη, Σωτήρη Μουστάκα ν’ αναρωτιέται “γιατί μου το κάνατε αυτό”; Και γονατίζοντας σε λίγα λεπτά έναν κεσέ λουκουμάδες, έναν δίσκο γλυκά κι ένα (ολόκληρο) κοτόπουλο, δικαιώνει την μελαγχολική διαπίστωσή του σε προηγούμενη σκηνή, “τριαντάφυλλο μου δώσατε, πλάτανος μου βγήκε”…
Αν και ο ίδιος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για έναν συνάδελφό του, θεωρώντας ότι η κορυφή ανήκε σε εκείνον καθώς είχε θέσει τα στάνταρντς και το απόλυτο πρότυπο για τις μελλοντικές γενιές καλλιτεχνών.
Αυτός δεν ήταν άλλος από τον τεράστιο Βασίλη Λογοθετίδη. Έναν κωμικό που κατάφερνε να κάνει τους άλλους να γελούν, χωρίς ο ίδιος να μην χρειάζεται συνήθως ούτε να χαμογελάσει. Αυτό ακριβώς είχε τονίσει και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, αποδίδοντας αυτό το πηγαίο χάρισμα στο γεγονός ότι: “Ίσως ο καλύτερος κωμικός είναι πρωτίστως ένας ηθοποιός με δραματικό υπόβαθρο, ακριβώς όπως ο Βασίλης Λογοθετίδης“, όπως είχε πει χαρακτηριστικά.
Τους δυο τους δεν τους χώριζαν τόσα πολλά χρόνια (γεννημένος το 1897 ο Λογοθετίδης στην Θράκη, το 1913 στην Αθήνα ο Κωνσταντάρας), αλλά και αυτά τα 16 χρόνια ήταν αρκετά για να μιλάμε για διαφορετικές γενιές.
Έτσι την περίοδο που ο Κωνσταντάρας έφευγε για το Παρίσι (ουσιαστικά σε μια αναζήτηση ταυτότητας και όχι μόνο υποκριτικής καριέρας), ο Λογοθετίδης έκανε το ντεμπούτο του για πρώτη φορά στο σινεμά το 1933 με την ταινία, “Κακός δρόμος. Δεν έκανε πολλά φιλμ, αφού ο κινηματογράφος θα έπαιρνε… φόρα στην Ελλάδα περίπου 20 με 25 χρόνια αργότερα. Σε όλα όμως ήταν εκείνος ο πρωταγωνιστής, έχοντας ως “προίκα” του την ήδη αξιοθαύμαστη πορεία του στο θέατρο.
Οι δυο τους συνεργάστηκαν σε δύο ταινίες στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Συγκεκριμένα στο “Ούτε γάτα ούτε ζημιά” (έκοψε 61.585 εισιτήρια) και στο “Ο ζηλιαρόγατος” (το είδαν 95.421) θεατές, που πέρα από συναφή τίτλο, έχουν και πάνω-κάτω παρόμοια υπόθεση. Ακολουθώντας τα μοτίβα των κωμωδιών της εποχής, στο επίκεντρο μπαίνουν οι σχέσεις των δύο φύλων και τα μπερδέματα που προκύπτουν ανάμεσα στα ζευγάρια, ειδικά όταν… πετάει το ματάκι του ενός, συνήθως του άντρα!
Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων (κάποια εξ αυτών έγιναν στην Αίγυπτο) οι δύο ηθοποιοί γνωρίστηκαν καλύτερα και με αυτόν τον τρόπο ο Λάμπρος Κωνσταντάρας εκτίμησε ακόμη περισσότερο το πώς προσέγγιζε την υποκριτική τέχνη και ιδιαίτερα την κωμωδία ο Βασίλης Λογοθετίδης και εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο και την συμπεριφορά του.
Όταν, λοιπόν, κάποια στιγμή ρωτήθηκε για τον ποιον θεωρεί ο ίδιος μεγαλύτερο Έλληνα κωμικό, δεν δίστασε ούτε στιγμή.
-Δεν θα μπορούσα να πω άλλον από τον Βασίλη Λογοθετίδη. Είναι αυτός που μας έμαθε πώς κάνεις τον κόσμο να γελάει χωρίς να γελάς ο ίδιος. Μας παρέδωσε τον κώδικα του γέλιου, όλο τον μηχανισμό της κωμωδίας. Ό,τι θα είδατε και θα δείτε από δω και στο εξής το χρωστάμε αναμφίβολα στον μεγάλο αυτό ηθοποιό, που κατά βάθος δεν του άρεσε να τον αποκαλούν κωμικό”, είχε πει.
Οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε ταυτίσει τον Λογοθετίδη με την ταινία “Κάλπικη λίρα“, στην οποία πρωταγωνιστεί έχοντας στο πλευρό του (όπως τις περισσότερες φορές) την σύντροφό του και στην ζωή Ίλυα Λιβυκού. Σε αυτό το σπονδυλωτό έργο του Γιώργου Τζαβέλλα που υπογράφει τόσο το σενάριο όσο και την σκηνοθεσία, περνούν διάφορα μηνύματα για τα ήθη της εποχής, με κεντρικότερο όλων την σχέση του ανθρώπου με το χρήμα.
Αν και γυρίστηκε με πενιχρά μέσα, το γκελ που έκανε στο κοινό ήταν εντυπωσιακό καθώς έκοψε 211.780 εισιτήρια. Ένας αριθμός που αποτέλεσε ρεκόρ και σηματοδότησε ουσιαστικά το πέρασμα του ελληνικού κινηματογράφου στις μέρες της δόξας του. Μάλιστα προβλήθηκε και σε χώρες του εξωτερικού, ενώ βραβεύτηκε στα Φεστιβάλ Βενετίας, Μπάρι και Μόσχας και ήταν η επίσημη ελληνική συμμετοχή σε εκείνα των Καννών και του Karlovy Vary.
Την επόμενη χρονιά ο Λογοθετίδης θα συνεχίσει να κάνει γνωστή την ελληνική υποκριτική τέχνη στο εξωτερικό αναλαμβάνοντας μια μεγάλη περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής θέλοντας να καταστήσει έναν δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού. Μάλιστα στο Πίτσμπουργκ ο θίασός του έγινε δεκτός με τιμές και ο δήμαρχος του παρέδωσε μέχρι και το κλειδί της πόλης!
Σε αναγνώριση της συμβολής του ο Βασιλιάς Παύλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος, ενώ η πορεία του διεκόπη το 1962 όταν έφυγε από αυτόν τον κόσμο από συγκοπή, έχοντας εμφανίσει καρδιολογικά προβλήματα τα τελευταία χρόνια. Ήταν μόλις 62 ετών και η κηδεία του (στην οποία παρευρέθηκαν πάνω από 50.000 Αθηναίοι) τελέστηκε δημοσία δαπάνη μετά από απόφαση του τότε πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Τι δουλειά θα έκανε ο Αλέκος Αλεξανδράκης αν δεν γινόταν ηθοποιός;
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης προοριζόταν για άλλα πράγματα όμως τον κέρδισε η υποκριτική
Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας ο Αλέκος Αλεξανδράκης μεγάλωσε σε περιβάλλον διανόησης, αφού ο πατέρας, Αθηναίος μεγαλοδικηγόρος, είχε σχέσεις και επαφές με τους επιφανέστερους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων. Ο ίδιος θυμόταν εκ των υστέρων όλους αυτούς τους σημαντικούς διανοούμενους και καλλιτέχνες που παρήλαυναν από το σπίτι του καθημερινά: Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, τραγουδιστές και συγγραφείς.
Τζένη Καρέζη, Αλέκος Αλεξανδράκης, Μαίρη Αρώνη, στα γυρίσματα της ταινίας, “Μια τρελή, τρελή οικογένεια.
Ο πατέρας του, ο Βάσιας Αλεξανδράκης, είχε πάθος με το θέατρο και με την κλασική μουσική, κάτι που μετέδωσε και στον ίδιο τον Αλέκο, τον οποίο φώναζε χαϊδευτικά Άλεξ.
Ο Άλεξ προαλειφόταν για αρχιτέκτονας και η οικογένειά του τον προετοίμαζε για σπουδές αρχιτεκτονικής, όμως η ζύμωση με τις τέχνες που ξεκίνησε εξ απαλών ονύχων τον ώθησε τελικά προς την υποκριτική τέχνη.
Προτού ακόμα ο Αλέκος μπει στο Εθνικό και ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του ηθοποιού, είχε ήδη συμμετάσχει, μεσούσης της Κατοχής, σαν κομπάρσος στα «Χειροκροτήματα» με πρωταγωνιστή τον Αττίκ.
-Περισσότεροι Ηθοποιοί σε ταινία: Το σινεμά γυμνό-Περισσότεροι Σκηνοθέτες σε ταινία: Athens Blogs-Ηθοποιός με περισσότερες ταινίες: Λαυρέντης Διανέλλος-Γυναίκα...
