Η Ρένα Βλαχοπούλου υπήρξε δεινή καπνίστρια από πολύ μικρή ηλικία. Ωστόσο σεβόταν απόλυτα όσους δεν κάπνιζαν. Και σεβόταν ακόμα περισσότερο τους θαυμαστές της. Γι΄αυτό και σπάνια θα την δείτε με τσιγάρο στα χέρια όταν φωτογραφίζεται. Πρόσεχε την κάθε κίνησή της.
Σε αυτή την φωτογραφία η Ρένα έχει ήδη ενηλικιωθεί και έχει ξεκινήσει την πορεία της στο τραγούδι. Κρατάει το τσιγάρο στα χέρια αφού έχει ήδη αναγνωριστεί από μικρή στα καλλιτεχνικά της χαρίσματα.
Είναι η εποχή που έχει δεσμό με τον Γιάννη Σπάρτακο κάνοντας περιοδεία σε όλη την Ευρώπη και Αμερική! Την σπάνια φωτογραφία την φέρνει στο φως της δημοσιότητας το RespectNews.
Τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 ήταν πρώτο όνομα. Από την συμμετοχή του στην “Στέλλα” του Κακογιάννη ο Κώστας Κακκαβάς (εμφανίστηκε στην ταινία ως Κώστας Καράλης επειδή δεν τον άφηνε ο πατέρας του να γίνει ηθοποιός) φαινόταν ότι θα γίνει ένας μεγάλος πρωταγωνιστής. Και τα κατάφερε.
Έπαιξε σε πάνω από 87 ταινίες την χρυσή εποχή του Ελληνικού κινηματογράφου και πολλές φορές ήταν ο “ανταγωνιστής” στην ομορφιά με τον Ανδρέα Μπάρκουλη και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Τα κοριτσόπουλα έκαναν ουρές για να δουν τον Κακκαβά στον κινηματογράφο (είχε την Αμερικάνικη ομορφιά και το καλλίγραμμο σώμα).
Μια σπάνια φωτογραφία φέρνει στο φως της δημοσιότητας το RespectNews που αποδεικνύει ότι ακόμα και με λίγο γυμνό ώμο, ο ερωτισμός του ακριβοθώρητου Κώστα Κακκαβά, υπερτερούσε πάντα, αν και ο ίδιος δεν το επιδίωκε μιας και υπήρξε σε όλη τη ζωή του πολύ σεμνός.
18 Ιανουαρίου του 1965. Οι ηθοποιοί Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ παντρεύτηκαν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στον λόφο των Δελφών.
Ο θυελλώδης και δυνατός έρωτας της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ επισφραγίστηκε με έναν παραμυθένιο γάμο ανάμεσα στους δύο μεγάλους ηθοποιούς.
Εκείνη όμορφη και λαμπερή μέσα στο μακρύ ολόλευκο νυφικό της και δίπλα της εκείνος βαρύς αλλά γοητευτικός μέσα στο μαύρο σμόκιν. Το πιο μυθικό ζευγάρι της ελληνικής σόουμπιζ ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας και όλοι θα μιλούσαν για τον γάμο της χρονιάς.
Ο γάμος των δύο αγαπημένων πρωταγωνιστών τελέστηκε, ημέρα Δευτέρα, που το θέατρο δεν λειτουργούσε, σε ένα γραφικό εκκλησάκι, στον Άγιο Νικόλαο, στους Δελφούς. Δίπλα τους βρέθηκαν συγγενείς, συνεργάτες, φίλοι και αμέτρητοι θαυμαστές που είχαν καταφθάσει από όλα τα μέρη της Ελλάδας για να τους δουν από κοντά στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους. Κατά έναν μαγικό τρόπο εκείνη την ημέρα και ο απλός κόσμος ήταν ευτυχισμένος… Ήθελε να τους δει παντρεμένους και στην αληθινή ζωή όχι μόνο στις ταινίες.
Οι φωτογράφοι, αρκετές δεκάδες στον αριθμό, έδιναν σκληρή μάχη για να μην τους ξεφύγει κλικ. Κουμπάροι τους ήταν ο θεατρικός επιχειρηματίας Τάκης Μακρίδης και οι κινηματογραφικοί παραγωγοί Δαμασκηνός και Μιχαηλίδης.
«Εις τον ιερόν ναόν του Αγίου Νικολάου των Δελφών ετελέσθησαν χθες το απόγευμα οι γάμοι του καλλιτεχνικού ζεύγους Αλίκης Βουγιουκλάκη-Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Το μυστήριον ετελέσθη υπό του Επισκόπου Θαυμακού Χρυσοστόμου και τους νυμφικούς στεφάνους αντήλλαξαν οι κινηματογραφικοί παραγωγοί κ.κ. Δαμασκηνός και Μιχαηλίδης, μετά του θεατρικού επιχειρηματίου κ. Δ. Μακρίδη.
Παρευρεύθησαν περί τους 200 προσκεκλημένοι εκ της πρωτευούσης και μεγάλος αριθμός κατοίκων της περιοχής. Το νεόνυμφον ζεύγος κατέλυσεν εις το εκεί ξενοδοχείον Βουζά, όπου και παρετέθη δείπνον. Εις την φωτογραφά οι δυο καλλιτέχνες κατά την ώρα του γάμου των» έγραφε η εφημερίδα «Καθημερινή» της εποχής.
Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν συμφοιτητές στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αν και αντίθετοι χαρακτήρες, τα έφερε έτσι η ζωή και μοιράστηκαν αρκετές φορές τα ίδια πλατό στον κινηματογράφο. Έδεναν άλλωστε τόσο πολύ…
Και κάπως έτσι το κοινό ανακάλυψε το αγαπημένο του καλλιτεχνικό ζευγάρι, το οποίο δεν χόρταινε να το βλέπει. Και μέχρι η Αλίκη και ο Δημήτρης να συνειδητοποιήσουν αυτό που όλος ο κόσμος έβλεπε, εκτός από τους ίδιους, υπήρξαν και άλλες συνεργασίες… στη «Μανταλένα», στην «Η Αλίκη στο ναυτικό».
Και στις δύο ταινίες οι σχέσεις της Αλίκης με τον Παπαμιχαήλ δεν ήταν οι καλύτερες με τα δημοσιεύματα τότε να κάνουν λόγο για συχνούς τσακωμούς στα γυρίσματα. Αλλά όπως ξέρουμε, οι μεγαλύτερες αντιπάθειες μπορούν να εξελιχθούν στους μεγαλύτερους έρωτες.
Στη θεατρική συνύπαρξη το 1964 στην παράσταση «Κολόμπο» τα πράγματα θα άλλαζαν. Αλίκη και Δημήτρης είχαν παραμερίσει τους «σκοτωμούς» και έδιναν δειλά – δειλά θέση στον έρωτα.
Την ίδια χρονιά, οι δυο τους συνεργάζονται και στην ταινία «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» και ο σεναριακός έρωτας θα μεταφερθεί και στην αληθινή ζωή. Αλίκη και Δημήτρης, σε εκείνα τα ρομαντικά στενάκια της Ρώμης ανακάλυψαν τον έρωτα ο ένας για τον άλλον. Λέγεται, μάλιστα, πως στην τελευταία σκηνή της ταινίας, εκεί που φιλιούνται ενώ ο σκηνοθέτης φωνάζει «Στοπ, ήταν τέλειο», εκείνοι συνέχιζαν να φιλιούνται.
Ο έρωτάς τους όμως ήταν κρυφός. Και ήταν και ο λόγος που τελείωσε άδοξα η σχέση του Δημήτρη Παπαμιχαήλ με την σπουδαία Δέσπω Διαμαντίδου. Η καταξιωμένη ηθοποιός, λέγεται, πως έμαθε για τη σχέση από τα δημοσιεύματα στον Τύπο, που έκανε «πάρτι» για τον έρωτα που είχε ξεκινήσει. Η Δέσπω Διαμαντίδου αξιοπρεπής καθώς ήταν, αποφάσισε να διαχειριστεί με ωριμότητα και σύνεση την προδοσία και να μη δώσει δικαιώματα.
Μετά την ταινία «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» οι δυο τους είναι επιτέλους ζευγάρι και το βράδυ που κάνει πρεμιέρα η παράσταση «Κολόμπο» της κάνει πρόταση γάμου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν όσα αποκαλύπτει ο Μάκης Δελαπόρτας για τον τρόπο που ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ έκανε πρόταση γάμου στην Αλίκη. «Γυρνάνε από τη Ρώμη, που είχαν πάει για την “Μοντέρνα Σταχτοπούτα”, της περνάει δαχτυλίδι στην σκηνή, το μαθαίνει η Δέσπω Διαμαντίδου, δεν είχαν χωρίσει ακόμη και έκανε υπομονή για να τελειώσει η σεζόν και να φύγει» θα πει στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ.
Σημειώνει πάντως πως ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ μιλούσε με πολύ καλά λόγια για την Δέσπω Διαμαντίδου, και «έλεγε πως ήταν ο μέντοράς του και πως έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στα ξεκινήματά του και στην καριέρα του».
Τα νέα του αρραβώνα δεν θα αργήσουν να δουν το φως της δημοσιότητας. Το ζευγάρι αποφασίζει να δώσει συνέντευξη Τύπου για να κλείσει στόματα μιας και τότε κυκλοφορούσαν ανακριβή και κακόβουλα δημοσιεύματα, πως όλα ήταν διαφημιστικό κόλπο.
Στις 18 Ιανουαρίου του 1965 στους Δελφούς, η Αλίκη Βουγιουκλάκη παντρεύτηκε τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και ήταν, ίσως, η πιο πολυφωτογραφημένη γαμήλια τελετή της δεκαετίας.
Η δεξίωση του γάμου έγινε στο ξενοδοχείο του Βουζά, που είχε κλειστεί για τον σκοπό αυτό. Λέγεται ότι αντιγράφοντας την τακτική των πλατό, ξεκίνησαν τον έγγαμο βίο με έναν καβγά. Λίγη ώρα αργότερα, πάντως, ο Παπαμιχαήλ θα χόρευε ζεϊμπέκικο και μαζί της ένα μπάλο.
Πολλά έχουν ειπωθεί για τον γάμο της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ και τα περισσότερα δεν είδαν το φως της δημοσιότητας. Λέγεται ότι στη διαδρομή προς τους Δελφούς, στην εθνική οδό, η Βουγιουκλάκη ήταν αμίλητη και είχε εκμυστηρευτεί σε επιστήθιο φίλο της ότι αισθανόταν περίεργα για τον γάμο.
Έμειναν παντρεμένοι δέκα χρόνια. Στις 5 Ιουλίου του 1975, οι δύο ηθοποιοί πήραν διαζύγιο, επισήμως λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Ωστόσο συνέχισαν την καλλιτεχνική τους συνεργασία στο θέατρο «Αλίκη» στο πλαίσιο της παράστασης «Ωραία μου κυρία», σε σκηνοθεσία του Παπαμιχαήλ.
Ο γιος τους Γιάννης Παπαμιχαήλ είχε μιλήσει σε τηλεοπτική εκπομπή για την πιο δύσκολη περίοδο των παιδικών του χρόνων, όταν οι γονείς του χώρισαν. «Ήταν σκληρή περίοδος γιατί είδα και σκληρά πράγματα μέσα στο σπίτι. Όταν είσαι 5 με 6 χρονών και βλέπεις τους γονείς σου να πιάνονται στα χέρια, είναι κάποια πράγματα που σου μένουν χαραγμένα στη μνήμη. Σου μένει ένα τραύμα και το κουβαλάς αυτό. Η Αλίκη με τον Δημήτρη, μία τσακωνόντουσαν και μία ήταν πάλι μαζί. Έζησα και ωραίες στιγμές, δεν ήταν μόνο οι τσακωμοί. Έζησα και περιοδείες μαζί τους».
Το καλοκαίρι του 1960, ένα ολόκληρο κινηματογραφικό συνεργείο, φτάνει σε ένα Κυκλαδίτικο νησί που είναι απομονωμένο, παρόλο που είναι απέναντι από την Πάρο, στην καρδιά των Κυκλάδων. Το νησί είναι η Αντίπαρος και το κινηματογραφικό συνεργείο είναι της Φίνος Φιλμ. Ο λόγος είναι η ταινία, “Μανταλένα” με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Ο δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Γεώργιος Ρούσσος γράφει ένα σενάριο με τίτλο, “Μανταλένα” που εξελίσσεται στον τόπο που γεννήθηκε, την Αντίπαρο. Όταν ο Φιλοποίμην Φίνος το διαβάζει, αποφασίζει να πάρει το ρίσκο και να γυρίσει ολόκληρη την ταινία στην Αντίπαρο, που εκείνη την εποχή δεν είχε ούτε ρεύμα!
Στις 12 Ιανουαρίου του 1960 η Φίνος Φιλμ προγραμματίζει να γυρίσει επτά ταινίες, μετά την επιτυχία που έχει σημειώσει την προηγούμενη χρονιά. Οι ταινίες αυτές είναι: “Ο θάνατος θα ξανάρθει”, “Ζητείται ψεύτης”, “Είμαι αθώος”, “Χαμένα όνειρᔨ, “Τα κίτρινα γάντια”, “Μανταλένα” και “Η Αλίκη στο ναυτικό”, οι δύο τελευταίες με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
Αυτές είναι και οι πιο δύσκολες από άποψη γυρισμάτων. Η “Μανταλένα” γιατί γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Αντίπαρο και “Η Αλίκη στο ναυτικό” με επίσης πολλά εξωτερικά γυρίσματα στον Πόρο, γιατί ήταν η πρώτη έγχρωμη ταινία της Φίνος Φιλμ.
Για πρώτη φορά στην μέχρι τότε ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, έγινε οργανωμένη έξοδος με σκοπό το γύρισμα ελληνικής ταινίας.
Για να γυριστεί η “Μανταλένα”, τρεις γεννήτριες ηλεκτρικού ρεύματος μεταφέρθηκαν στην Αντίπαρο για να τροφοδοτήσουν τους κινηματογραφικούς προβολείς. Χιλιάδες μέτρα καλώδιο χρησιμοποιήθηκαν για να φωτιστεί σχεδόν όλο το νησί τη νύχτα.
Επίσης, ένα τζιπ χρησιμοποιήθηκε για τις μεταφορές ανθρώπων και μηχανημάτων από τον ένα τόπο γυρίσματος στον άλλο. Όταν αυτό χαλούσε, τα γαϊδουράκια του νησιού, αναλάμβαναν τις μεταφορές. Η “Μανταλένα” είναι η πρώτη ελληνική ταινία που γυρίστηκε με το σύγχρονο ήχο των μηχανημάτων Nagra.
Για τις σκηνές στη θάλασσα, κατασκευάστηκε μια μαούνα με επίπεδη επιφάνεια που άντεχε το βάρος, ώστε να σταθεί πάνω της η μηχανή λήψης και το συνεργείο. Ειδικός φακός που κινηματογραφούσε χωρίς να κινείται η μηχανή, ο οποίος στοίχισε στον Φίνο 50.000 δραχμές, ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μόνο για την “Μανταλένα”.
Επειδή ολόκληρη η ταινία γυρίστηκε στην Αντίπαρο, και τα εξωτερικά και τα εσωτερικά, χτίστηκαν ο φούρνος, το σπίτι της Μανταλένας σε δεύτερο πάτωμα, το σπίτι του Λάμπη και το αστυνομικό τμήμα. Όλα αυτά τα στοιχεία δείχνουν πόσο σοβαρά είχε πάρει η Φίνος Φιλμ τη συγκεκριμένη ταινία και πόσο την πίστευε.
Το σενάριο του Γεωργίου Ρούσσου ήταν εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία μια γυναίκας με το όνομα Μαρουσώ, που ζούσε στην Αντίπαρο, όταν ο συγγραφέας ήταν παιδάκι (γύρω στο 1920 δηλαδή).
Η Μαρουσώ, όταν πεθαίνει ο άντρας της, αποφασίζει να δουλέψει τη βάρκα του για να ζήσει τα παιδιά της και τα αδέλφια της. Στο σενάριο του Ρούσσου, η Αντίπαρος έγινε Ασπρονήσι, η Μαρουσώ Μανταλένα και ο σύζυγος έγινε πατέρας, ενώ δεν έχει παιδιά, μόνο αδέλφια.
Όλα αρχίζουν με το νησί να είναι χωρισμένο στα δύο, εξαιτίας της έχθρας δύο καπετάνιων. Οι δύο βάρκες τους, κάνουν μεταφορές από το Ασπρονήσι στο απέναντι νησί και τα παιδιά των βαρκάρηδων, η Μανταλένα και ο Λάμπης διαπληκτίζονται. Ο άρρωστος πατέρας της Μανταλένας, ο Κοσμάς, πεθαίνει κι εκείνη του ορκίζεται ότι θα κάνει τα πάντα να μην πεινάσουν εκείνη και τα αδέλφια της.
Την οικογένεια συμπληρώνει και η γιαγιά τους. Παρ’ όλα αυτά, ο άλλος καπετάνιος, ο Γεωργάρας αποφασίζει να μην αφήσει την Μανταλένα να είναι βαρκάρισσα, ενώ και το χωριό έχει πρόβλημα με αυτό, καθώς θεωρούν πως αυτή είναι ανδρική δουλειά.
Η Μανταλένα αποφασίζει να δουλέψει μόνη της το καΐκι αλλά κανένας δεν εμπιστεύεται μια καπετάνισσα. Τα πράγματα θα αρχίσουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο… μέχρι να αναλάβει δράση ο παπάς του νησιού και ο έρωτας!
Ο ρόλος της Μανταλένας, δόθηκε στην Αλίκη Βουγιουκλάκη που ήταν το πρώτο αστέρι της Φίνος Φιλμ, ειδικά μετά την “Αστέρω” και “Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο” που έσπασαν ταμείο.
Δίπλα της ξανά ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στο ρόλο του Λάμπη. Αν και η χημεία που είχαν στη μεγάλη οθόνη ήταν μαγική, στην πραγματικότητα οι καβγάδες τους ήταν ομηρικοί.
Το καστ της ταινίας συμπληρώνουν ο Παντελής Ζερβός στο ρόλο του παππά, ο Λαυρέντης Διανέλλος, ο Θανάσης Βέγγος, η Σμάρω Στεφανίδου, ο Θόδωρος Μορίδης, ο Γιώργος Δαμασιώτης, η Δέσπω Διαμαντίδου (που τότε ζούσε μεγάλο έρωτα με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ).
Επίσης η Καίτη Λαμπροπούλου (που ήταν και η σύζυγος του Γεωργίου Ρούσσου), ο Περικλής Χριστοφορίδης, ο Σπύρος Καλογήρου, η Μαρία Γιαννακοπούλου, ο Θανάσης Τζενεράλης, η Μαίρη Μεταξά, ο Παναγιώτης Καραβουσιάνος, ο Νίκος Φλόκας, η Ελεάνα Απέργη, ο μικρός Βασίλης Καΐλας στο ρόλο του αδελφού της Μανταλένας, ενώ τα πέντε κοριτσάκια, η Χρυσώ, η Ποθητώ, η Κορνηλία, η Βιολετώ και η Παρασκευώ που υποδύονται τις αδελφές τους, ήταν Αντιπαριωτάκια.
Δεν είχαν δει ποτέ σινεμά και βρέθηκαν να παίζουν σε αυτό. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Ντίνος Δημόπουλος που μόλις είχε παντρευτεί με την αγαπημένη του Φλερέττα Ζάννα και στην Αντίπαρο, στα γυρίσματα της “Μανταλένας”, έζησαν το μήνα του μέλιτος!
Μεγάλο συν της ταινίας είναι η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και τα δύο τραγούδια που ερμηνεύει η Αλίκη Βουγιουκλάκη, το “Θάλασσα πλατιά” και το “Μες σ΄ αυτή τη βάρκα”.
Τα τραγούδια είχαν αρχικά ηχογραφηθεί με την Νάνα Μούσχουρη αλλά τελικά η Αλίκη ήθελε να ακούγεται η δική της φωνή. Για το ρόλο της Μανταλένας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη έμαθε κουπί ώστε να κουμαντάρει τη βάρκα μόνη της και είχε γίνει άσσος στα μακροβούτια.
Το πιο δύσκολο γύρισμα ήταν η υποβρύχια λήψη την ώρα που η Μανταλένα βουτάει στη θάλασσα να πιάσει το σταυρό των Θεοφανίων (μια σκηνή ντοκουμέντο, αφού καταγράφεται το έθιμο των Θεοφανίων).
Η μηχανή λήψης κατέβηκε στο βυθό, μέσα σε ειδικά βαρέλια, μαζί με τον οπερατέρ και τον σκηνοθέτη και έτσι γυρίστηκαν τα κοντινά της Αλίκης που πιάνει το σταυρό.
Άλλη μια σκηνή ντοκουμέντο, είναι εκείνη όπου η Αλίκη μαζί με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ τσακώνονται και πρέπει και οι δυο να πέσουν στο νερό, πράγμα που έκαναν. Όμως κατά η διάρκεια που η Αλίκη πέφτει στη θάλασσα από τη βάρκα, χτύπησε το πίσω μέρος του κεφαλιού της και έμεινε αναίσθητη. Όπως ήταν φυσικό, έγινε πανικός αλλά ευτυχώς λίγο αργότερα η Αλίκη συνήλθε. Η σκηνή δεν ξαναγυρίστηκε και μπήκε αυτούσια στην ταινία, όπου μπορούμε να δούμε το πέσιμο της Αλίκης από τη βάρκα.
Στο αρχικό σενάριο, υπήρξαν σκηνές στην περίφημη σπηλιά σταλακτιτών της Αντιπάρου, ένα από τα ομορφότερα και πιο μυστηριώδη σπήλαια του κόσμου (παρόμοια με τη σκηνή στο σπήλαιο των Ιωαννίνων στην “Αστέρω”) και σκηνές τρικυμίας στη θάλασσα. Τελικά αυτές οι σκηνές ήταν τεχνικά δύσκολο να γυριστούν και κόπηκαν εντελώς.
Μετά το βραδινό φαγητό στη μία και μοναδική ταβέρνα του χωριού, όλοι έπρεπε να είναι στα κρεβάτια τους στις 22:00 η ώρα. Το όρντινο για το γύρισμα ήταν πολύ νωρίς το πρωί και τέλειωναν μετά από 12 με 14 ώρες.
Χωρίς να υπάρχει άλλος τρόπος διασκέδασης στο νησί ώστε να ξεφεύγουν λίγο από τη δουλειά, μαζευόντουσαν στα σπίτια που έμεναν και μάθαιναν τσα τσα στους κατοίκους του νησιού, ενώ οι πλάκες και τα πειράγματα είχαν πάντα στόχο τον καλοκάγαθο Σπύρο Καλογήρου.
Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1960-1961. Η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1960 και έκοψε 192.378 εισιτήρια. Ήρθε στην 2η θέση σε 58 ταινίες. Στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, θριάμβευσε με βραβείο σεναρίου για τον Γιώργο Ρούσσο, βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου για την Αλίκη Βουγιουκλάκη και βραβείο Β’ ανδρικού ρόλου για τον Παντελή Ζερβό, ενώ εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Φεστιβάλ Καννών το Μάιο του 1961.
Στην τηλεόραση προβλήθηκε για πρώτη φορά το Σάββατο 5 Ιουλίου 1975 από την ΥΕΝΕΔ και από τότε, σχεδόν κάθε χρόνο, προβάλλεται την ημέρα των Θεοφανίων.
Η Αντίπαρος είχε γίνει πέρα για πέρα… Βουγιουκλακική! Όλοι οι ντόπιοι κάθε ηλικίας σε όλο το νησί, είχαν παρασυρθεί από τη γοητεία της Αλίκης. Το απομονωμένο τότε νησάκι, είχε καλωσορίσει με ιδιαίτερη θέρμη τον άγνωστο κινηματογράφο και τα αστέρια του και αφέθηκε εξ ολοκλήρου στην “Μανταλένα” και την Αλίκη Βουγιουκλάκη που είχε κατακτήσει τους πάντες! Όπως γίνεται κάθε φορά που βλέπουμε ξανά και ξανά την “Μανταλένα”.
Βλέποντας παλιές ελληνικές ταινίες, πολλές φορές αναρωτιόμαστε πού μπορεί να έχουν γυριστεί οι σκηνές και πού έχουν ειπωθεί οι διάφορες ατάκες που έχουν μείνει στην ιστορία.
Το exploringgreece.tv κάνει αναδρομή στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο ταξιδεύοντας νοητά στα μέρη που γυρίστηκαν αγαπημένες ταινίες. Άλλες από αυτές είναι σε νησιά ή στην ηπειρωτική Ελλάδα ενώ άλλες είναι αρκετά πιο κοντά απ΄ ό,τι φανταζόμαστε.
Όπως για παράδειγμα συμβαίνει με την “Αλίκη στο ναυτικό” καθώς ο δρόμος που κάνει ποδήλατο η Βουγιουκλάκη βρίσκεται λίγη ώρα από το κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στην Κηφισιά. Είναι η οδός Όθωνος!
Η Αλίκη στο ναυτικό (1961) – Η υπόθεση της ταινίας
Η Αλίκη στο ναυτικό” είναι ταινία που γυρίστηκε το 1960 και έκανε πρεμιέρα στις 20 Φεβρουαρίου του 1961. Μάλιστα ήταν η πρώτη έγχρωμη ταινία της Φίνος Φιλμ, καθώς και της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Η Αλίκη είναι κόρη του Διοικητή της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων. Συναντάει τον δόκιμο Κώστα κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού της στον Πόρο και τον ερωτεύεται, χωρίς να γνωρίζει ότι ειναι δόκιμος.
Δίνουν ραντεβού για να συναντηθούν, αλλά επειδή κανείς δεν τα καταφέρνει να έρθει στέλνουν τους φίλους τους, αλλά οι φίλοι τους δεν ξέρουν ο ένας τον άλλο και έτσι η Αλίκη και ο Κώστας νομίζουν ότι δεν θα ξανασυναντηθούν ποτέ. Συναντιούνται ξανά στον καλοκαιρινό χορό της Σχολής Δοκίμων, όπου ο ένας μαθαίνει ποιος είναι πραγματικά ο άλλος.
Στη συνέχεια, η σχολή των δόκιμων πρόκειται να πάει ένα εκπαιδευτικό ταξίδι. Όταν η Αλίκη το μαθαίνει αυτό προσπαθεί να βρει αφορμή να μπει στο πλοίο. Τι κάνει; Βγάζει την βαλίτσα του πατέρα της από το αυτοκίνητο.
Έτσι καταφέρνει με αφορμή την βαλίτσα να μπει στο πλοίο κρυφά. Επισκέπτεται τον Κώστα στο πλοίο, όπου και εγκλωβίζεται με τη θέληση της, καθώς αυτό σαλπάρει. Μεταμφιέζεται σε ναύτη για να μη γίνει αντιληπτή. Η παρουσία της Αλίκης στο πλοίο γίνεται πηγή αρκετών κωμικών γεγονότων.
Ο δρόμος που έκανε ποδήλατο η Αλίκη
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές μιας και πλαισιώνεται από μουσική του Μάνου Χατζηδάκι είναι αυτή που οι φίλες της Αλίκης την φωνάζουν να κάνει ποδήλατο και έτσι ξεκινάνε τη βόλτα. Στην ελληνική ταινία βλέπουμε έναν μεγάλο δρόμο γεμάτο δέντρα. Ποιος είναι στην πραγματικότητα; Η οδός Όθωνος στην Κηφισιά.
Η Νόρα Βαλσάμη υπήρξε μια από τις ομορφότερες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.
Αν και πρόλαβε τον κινηματογράφο στο τέλος του, ωστόσο σε όσες ταινίες έπαιξε κέντρισε το ενδιαφέρον σκηνοθετών και παραγωγών. Παράλληλα υπήρξε ένα από τα νέα ταλέντα που η ομορφιά τους έπαιξε κυριαρχικό ρόλο.
Στην φωτογραφία που δημοσιεύει το Respectnews.gr δείχνει πόσο μπροστά ήταν από την εποχή της! Η φωτογραφία είναι για τις ανάγκες περιοδικού στα μέσα της δεκαετίας του ΄70!
Πολλοί μεγάλοι ηθοποιοί του παλιού ελληνικού σινεμά ήταν απρόβλεπτοι. Η Ρένα Βλαχοπούλου τους ξεπερνούσε όλους.
Το σενάριο είναι, εκτός όλων των άλλων, κι ένας μπούσουλας για το μπάτζετ μιας κινηματογραφικής παραγωγής. Παλιός οπερατέρ έλεγε πάντα: “Να δω το σενάριο, για να ξέρω πόσα μέτρα φιλμ θα χρειαστώ”.
Η ατάκα αυτή βέβαια ήταν σχήμα λόγου σε περίπτωση που είχε να κάνει με την Ρένα Βλαχοπούλου. Η Ρένα του ελληνικού σινεμά με το ανεξάντλητο ταλέντο της να αυτοσχεδιάζει πονοκεφάλιαζε τους πάντες, από τους συναδέλφους της, μέχρι τον σκηνοθέτη και τους τεχνικούς. Ο Γιάννης Δαλιανίδης έλεγε πάντα: “Πάρε μπόλικο φιλμ μην ξεμείνουμε, με την Βλαχοπούλου γυρίζουμε”.
Ο Σακελλάριος είχε διηγηθεί το εξής περιστατικό από τα γυρίσματα, αναφερόμενος στο αυτοσχεδιαστικό ταλέντο της Βλαχοπούλου:
“Θυμάμαι είχαμε μια σκηνή που κάνει την καθαρίστρια και επειδή δεν ήθελε να τη δει και να την αναγνωρίσει ο Γιάννης Μιχαλόπουλος, πρέπει να κρυφτεί κάτω από ένα τραπέζι μέχρι να φύγει.
Αφού λοιπόν της είπα τι πρέπει να κάνει και πώς πρέπει να κινηθεί, ξεκινήσαμε το γύρισμα. Η Ρένα, κρατώντας τον κουβά στα χέρια, καθώς γυρίζαμε τη σκηνή, βάζει τον κουβά στο κεφάλι, σκοντάφτει, πέφτει κάτω, γλιστράει στα νερά και τέλος πάντων προσπαθούμε όλοι να δούμε πού θα τελειώσει όλο αυτό το αυτοσχέδιο πανδαιμόνιο που δημιούργησε.
Ο καμεραμάν ρωτάει απορημένος: -Τι να κάνω; Να σταματήσω ή να συνεχίσω να τραβάω; – Τράβα, του κάνω. Η σκηνή τελείωσε μετά από αρκετή ώρα και πραγματικά ήταν ένα αριστούργημα. Δεν πετάξαμε τίποτα από το φιλμ”.
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν μια γυναίκα αντισυμβατική για την εποχή της, που έζησε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που εξιστορούσε στα τραγούδια της, τα οποία γι’ αυτό τον λόγο έγιναν και απίστευτα λαοφιλή.
Παρ’ όλο που είναι υπεύθυνη για μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, δεν γνώρισε την ίδια αναγνώριση και δημοσιότητα με τους υπόλοιπους “μεγάλους” της γενιάς της, όπως ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης κ.α.
Από την μια η άκρως ανδροκρατούμενη κοινωνία της εποχής και από την άλλη η ανάγκη της για γρήγορο και εύκολο κέρδος, είχαν ως αποτέλεσμα πολλά διάσημα τραγούδια που έγραψε να μην αποδίδονται καν στο όνομα της, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε αποποιηθεί πλήρως των δικαιωμάτων της.
Έτσι, οι νέες γενιές δεν γνώρισαν το μεγαλείο της σπουδαίας αυτής στιχουργού, ενώ η ίδια έφυγε από τη ζωή στις 07 Ιανουαρίου του 1972 ταλαιπωρημένη και σίγουρα χωρίς την περιουσία που κανονικά θα αναλογούσε στο έργο της.
Μαρινέλλα, Στέλιος Καζαντζίδης και Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μέσα από την ταινία του Άγγελου Φραντζή, “Ευτυχία“, που κυκλοφόρησε το 2019, είδαμε μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής της και θυμηθήκαμε όλα εκείνα τα τραγούδια της, που στιγμάτισαν το ελληνικό λαϊκό τραγούδι και έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη μας.
Όπως είπαμε, πολλές φορές η συμβολή της στο γράψιμο των σπουδαίων αυτών τραγουδιών έμενε κρυφή ή ήταν αμφισβητούμενη, ενώ άλλες φορές εμπνευσμένη από τη ζωή της έκανε ξεκάθαρη την πατρότητα των στίχων. Το σίγουρο είναι ότι όλα αυτά έγιναν αφορμή για ενδιαφέρουσες, αλλά άγνωστες ιστορίες πίσω από τις μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού πενταγράμμου.
Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου – Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Τα τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου
Δύο πόρτες έχει η ζωή – Στέλιος Καζαντζίδης
Ένα τραγούδι που έκανε τόσο τεράστια επιτυχία, που το 1959 σε μια πολύ δύσκολη εποχή για την Ελλάδα κατάφερε να πουλήσει 100.000 αντίτυπα, σπάζοντας το ρεκόρ του Μάνου Χατζιδάκι για το “Γαρύφαλλο Στ’ αυτί”.
Σε μια περίοδο που πολλοί δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι οι στίχοι των τραγουδιών τους ήταν της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, ο Καζαντζίδης το είχε δηλώσει ανοιχτά. Έτσι, τώρα γνωρίζουμε το συγκεκριμένο τραγούδι ως μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Ευτυχίας.
Μαντουμπάλα – Στέλιος Καζαντζίδης
Άλλο ένα διάσημο τραγούδι του Καζαντζίδη σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. “Μαντουμπάλα” στα ινδικά σημαίνει “γλυκό κορίτσι” , αλλά πίσω από αυτό το τραγούδι κρύβεται μια τραγική ιστορία. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν κυκλοφόρησε και το τραγούδι, το Bollywood γνώριζε τεράστια άνθηση.
Έτσι, πολλές διάσημες ινδικές ταινίες είχαν φτάσει και στο ελληνικό κοινό, ενώ κάποιοι συνθέτες διασκεύασαν τα τραγούδια των ταινιών εκείνων. Μεταξύ αυτών και ο Καζαντζίδης που ενθουσιάστηκε με την ταινία “Ο Αλήτης της Βομβάης” και εμπνεύστηκε από την ομορφιά της Ινδής ηθοποιού Μαντουμπάλα για να διασκευάσει την ινδική μελωδία.
Δημόσιο έγγραφο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου από το 1950
Το τραγούδι στην Ελλάδα έγινε ανάρπαστο, η “πραγματική” Μαντουμπάλα, όμως, έπασχε από μία καρδιακή πάθηση που της στέρησε τη ζωή σε ηλικία μόλις 36 ετών. Από την άλλη, η Παπαγιαννοπούλου είχε μόλις χάσει την κόρη της, δίνοντας ακόμα πιο πονεμένο νόημα στους στίχους του τραγουδιού.
Καβουράκια – Βασίλης Τσιτσάνης
Τα “καβουράκια” είναι άλλο ένα διάσημο τραγούδι της Ευτυχίας, που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές, χωρίς να ξέρουμε ποιος το έχει γράψει. Μάλιστα, αυτό το τραγούδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό, διότι αποτέλεσε θέμα μεγάλης διαμάχης για τους άλλοτε φίλους Τσιτσάνη και Παπαγιαννοπούλου.
Από την μια, η στιχουργός δεν είχε διεκδικήσει από την αρχή τα δικαιώματα για το τραγούδι, από την άλλη ο διάσημος συνθέτης ισχυρίζεται ότι εκείνος είχε εμπνευστεί τα λόγια και το θέμα του τραγουδιού που είχε “παραγγείλει” από την Ευτυχία, ενώ στο τέλος το τροποποίησε κιόλας.
Είμαι αϊτός χωρίς φτερά – Μάνος Χατζιδάκις
Το 1963, σε μια εποχή που οι παλιοί λαϊκοί δημιουργοί και ρεμπέτες δεν είχαν πια την τιμητική τους, καθώς ένα νέο είδος, το “έντεχνο” λαϊκό, ξεπρόβαλε, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν από τους ανθρώπους που ήθελε να κρατήσει το “καλό” λαϊκό τραγούδι ζωντανό. Έτσι, μελοποίησε με ενθουσιασμό τους στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, κάνοντας μάλιστα και πάλι τη διαφορά, βάζοντας το όνομα της στον δίσκο.
Αυτή η κίνηση του Χατζιδάκι αποτέλεσε μια “ανάσα” για την ηλικιωμένη πλέον στιχουργό που δεν τα έβγαζε εύκολα πέρα. Στη συνέχεια, το συγκεκριμένο τραγούδι ερμηνεύτηκε από τον Μπιθικώτση, με την φωνή του οποίου έγινε και διάσημο.
Φυσικά, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου είναι υπεύθυνη για πολλές ακόμα επιτυχίες, όπως τα “Ηλιοβασιλέματα”, “Περασμένες μου αγάπες”, “Γυάλινος κόσμος”, “Όνειρο απατηλό”, “Στο τραπέζι που τα πίνω”, “Ρίξτε στο γυαλί φαρμάκι”, “Μου σπάσανε το μπαγλαμά”, “Η διπρόσωπη”, “Ένας αϊτός γκρεμίστηκε”, “Συρματοπλέγματα βαριά”, “Η Μαλάμω”, “Πετραδάκι, πετραδάκι”, “Του ντερβίση το πιοτό” και πολλά άλλα.
Αυτές, όμως, ήταν μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες πίσω από τα πιο διάσημα ελληνικά τραγούδια, που αποδεικνύουν ότι η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν μία καταλυτική δύναμη για το ελληνικό τραγούδι, ακόμα και αν δεν το γνώριζαν οι περισσότεροι.
Τρείς γυναίκες μύθοι, τρείς μοναδικές φωνές, πριν από χρόνια ήταν οι πρώτες που είχαν μιλήσει για τα δικά τους μαρτύρια, όταν άνθρωποι οι οποίοι είχαν εμπιστευτεί τις κακοποιησαν και με βιασμό και με ξυλοδαρμούς. Η Σπεράντζα Βρανά, η Καίτη Γκρέυ και η Καίτη Ντάλη δημοσίως είχαν αναφέρει τον δικό τους γολγοθά. Η καθεμιά έχει την δική της ιστορία στο σημερινό κίνημα #me too!
Καίτη Γκρέυ: βιασμός από τον σύντροφο της θείας της
Όταν η Καίτη Γκρέυ μιλούσε για τον δικό της βιασμό, κανείς δεν θα πίστευε πως σήμερα όλα αυτά τα παρατραβηγμένα για πολλούς σενάρια, θα ήταν το πιο επίκαιρο θέμα παγκοσμίως.
Η μεγάλη ερμηνεύτρια στο βιβλίο της «Έτσι όπως τα έζησα» περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τον άγριο βιασμό της, όταν βρισκόταν στο σπίτι της θείας της, καθώς και τις απόπειρες με τα κινίνα που έκανε όταν έμαθε ότι είχε μείνει έγκυος από τον βιασμό αυτό.
-Αποφάσισα να δουλέψω όπου έβρισκα. Έτσι έπιασα δουλειά σε ένα υπόγειο όπου εκεί έσκιζα τις ελιές και τις έβαζαν σε βαρέλια για πούλημα. Τα λεφτά που έπαιρνα 30 δραχμές την εβδομάδα, τα έπαιρνε η θεία μου. Είχε ένα φίλο φαντάρο, τον Γιώργο, ο οποίος της τα έπαιρνε και εκείνης, αναφέρει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες η ιέρεια του λαίκού τραγουδιού και συνεχίζει την εξιστόρησή της:
-Μια μέρα έτυχε να είμαι μόνη μου στο σπίτι. Μπαίνει μέσα αυτός. Έρχεται κατά πάνω μου. Με χτυπάει με μπουνιές για να με ρίξει στο κρεβάτι. Αντιστέκομαι. Με κλοτσιές και με χτυπήματα με ρίχνει στο κρεβάτι. Μου βγάζει τα ρούχα. Φώναζα, ούρλιαζα. Δεν άκουγε κανένας.
Στα δεκαεφτά μου χρόνια ένιωσα την απανθρωπιά. Με βίασε κατ’ επανάληψη. Άρχισα τα κλάματα. Λίγη ώρα αργότερα ήρθε η θεία μου. Της το είπα αμέσως. Έγινε έξαλλη. Αν και τον αγαπούσε, αποφάσισε να τον διώξει. Όπως έδιωξε και εμένα.
Η μέρα εκείνη έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου, μέχρι σήμερα. Παρακαλούσα την Παναγία να πεθάνω. Δεν ήθελα να ζω, σιχαινόμουν τον εαυτό μου, σιχαινόμουν τα πάντα μετά τον βιασμό. Εκείνη την ημέρα έμεινα έγκυος χωρίς να το γνωρίζω.
Εξακολουθούσα να δουλεύω στις ελιές και η κοιλιά μου μεγάλωνε. Οι μέρες που περνούσαν ήταν δραματικές. Όταν κατάλαβα ότι είμαι έγκυος δεν άντεξα. Δεν ήξερα πως θα μεγαλώσω και δεύτερο παιδί. Καθημερινά έπαιρνα κινίνα για να αποβάλλω.
Το κεφάλι μου στριφογύριζε από τα πολλά χάπια. Είχα φτάσει σε απόγνωση. Το σπίτι της θείας μου ήταν στην οδό Τριπόδων στην Πλάκα. Για να ρίξω το παιδί ανέβαινα σε μια σκάλα ψηλή και πηδούσα στο δάπεδο».
Στο ίδιο αυτό κεφάλαιο του βιασμού η μεγάλη ερμηνεύτρια μιλάει και για τις δύσκολες συνθήκες που ακολούθησαν μετά την γέννηση του παιδιού της που προέκυψε όπως λέει από βιασμό.
Καίτη Ντάλη: Ξυλοδαρμοί μέχρι θανάτου
Η Καίτη Ντάλη, η “ιέρεια των ζειμπέκικων” συγκλόνισε το πανελλήνιο όταν μιλώντας στην Espresso αναφέρθηκε στους δικούς της άγριους ξυλοδαρμούς που είχε υποστεί από τον άνθρωπο που αγάπησε.
-Δεν απέκτησα δική μου οικογένεια. Μια φορά παντρεύτηκα και μετά την εκκλησία χώρισα. Δεν μπορούσε να πάει παρακάτω αυτός ο γάμος. Δεν μπορεί να παντρεύεσαι και ο άλλος να πηγαίνει με γκόμενα το ίδιο βράδυ, αναφέρει σε εκείνη την συγκλονιστική συνέντευξη και συνεχίζει:
-Αυτό που λένε σήμερα bullying θα έπρεπε να το μετονομάσουν “σε πατάω κάτω”. Εχω φάει το ξύλο της αρκούδας από τον άντρα μου. Τον παντρεύτηκα για πέντε ώρες και μετά την εκκλησία τον χώρισα.
Ήμασταν μαζί δύο και πλέον χρόνια. Το ξύλο το δικό μου δεν το έχει φάει άλλος άνθρωπος. Ήταν άρρωστος από τη ζήλια. Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς τι τράβηξα. Ήθελε να με καταστρέψει. Και δεν μπορούσα να τον καταγγείλω στην Αστυνομία, γιατί θα με έγραφαν τα περιοδικά και φοβόμουν μην το μάθει η μάνα μου, ο πατέρας μου.
Ήμουν όνομα τότε. Μετά το ξύλο που έτρωγα από εκείνον, πήγαινα με δεμένα πόδια και χέρια να τραγουδήσω. Κατέστρεψα την καριέρα και τη ζωή μου εξαιτίας του. Όταν χωρίσαμε, είχε βάλει φίλους του και όπου με έβρισκαν με χτυπούσαν.
Και πόσα δεν πλήρωσα για να πάρω το διαζύγιο; Περιουσίες. Δεν μου πήρε μόνο τα λεφτά, αλλά τον πλήρωσα με τη ζωή μου ολόκληρη, είχε καταλήξει τότε η σπουδαία ερμηνεύτρια.
Σπεράντζα Βρανά: Μου είχε παραμορφώσει τα μούτρα
Η σεξοβόμβα του θεάτρου και κινηματογράφου, με γλαφυρό τρόπο είχε περιγράψει το 1981 στο βιβλίο της “Τολμώ” όσα έζησε από τον σύντροφό της ονόματι Γιώργο.
-Από εκείνο το βράδυ άρχισε το μαρτύριο. Όπως θυμάμαι το ίδιο εκείνο βράδυ, μόλις πήγαμε στο σπίτι έφαγα της χρονιάς μου. Ήξερε ότι ο Παναγιώτης θα είχε βάρδια από τις 12 έως τις 4 το πρωί.
Ξέχασα να αναφέρω ότι ο Παναγιώτης ήταν Έλληνας Αιγυπτιώτης απ΄ την Αλεξάνδρεια και υπηρετούσε το Βασιλικό Ναυτικό, εκεί στο Βόλο.
Τους είχαν φέρει απ΄ την Αίγυπτο δεν ξέρανε πόσο θα μένανε στο Βόλο και γενικά στην Ελλάδα. Έφαγα λοιπόν πολύ ξύλο εκείνο το βράδυ, και όπως έκλαιγα σηκώθηκα και έφυγα από το σπίτι με το πρόσωπο σχεδόν παραμορφωμένο μέσα στα αίματα.
Έτρεχα στην αστυνομία. Αυτός δεν περίμενε ότι θα έφευγα διότι δύο ή ώρα τη νύχτα απαγορευόταν η κυκλοφορία. Ε και σου λέει που θα πάει; Θα γυρίσει. Εγώ όμως του είπα ότι θα πάω στην αστυνομία και τρέχοντας έφτασα κάποτε στο τμήμα.
Απάνω που τα έλεγα στον αξιωματικό υπηρεσίας να ΄σου μπάινει ο Γιώργος. Αυτός ειναι, είπα εγώ. Μάλιστα κύριε εγώ είμαι, είπε αναιδέστατα ο Γιώργος. Και όταν του είπε ο αστυνομικός “πως το έκανες έτσι το κορίτσι, απάντησε: Δική μου είναι και θα την κάνω ότι θέλω, κι αν σκεφτεί να φύγει από μένα θα την σκοτώσω. Τ’ ακούς; Εκτός και αν με κλείσετε μέσα”.
Σημείο αναφοράς στον ελληνικό κινηματογράφο τα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη έφτασαν μια ανάσα από το Όσκαρ.
Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας του 1964 διεκδίκησαν τα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη. Ταινία που μαζί με τη «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου αποτελεί σημείο αναφοράς για τον ελληνικό κινηματογράφο και για το λούμπεν προλεταριάτο της μεταπολεμικής εποχής, όπως αυτό συσπειρώθηκε γύρω από την κακόφημη συνοικία της Τρούμπας στον Πειραιά.
Η παραγωγή αυτή της Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλέκου Γαλανού και τον βασικό σκελετό του σεναρίου τον έγραψε ο Γεωργιάδης με τον Καμπανέλλη σ’ ένα ξενοδοχείο στο Ξυλόκαστρο καθ’ ομολογία του πρώτου.
Μη φεύγεις Ντόρη …Θα φαρμακωθώ. Κατερίνα Χέλμη και Κώστας Κούρτης στην ταινία, “Τα κόκκινα φανάρια”.
Τα «Κόκκινα φανάρια» ξεπέρασαν τις προσδοκίες των παραγωγών και πήρε το δρόμο για το εξωτερικό όπου έφτασε μια ανάσα από το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1964. Τελικά έχασαν την τελευταία στιγμή το όνειρο όχι από οποιαδήποτε ταινία αλλά από το θρυλικό 81/2 του Φεντερίκο Φελίνι.
Στην Ελλάδα τα «Κόκκινα Φανάρια» έκοψαν 473.686 εισιτήρια και κατέλαβαν την 3η θέση σε 92 ταινίες. Επίσης, προτάθηκε να διαγωνιστεί για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών, όπου απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
Μαίρη Χρονοπούλου και Φαίδων Γεωργίτσης στην ταινία, “Τα κόκκινα φανάρια”.
Περίληψη της ταινίας, “Τα κόκκινα φανάρια”
Εφτά γυναίκες, εφτά ιστορίες. Η Ελένη (Τζένη Καρέζη), μια κοπέλα που μεγάλωσε στις όχθες του Δούναβη και σπούδασε γλυπτική στο Βουκουρέστι, αλλά ο πόλεμος την έφερε στην Ελλάδα. Η «πριγκιπέσα», όπως την αποκαλούν, που συναντά κρυφά έναν νεαρό φοιτητή, τον Πέτρο (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), ο οποίος δεν γνωρίζει τη ζωή που κάνει. Η Ελένη είναι έρμαιο στα χέρια του Μιχαήλου (Γιώργος Φούντας), του αδυσώπητου πατρώνου της, που απειλεί να τα πει όλα αν εκείνη δεν υποκύψει στις επιθυμίες του.
Η Μαίρη (Μαίρη Χρονοπούλου), που ερωτεύεται παράφορα τον Άγγελο (Φαίδων Γεωργίτσης), ένα ξανθό αγόρι το οποίο μαζί της γνώρισε για πρώτη φορά τον έρωτα.
Η Μαρίνα (Κατερίνα Χέλμη), παράφορα ερωτευμένη με έναν σωματέμπορο, τον Ντόρη (Κώστας Κούρτης), εξαρτά όλη της την ύπαρξη απ’ αυτόν.
Η Άννα (Αλεξάνδρα Λαδικού) που κρατάει καλά φυλαγμένο το μεγάλο μυστικό της, την ύπαρξη ενός παιδιού, το οποίο εκείνη σπουδάζει κρυφά και αγαπά τον επί χρόνια πελάτη της καπετάν Νικόλα (Μάνος Κατράκης).
Η Μυρσίνη (Ελένη Ανουσάκη), μια νεόκοπη ιερόδουλη, η μόνη που βλέπει τις αλλαγές που έρχονται. Η μαντάμ Παρί (Δέσπω Διαμαντίδου), η μεγαλύτερη σε ηλικία, είναι η “μάνατζερ” των κοριτσιών και ερωτευμένη με τον Μιχαήλο.
Η Κατερίνα (Ηρώ Κυριακάκη), η καθαρίστρια του σπιτιού, είναι μια ταλαιπωρημένη και μεσόκοπη γυναίκα, που περιμένει τον γέρο άντρα της (Νότης Περγιάλης) να βγει από το άσυλο και ονειρεύεται να φύγουν και να ζήσουν ειρηνικά στην παράγκα τους.
Τα κορίτσια ζουν και εργάζονται στο “σπίτι” με τα κόκκινα φανάρια της μαντάμ Παρί, που βρίσκεται στην Τρούμπα του Πειραιά και ονομάζεται Phryne’s Bar. Λίγο αργότερα έρχονται τα πάνω κάτω. Κλείνουν με διαταγή όλα τα σπίτια της Τρούμπας και τα κορίτσια αναγκάζονται να φύγουν. Ο Πέτρος μαθαίνει τα πάντα για την Ελένη και γίνεται έξαλλος.
Ο Άγγελος αποφασίζει να χωρίσει με τη Μαίρη για χάρη της οικογένειάς του και για να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή, ενώ η Μαίρη καταρρακώνεται. Η Άννα δέχεται την πρόταση γάμου του ναυτικού, αλλά εκείνος πεθαίνει σε ναυάγιο λίγο πριν από τον γάμο. Η Μυρσίνη σηκώνει κεφάλι και κάνει πρόταση στα υπόλοιπα κορίτσια να συνεργαστούν μαζί της. Ο Ντόρης εγκαταλείπει την Μαρίνα και εκείνη γίνεται ράκος. Ο Μιχαήλος ζητάει συγγνώμη από την Ελένη και της προσφέρει βοήθεια.
Το τέλος βρίσκει τους ήρωες χωριστά και σκορπισμένους. Η Άννα σταματάει τη δουλειά και μένει με το παιδί της. Η Μαρίνα και η Μαίρη φεύγουν για νέο σπίτι με αρχηγό την Μυρσίνη. Η Κατερίνα πραγματοποιεί τα σχέδιά της και φεύγει με τον άντρα της για την παράγκα τους. Η μαντάμ Παρί μένει πίσω πληγωμένη και μόνη, ενώ η Ελένη τα ξαναβρίσκει με τον Πέτρο και φεύγουν μαζί.
«Είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές σε δουλειές, αλλά πριν από εκείνο το γύρισμα ήταν σαν να μην είχαμε ιδωθεί ποτέ πιο πριν. Λες και πρωτοσυναντηθήκαμε εκεί, το 67», είπε αργότερα ο Κώστας Καζάκος.
Το “κακό” έγινε σε μια παρτίδα τάβλι εν αναμονή γυρίσματος μιας σκηνής στα Ίσθμια που εμπόδιζε διερχόμενο πλοίο. Η μανιακή ταβλαρόδος, Τζένη Καρέζη παρέσυρε τον ένστολο για τις ανάγκες της ταινίας, Κώστα Καζάκο κάτω από μια ελιά σε μια παρτίδα που “κράτησε είκοσι έξι χρόνια”.
Η ταινία δεν ήταν παρά το γνωστό, “Κοντσέρτο για πολυβόλα” μια φιλόδοξη παραγωγή της Φίνος Φιλμ, κινηματογραφικό πρελούδιο της επερχόμενης δικτατορίας.
Το σενάριο του Νίκου Φώσκολου αποτέλεσε το πρόπλασμα του περίφημου, “Άγνωστου πολέμου” που καθήλωσε τους πρώτους Έλληνες τηλεθεατές στις αρχές του ’70. Η σκηνοθεσία ανήκε στον Ντίνο Δημόπουλο και χάρις στην επιμονή του ο Κώστας Καζάκος μπήκε από την “πίσω πόρτα” ως συμπρωταγωνιστής της Τζένης, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του Φίνου.
Πάνω σε μια παρτίδα τάβλι, αυτή τη φορά με τον Ντίνο Δημόπουλο, η Καρέζη εξομολογήθηκε με χιούμορ και διάθεση αυτοσαρκασμού το ξαφνικό καρδιοχτύπι της για τον Καζάκο. Υπό το βάρος των πολιτικών γεγονότων που προμήνυαν καθαρά το επί θύραις στρατιωτικό πραξικόπημα είπε επί λέξει:
Μου φαίνεται πως την πάτησα, έμπλεξα μ’ έναν από δαύτους, αυτούς ντε, τους χουντικούς. Με τα λόγια αυτά έδειξε τον ένστολο συμπρωταγωνιστή της που λίγο πιο εκεί πετούσε πέτρες στον Ισθμό, χαριτολογώντας φυσικά.
Η ταινία απέσπασε δύο κρατικά βραβεία από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου: Βραβείο Σεναρίου για τον Νίκο Φώσκολο και Βραβείο Ερμηνείας για τον Κώστα Καζάκο. Η ταινία έχει αποκατασταθεί ψηφιακά σε HD και είναι διαθέσιμη από την Φίνος Φιλμ.
Ο ελληνικός κινηματογράφος δεν ήταν πάντοτε αυτό που ξέρουμε σήμερα. Στα χρόνια της ακμής του υπήρχε διάχυτη η αντίληψη πως πρόκειται για μια «αβάσταχτη ελαφρότητα» που δεν θα αντέξει στο χρόνο.
Έτσι γύρω από τα κινηματογραφικά πλατό αναπτύχθηκαν σχέσεις και συνεργασίες που έμειναν για πάντα πίσω από τον κινηματογραφικό φακό και τα φώτα της δημοσιότητας. Και φυσικά όλοι δρούσαν με την πεποίθηση ότι τίποτε από όλα αυτά δεν θα μείνει, όλα θα ξεχαστούν και κανείς δεν θα μιλά για αυτά ύστερα από καιρό.
Να όμως που ο χρόνος κράτησε ζωντανές τις μνήμες του παλιού ελληνικού σινεμά διαμορφώνοντας ένα μικρό γαλαξία αστέρων στους οποίους επιστρέφουμε κάθε τόσο μέσα από τις αλλεπάλληλες προβολές των ταινιών του ’50 και του ’60.
Οι πρωταγωνίστριες της εποχής εκείνης είχαν ανάγκη από την υψηλή ραπτική που φαίνεται πως την έβρισκαν στο πρόσωπο ενός γνωστού μόδιστρου, του Ντίμη Κρίτσα.
Ο Ντίμης Κρίτσας ιδρυτής του ομώνυμου οίκου μόδας, μεσουρανούσε τις δυο «καυτές» δεκαετίες του σινεμά στην Ελλάδα. Εκτός από την βασιλική οικογένειας και τους κοσμικούς της Αθήνας έντυνε και τις βεντέτες του ελληνικού κινηματογράφου – την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Τζένη Καρέζη, τη Ζωή Λάσκαρη, τη Μελίνα Μερκούρη.
Το όνομά του ωστόσο δεν υπάρχει σε κανένα ζενερίκ ελληνικής ταινίας, επειδή τότε για ένα οίκο ραπτικής όπως του Κρίτσα δεν ήταν πολύ σικ να σχετίζεται με το σινεμά.
Παρέμεινε λοιπόν ένα μικρό μυστικό ανάμεσα στον μόδιστρο και τις πρωταγωνίστριες της μεγάλης οθόνης που σήμερα είναι πια γνωστό τοις πάσι.
Ο Ντίμης Κρίτσας ωστόσο δεν αρνήθηκε ποτέ ένα τρυφερό ενσταντανέ με την Καρέζη ή την Βουγιουκλάκη αλλά ως εκεί.
Αναρωτιέται κανείς με πόση ζέση και λαχτάρα θα έσπευδαν να προβληθούν μέσα από τους σύγχρονους σταρ οι σημερινοί μόδιστροι. Πολλά άλλαξαν από τότε. Κυρίως χάθηκε η μαγεία.
