Ο Γιάννης Δαλιανίδης πίστευε πολύ σε ένα πρόσωπο που ανανέωσε τους κώδικες της κωμωδίας και δεν ήταν ούτε η Αλίκη Βουγιουκλάκη ούτε η Τζένη Καρέζη.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 όλοι το είχαν καταλάβει πως ακόμα κι αν τα δράματα συνέχιζαν να κόβουν εισιτήρια στις κινηματογραφικές αίθουσες, το βαρύ πυροβολικό παρέμενε η κωμωδία. Το είδος αυτό που στο μεταπολεμικό τοπίο της μεγάλης οθόνης ήταν περιφρονημένο, άρχισε να γιγαντώνεται στα τέλη του ’50 μετά την κυριαρχική παρουσία του Βασίλη Λογοθετίδη αλλά και της Γεωργίας Βασιλειάδου.
Έπρεπε όμως να δοθεί μια συνέχεια και στην επόμενη δεκαετία, τότε που ο Βασίλης Λογοθετίδης δεν ήταν εν ζωή και η Γεωργία Βασιλειάδου είχε αρχίσει να γερνά και να επαναλαμβάνεται. Υπήρχε βέβαια ο Θανάσης Βέγγος και ο Κώστας Χατζηχρήστος και μια πλειάδα άλλων κωμικών αλλά έλειπε η πρώτη κυρία του γέλιου.
Η ανακάλυψη του Γιάννη Δαλιανίδη ήταν μια γυναίκα που συστήθηκε αρχικά ως τραγουδίστρια της τζαζ με καριέρα στη Μέση Ανατολή και στην Αμερική, που στη συνέχεια πέρασε στο θέατρο αλλά για τον κινηματογράφο κρινόταν αντιεμπορική από τον ίδιο τον Φίνο.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης πάλεψε πολύ για να την επιβάλει και δεν το μετάνιωσε ποτέ, αφού στο πρόσωπό της η ελληνική κωμωδία βρήκε τη μεγάλη πρωταγωνίστρια και το ελληνικό σινεμά ένα λόγο για να συνεχίσει να θριαμβεύει για δέκα χρόνια ακόμα.
Η Ρένα Βλαχοπούλου, η “Τρελοκερκυραία” με τη θεσπέσια φωνή και τον ανοικονόμητο χαρακτήρα, που πήγαινε αδιάβαστη στα γυρίσματα και της άρεσε να αυτοσχεδιάζει μπροστά στον φακό έγινε η νέα σταρ του ελληνικού κινηματογράφου.
Χωρίς αυτήν η ελληνική κωμωδία θα φάνταζε ακυβέρνητη στην απαιτητική δεκαετία του ’60. Γι’ αυτό ακόμα και αν είναι υπερβολική η δήλωση του Γιάννη Δαλιανίδη, εμπεριέχει μια γερή δόση αλήθειας. Η Ρένα Βλαχοπούλου έδωσε ένα δυνατό φιλί ζωής στον εγχώριο κινηματογράφο.
