Βασίλης Τσιβιλίκας 1942-2012

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1942 στη Θεσσαλονίκη.

Ήταν το μοναδικό αγόρι της οικογένειάς του και μεγαλύτερος από τις δύο αδελφές του. Ο πατέρας του ήταν καταστηματάρχης και εξασφάλιζε μία άνετη ζωή στην οικογένειά του.

Φοίτησε στο κολέγιο της Θεσσαλονίκης. Εκεί οι καθηγητές του τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την υποκριτική, συμμετέχοντας αρχικά στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του πέρασε στην Αγγλική φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να κατεβεί στην Αθήνα και να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με την ηθοποιία.

Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να εισαχθεί στο Θέατρο Τέχνης, σπούδασε τελικά στη σχολή υποκριτικής του Πέλου Κατσέλη.

Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο το 1965, στη Νέα Ιωνία. Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ξεκινά να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.

Τη δεκαετία του ’70 πρωτοεμφανίστηκε και στον κινηματογράφο. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε ήταν Η θεία μου η Χίπισσα του Αλέκου Σακελλάριου, δίπλα στη Ρένα Βλαχοπούλου.

Ήταν η ταινία που τον καθιέρωσε. Ακολούθησαν δεκάδες άλλες, όλες τους επιτυχίες. Ξεχωρίζουν: Ο κατεργάρης (1971), Ζητείται επειγόντως γαμπρός (1971), Ο κύριος σταθμάρχης (1972), Ο μάγκας με το τρίκυκλο (1972), Η Ρένα είναι «οφ-σάιντ» (1972).

Σημαντική ήταν η παρουσία του και στην τηλεόραση. Μεταξύ άλλων, εμφανίστηκε στις σειρές Το θέατρο της Δευτέρας (1970), Αξιωματικός υπηρεσίας (1972), Εν τούτω Νίκα (1973), Βίβα Κατερίνα (1973), Ατσίδες (1976), 1000 χρόνια πριν (1977), Βράδυα επιθεώρησης (1984) και Μπέιμπι Στάιλ (2001).

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας ήταν παντρεμένος και είχε δύο παιδιά.

Πέθανε, σε ηλικία 70 ετών, στις 29 Φεβρουαρίου του 2012.

Εμφάνισε πρόβλημα στην καρδιά και εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο.

Μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζε στο θέατρο, στην παράσταση, “Η Ζωή ποδήλατο”.

Βασίλης Τσιβιλίκας: Μικρά και άγνωστα

• Ο Βασίλης Τσιβιλίκας, παίζοντας ένα πολύ μικρό ρόλο στο «Λούνα Πάρκ» της τηλεόρασης, ήταν απ’ αυτούς που ξεχώρισαν αμέσως.
• Ήταν 47 χρόνια στο επάγγελμα.
• Αντιπαθούσε το κάπνισμα.
• Λάτρευε να διαβάζει οτιδήποτε για την Αρχαία Ελλάδα.
• Ποδοσφαιρικά υποστήριζε τον Άρη Θεσσαλονίκης.
• Έκανε τη βασική στρατιωτική εκπαίδευσή του στο Μεσολόγγι, όπου γνωρίστηκε με τον Γιάννη Πάριο και τον Θανάση Πολυκανδριώτη.
• Η πρώτη του γειτονιά, όταν ήρθε στην πρωτεύουσα, ήταν το Κολωνάκι, όπου έζησε έξι χρόνια.
• Ο αγαπημένος του ηθοποιός ήταν ο Αλ Πατσίνο.
• Πίστευε πως ο καλός ηθοποιός φαίνεται σε εύκολα έργα. Η πρόκληση στα εύκολα, στα απλά έργα είναι να ‘γεμίσεις’ τον ρόλο με τα εργαλεία της δουλειάς, τη σάρκα, το αίμα, τα κόκκαλά σου. Το ήθος σου.
• Του άρεσε πολύ η όπερα.
• Για μικρές αποδράσεις του άρεσε πολύ να πηγαίνει στο Κεφαλάρι.
• Αν και οδηγούσε, χρησιμοποιούσε πολύ συχνά τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
• Οι δύο αγαπημένες του ταινίες, ήταν το «8 1/2» του Φελίνι και «Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές» του Φρεντ Τσίνεμαν.
• Θεωρούσε πάντα ότι η υπομονή και η αντοχή ήταν μεγάλα προτερήματά.
• Εν αντιθέσει πίστευε πως μειονέκτημα ήταν ο συναισθηματισμός – που πάντα δυσκόλευε την λειτουργεία της λογικής.
• Οι φίλοι του τον έλεγαν “λελέκι”.

Για τον θάνατο του Βασίλη Τσιβιλίκα

Γιώργος Κωνσταντίνου: «Ήταν κεραυνός εν αιθρία, είμαι συγκλονισμένος, δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συνέβη. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο ήταν ένας άνθρωπος υγιέστατος. Δούλεψα μαζί του τα τελευταία 4 χρόνια. Ήταν ένας σπουδαίος θεατράνθρωπος. Ένας άνθρωπος που θαύμαζα για το κουράγιο, τη δύναμη και τα πιστεύω του, τα οποία τα υποστήριζε πάρα πολύ.

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας ήταν ένας άνθρωπος “ταμένος” στο θέατρο, ήταν όλη του η ζωή. Λυπάμαι γιατί πραγματικά για εμάς είναι μια μεγάλη απώλεια».

Γιώργος Παρτσαλάκης: «Το περσινό καλοκαίρι ήταν το πρώτο και το τελευταίο που κάναμε μαζί, παίξαμε στη «Λυσιστράτη». Εγώ έκανα τον ρόλο του Κινησία και εκείνος της Ειρήνης. Πέρασα συγκλονιστικά. Ήταν άνθρωπος με κουλτούρα, μορφωμένος, με πολύ χιούμορ, γνώστης του θεάτρου, με ανθρωπιά.

Ο Βασίλης και η γενιά του υπήρξαν στηρίγματα για τους νέους ανθρώπους. Είχαμε και κάτι άλλο κοινό. Είχαμε τελειώσει και οι δύο τη Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Και ο Κατσέλης μάς δίδασκε πρωτίστως να είμαστε συνάδελφοι και εκτός σκηνής. Ο Βασίλης είχε ήθος και πάνω και κάτω από τη σκηνή».

Βασίλης Τσιβιλίκας: Φιλμογραφία

Πληροφορίες από το nikosonline.gr