Πάντα όταν γίνεται αναφορά στους ωραιότερους Έλληνες άνδρες, το πρώτο όνομα που ακούω από τους περισσότερους είναι αυτό του Νίκου Κούρκουλου. Παρά το γεγονός ότι ήταν όντως ένας ωραίος άνδρας, προσωπικά δε με ενθουσίασε ποτέ επειδή στους ρόλους του εξέπεμπε μία αλητεία και ένα στυλ τύπου ‘’εγώ είμαι κάποιος’’ που με απωθούσε.
Ο δικός μου αγαπημένος ήταν ανέκαθεν ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Ένα ηθοποιός που υπηρέτησε την τέχνη με πίστη, όραμα και ελπίδα. Η ποιότητά του και η ευγένεια που υπήρχε στην ψυχή του διακρίνονταν ακόμα και στους ρόλους που υποδυόταν και όχι μόνο στην πραγματική του ζωή.
Ένας πραγματικός ζεν πρεμιέ με μία γοητεία που δεν άφηνε ασυγκίνητο κανένα από τα δύο φύλα. Ένας ηθοποιός δοσμένος στην τέχνη του, που δε δίστασε να τα βάλει ακόμα και με την πολιτική εξουσία της εποχής, υπερασπιζόμενος την καθολική αξία της τέχνης και του κινηματογράφου.
Κανένας δεν πεθαίνει πραγματικά όταν αφήνει έργο πίσω του και μάλιστα τόσο σημαντικό. Και σίγουρα ο Αλεξανδράκης είναι ένας από τους λόγους για να αισθάνεται υπερήφανη η έβδομη τέχνη.
Το άρθρο επιμελήθηκε η Μαρία Σκαμπαρδώνη.
