Μια άγνωστη ιστορία που διηγήθηκε ο Δημήτρης Καλλιβωκάς

Δημήτρης Καλλιβωκάς
Advertisement

Πρόκειται για μια από τις αγαπημένες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Advertisement

Το “Μια τρελή τρελή οικογένεια” βγήκε στα σινεμά τον Οκτώβριο του 1965 κι έκοψε συνολικά 521.134 εισιτήρια με τον κόσμο να συρρέει στις αίθουσες για να θαυμάσει το πρωταγωνιστικό δίδυμο ΚαρέζηΑλεξανδράκη.

Στην ταινία έπαιζε και ο Δημήτρης Καλλιβωκάς, στο ρόλο του Μίκη, ο οποίος διηγήθηκε στο περιοδικό “Down Town” την παρακάτω ιστορία:

Μια τρελλή τρελλή οικογένεια

«Ο Φίνος πάντα επέβαλλε ποιοι θα είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι και επέλεξε τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την Τζένη Καρέζη, που εκείνη την περίοδο είχαν αποκλειστικό συμβόλαιο μαζί του και ήταν εξαιρετικά λαμπεροί.

Για τους άλλους ρόλους πάντα συζητούσε με τον σκηνοθέτη και εκεί πάντα άκουγε και έκανε υποχωρήσεις.

Εμένα με πήραν αφού είχαν αρχίσει τα γυρίσματα.

Είχα θυμώσει που δεν με πήραν από την αρχή και γι’ αυτό ζήτησα τα διπλάσια χρήματα και μου τα έδωσαν».

Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1965-1966 και έκοψε 521.134 εισιτήρια. Ήρθε στην 5η θέση σε 101 ταινίες.Πρόκειται για κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού έργου του Νίκου Τσιφόρου και του Πολύβιου Βασιλειάδη με τίτλο “Οι Γυναίκες Προτιμούν Τους Σκληρούς”.

Εφημερίδα Τα Νέα, Οκτώβριος 1965

Ο όρος «φροντισμένη ταινία στα ελληνικά μέτρα» θα μπορούσε άφοβα να χρησιμοποιηθεί, για αυτή τη χρωματιστή μουσική κωμωδία, που φιλοδόξησε, προφανώς να γίνει μια στα καθ’ ημάς κινηματογραφική παραλλαγή της πασίγνωστης σαιξπηρικής «Στρίγγλας που έγινε αρνάκι» ( αλλά…εις διπλούν) και που, τελικά, έγινε απλώς ένα φιλμ για να αρέσει στο λεγόμενο «πλατύ κοινό».

Ανάλογα με το «υλικό» που είχε στα χέρια του ο Ντίνος Δημόπουλος (και σίγουρα δεν είχε το «Φίλησέ με, Καίτη» του Πόρτερ, ούτε τα μέσα, ούτε τους πρωταγωνιστές εκείνης της αξέχαστης αμερικάνικης μουσικής κωμωδίας-διασκευής της «Στρίγγλας») κατάφερε να κάνει μια «ευπρόσωπη» ταινία, που θα ικανοποιήσει το κοινό για το οποίο έγινε∙ γιατί ασφαλώς δεν είναι τίποτα περισσότερο από «ευπρόσωπη» για «πλατύ κοινό» αυτή η ταινία που θέλει να περνάει για «μουσική κωμωδία» με αστειάκια σαν το «Πέθανε πολύ;» ή «Εσύ διαβάζεις βουλωμένο γράμμα» ή «Δεν είναι πολύ φανατικός άντρας», και με τραγουδάκια που ταιριάζουν περισσότερο σε δίλεπτο διαφημιστικό φιλμ για ηλεκτρικές κουζίνες…

Αλλά ας σταματήσουμε καλύτερα εδώ, προσθέτοντας μόνο δυο λόγια ακόμα για τους ερμηνευτές. Γενικά, όλοι κάνουν ό,τι μπορούν για να κερδίσουν, ο καθένας με το μέρος του, τον θεατή. Ωστόσο, η Μαίρη Αρώνη κι ο Δημήτρης Καλλιβωκάς κερδίζουν την κούρσα – και μάλιστα, με σημαντική διαφορά από τους άλλους συναδέλφους των.

Video


Προηγούμενο άρθροΜικρές Αφροδίτες 1963-1964
Επόμενο άρθροΤα τέσσερα σκαλοπάτια 1950-1951