Μια από τις κορυφαίες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 θεωρείται η ταινία με τίτλο «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα», την οποία γύρισαν το 1969 ο Φίνος με τον Νίκο Φώσκολο, σε μια εποχή που ο τελευταίος έγραφε τη δική του ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο.
Ήταν μια ακόμα ταινία απόλυτου ρεαλισμού, σχεδόν «αποκρουστικού» θα μπορούσε να πει κανείς, γυρισμένη εξ’ ολοκλήρου στις γειτονιές του Πειραιά και ειδικότερα στη Δραπετσώνα και στο Ικόνιο.
Φτώχια, γρίνια, τσακωμοί, τσιγάρα και ποτό, ανεργία, ανέχεια.
Τι άλλες καταστάσεις θα έπρεπε άραγε να αποτυπώνει μια ταινία για να μεταδώσει στον θεατή την αίσθηση του «απόκοσμου»;
Μόνο που αυτό το «απόκοσμο», στην συγκεκριμένη ταινία συνοδεύονταν παράλληλα και από μια γοητεία, μια σχεδόν μαγική αίσθηση ταύτισης με τους πρωταγωνιστές, η οποία κρατούσε τα μάτια του θεατή «καρφωμένα» στην οθόνη.
Η ταινία αποτελεί σημείο-σταθμό στην καριέρα της Μάρθας Καραγιάννη, η οποία ερμήνευσε τον πρώτο και μοναδικό δραματικό ρόλο της στον κινηματογράφο, αφήνοντας μάλιστα άφωνους κριτές και κοινό, οι οποίοι την είχαν ταυτίσει με κωμικούς και ανάλαφρους ρόλους.
Παρά τη μοναδική της ερμηνεία ωστόσο, η Μάρθα Καραγιάννη δεν έπαιξε ποτέ ξανά δραματικό ρόλο, αφήνοντας έτσι ένα σημαντικό κενό στην καριέρα της.
Στο «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» υποδύεται την τραγουδίστρια Πέρσα, ερμηνεύοντας μάλιστα το τραγούδι «Άναψε καινούργιο μου φεγγάρι» του Μίμη Πλέσσα, με τη φωνή όμως της Δ. Σταυρουλάκη.
Μαζί της συμπρωταγωνιστεί ο Κώστας Καζάκος σε ένα αναπάντεχο καλλιτεχνικό δίδυμο, το οποίο όμως εξίσου «αναπάντεχα» δένει με ένα μοναδικό τρόπο.
Και είναι κρίμα που οι δυο τους δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά μαζί σε ανάλογου βεληνεκούς ταινία. Το «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» παρακολουθεί την ιστορία τριών νεαρών κοριτσιών, οι οποίες είναι αδελφές και διατηρούν με την μητέρα τους μια μικρή ταβέρνα στο λιμάνι. Η Πέρσα, η πιο δυναμική, έχει σχέσεις με τον σεσημασμένο Ζάχο, τον οποίο υποδύεται ο Κώστας Καζάκος. Η Τασία από την άλλη, περιμένει στο λιμάνι εδώ και χρόνια, την επιστροφή του αγαπημένου της.
Τέλος, η Χαρά, ένα αγοροκόριτσο, διστάζει να φανερώσει τα αισθήματά της για τον Αλέκο, ο οποίος τη βλέπει σαν μια καλή παιδική φίλη. Ανάμεσα σε όλους αυτούς, καταλυτικά κινείται ένας άνθρωπος του νόμου, ο Ορφέας, που για χάρη του έρωτα, θα περάσει στο απέναντι στρατόπεδο.
Εξαιρετικό το σενάριο του Φώσκολου, αλλά μοναδική και η σκηνοθεσία του.
Στην ταινία πρωταγωνιστούν ακόμη οι Μάρθα Βούρτση, Άγγελος Αντωνόπουλος, Νόρα Βαλσάμη, Νίκος Γαλανός, Ελένη Κριτή, Σπύρος Καλογήρου, Σωτήρης Μουστάκας, Χρήστος Δοξαράς, Θεόδωρος Ντόβας, Μαρία Φωκά, Χρήστος Δαχτυλίδης, Νίκος Κικίλιας, Νάσος Κεδράκας, Χρήστος Στύπας, Τζένη Ζαχαροπούλου, Νίκη Μακρή, Άρης Τσιούνης, Χρήστος Καλαβρούζος.
Η μουσική ήταν του Μίμη Πλέσσα, ενώ τραγουδούν ακόμη ο Μιχάλης Βιολάρης και ο Γιώργος Χατζηαντωνίου.
Η ταινία στην πρώτη της προβολή, στις 3 Φεβρουαρίου 1969 έκοψε 241.668 εισιτήρια. Το «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» αποτελεί άλλη μια ελληνική ταινία που η ιδιωτική τηλεόραση δείχνει να την αγνοεί χρόνια τώρα.
Και είναι κρίμα που οι νεότερες γενιές δεν έχουν την ευκαιρία να δουν τις ταινίες αυτές και να συνειδητοποιήσουν τα όρια της Τέχνης από τα όρια της ηλιθιότητας και της «πλαστικούρας» κάποιων σημερινών ταινιών, που σήμερα πλασάρονται ως ταινίες ποιότητος.
Ταινίες που καταφέρνουν να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού μόνο αν ασχολούνται με περιθωριακές καταστάσεις, αιμομιξίες, οικογενειακή βία, σεξ, ναρκωτικά κ.α.
Και που όσο πιο βίαιες είναι, τόσο πιο ποιοτικές θεωρούνται…
