Εξασέλιδο εορταστικό αφιέρωμα στην αγαπημένη ηθοποιό Βίνα Ασίκη και στο Χοροθέατρο “Άμυνα” του Δήμου Φυλής έκανε το πανελλαδικής εμβέλειας περιοδικό YOU weekly magazine που κυκλοφόρησε λίγο πριν την εκπνοή του 2017 στις 27 Δεκεμβρίου.

Το εορταστικό τεύχος του YOU, υποδέχθηκε την νέα χρονιά εντάσσοντας στις σελίδες του και μάλιστα σε έξι! από αυτές, την πανέμορφη Βίνα και 25 από τα 80 παιδιά που ανήκουν στο φυτώριο της ΑΜΥΝΑΣ.

Λαμπερή όσο ποτέ η Βίνα Ασίκη και πλαισιωμένη από τις τρισχαριτωμένες Αγιοβασιλίτσες και τις μικρές πριγκίπισσες του Χοροθεάτρου τους Δήμου Φυλής μίλησε στον Δημοσιογράφο Γιώργο Κακογιάννη (φωτογραφίες Γιάννης Παπαργύρης, Μακιγιάζ – Μαλλιά Πόπη Μαργαρίτη και Styling Μαρία Τρουμπούκη) για τη ζωή της που χωρίς υπερβολές μοιάζει με παραμύθι…

Κι επειδή αξίζει τον κόπο, σας τη μεταφέρουμε αυτούσια.

Χρειάστηκαν μόνο τρεις πρόβες για να την παινέψει η Αλίκη Βουγιουκλάκη ως “γνήσιο και αυθεντικό ταλέντο” όταν συνεργάστηκαν στο “Βίκτορ – Βικτόρια”. Η Βίνα Ασίκη στη συνέχεια μέσα από τις ταινίες της εποχής έγινε η απόλυτη αντρική φαντασίωση…

Τα τελευταία 20 χρόνια έχει απομακρυνθεί από τα φώτα και ασχολείται με το πολυβραβευμένο Χοροθέατρο “Άμυνα”. Το άλλοτε sex symbol φωτογραφίζεται μετά από πολλά χρόνια αποχής για το YOU με 25 από τα 80 παιδιά που ανήκουν στο φυτώριό της και μιλάει για τη ζωή της σήμερα.

Της είχαν αποδώσει πολλές φορές τον χαρακτηρισμό του sex symbol, ωστόσο εκείνη κοκκινίζει και κάνει γκριμάτσες όταν το ακούει, ενώ προφέρει κοροϊδευτικά τη λέξη “sexy”. Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μεγαλώνει όμορφα. Μπορεί να συναντηθήκαμε δύο φορές για τη συγκεκριμένη συνέντευξη, μία στη Θεατρική Σκηνή “Αντώνης Αντωνίου” και τη δεύτερη στο “15 Garden” επί της πλατείας Ηρώων στα Άνω Λιόσια, ωστόσο το αποτέλεσμα άξιζε… Παντρεμένη για περισσότερα από 20 χρόνια με τον χορευτή και χορογράφο Ορέστη Δημητρίου – και κείνος sex symbol της εποχής- η Βίνα Ασίκη δεν ασχολείται καν με τη showbiz και μιλάει σπάνια…

Ο πατέρας μου πολύ. Μικρασιάτης πρόσφυγας, δεν ήθελε με τίποτα να κάνω αυτή τη δουλειά. Έχω φάει πολύ ξύλο στην εφηβεία αλλά μετά με καμάρωνε.

Από 5 χρονών, γιατί η μητέρα μου ήταν στο προσωπικό του Εθνικού Θεάτρου και στο Θέατρο του Λυκαβηττού με την Άννα Συνοδινού. Είχα δύο γονείς βιοπαλαιστές που πάλεψαν πολύ για να μεγαλώσουν εμένα και την αδελφή μου και δεν μας έλειψε τίποτα. Αυτό δεν ξέρω αν ήταν για καλό, γιατί μετά γίνονται κακομαθημένα τα παιδιά.

Και είχα και έχω. Θέλω να μου κάνουν τα χατίρια. Ο πατέρας μου ειδικά μας έκανε πολλά και τσακωνόταν με τη μάνα μου. Το καλό είναι ότι βρήκα άντρα που επίσης μου κάνει τα χατίρια (γέλια).

Πριν πάω σχολείο τράβαγα τη μητέρα μου από το φόρεμα κάθε Σαββατοκύριακο για να με παίρνει να βλέπω παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο. Κάποια στιγμή χρειάστηκαν ένα μικρό παιδάκι. Αυτό ήταν! Με Λαμπέτη και Χορν ήταν η πρώτη μου εμφάνιση.

Οι μόνοι τσακωμοί που είχαμε με την αδελφή μου, την καταπληκτική ηθοποιό Νατάσα Ασίκη, που δίνει ρεσιτάλ τα τελευταία χρόνια στο θέατρο με τον Αντώνη Αντωνίου στα “Αυγά Μαύρα”, ήταν για τα ρούχα που της έπαιρνα και της τα χάλαγα ή τα λέρωνα.

Παράλληλα με το Εθνικό Θέατρο, πρωταγωνιστούσα κάθε Κυριακή σε παιδική σκηνή και συγχρόνως έκανα χορό από πολύ μικρή ηλικία. Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου πέρασα στη δραματική σχολή. Έχω υπηρετήσει όλα τα είδη του θεάτρου. Σαν παιδί και σαν έφηβη είχα φτάσει στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο, ενώ στα χρόνια της σχολής δούλεψα με Ρένα Βλαχοπούλου, Θανάση Βέγγο, Σωτήρη Μουστάκα.

Εννοείται. Αλλά είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους τους χώρους, όχι μόνο στον δικό μας. Και όταν δεν έχεις “χορηγό” από πίσω, δεν μπορείς να έχεις τις ευκαιρίες που θα ήθελες, κάνεις ότι σου προκύπτει, επειδή υπάρχει πάντα το βιοποριστικό.

Ναι, αυτό είναι γνωστό στον κύκλο μας, όπως επίσης είναι γνωστό ποιοι προχώρησαν με χορηγούς και ποιοι προχώρησαν μόνοι τους…

Αν έλεγα όχι θα ήταν ψέματα. Ελεύθερη κοπέλα ήμουν, γιατί να μην έβρισκα κάποιο χορηγό που να μ’ άρεσε κιόλας… Προσπάθησα να το συνδυάσω, αλλά δεν πέτυχε. Με το που ερωτεύτηκα έναν νεαρό δεν μπορούσα να το παίξω σε διπλό ταμπλό και είπα στον μέλλοντα χορηγό την κλασική ατάκα “να μείνουμε φίλοι”. Μέτα από αυτό πάει η χορηγία, πάνε όλα!

Τότε δεν ήταν καν στην ανιούσα. Ήταν στο μεταίχμιο μετά τη δραματική σχολή και πριν από τις ταινίες. Για τις ταινίες δε ηθικός αυτουργός ήταν ο αγαπημένος μας Στάθης Ψάλτης με τη γυναίκα του Κάτια, με την οποία ήμασταν συμμαθήτριες στη σχολή.

Σίγουρα αλά δεν ξεκίνησα αυτή τη δουλειά ούτε για να με γνωρίσουν ούτε για να γίνω εξώφυλλο, ξεκίνησα γιατί μου άρεσε να είμαι στο σανίδι.

Άμα πω ναι θα με πιστέψεις; Ντρεπόμουν, όπως γενικά αισθάνομαι άβολα και σε συνεντεύξεις. Πιο εύκολα εξέθετα το μπουτάκι μου από την ψυχή μου. Τα μπουτάκια τα βλέπουμε και στη θάλασσα στο κάτω – κάτω.

Ναι και αισθάνομαι πολύ ωραία. Και όχι μόνο άνθρωποι που μεγάλωσαν μαζί μας, αλλά και μικρά παιδάκια.

Ναι, γιατί ντρέπομαι αλλά και γιατί μου φαίνεται πολύ λίγο για μένα. Με κολακεύει, σε όλες τις γυναίκες αρέσει να είμαστε sexy, αλλά σίγουρα δεν ήμουν μόνο αυτό.

Δεν ξεκίνησα για να τα αφήσω όλα πίσω μου. Μου φαινόταν πολύ ξενέρωτο να κάνω μια ζωή σαν κι αυτή που κάνω τώρα, που δεν βλέπω να έχει κανένα ενδιαφέρον και απορώ πως μου ζητάνε συνεντεύξεις.

Τον είχαν φέρει σε μια ταινία να μας χορογραφήσει. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, αλλά του έκανα τη ζωή δύσκολη.

Δεν την έκανα, ήμουν η πιο δύσκολη γκόμενα που είχε γνωρίσει, μου άρεσε το φλερτ και το παιχνιδάκι. Του έβγαλα το λάδι για να φτάσουμε στο μοιραίο.

Όχι βέβαια, το αντίθετο. Δεν ήθελα κανέναν, είχα τέτοιο έρωτα με τη δουλειά και με τον εαυτό μου και ο γάμος με φόβιζε περισσότερο απ’ ότι έναν άντρα.

Δεν είναι μόνο το «ωραίο», είναι όλο το πακέτο. Είναι αρσενικό με όλη τη σημασία της λέξης.

Και τα ένιωσα και τα νιώθω, γιατί πιστεύω ότι αυτό αξίζει πιο πολύ στη ζωή, ο καλός σύντροφος, όλα τα άλλα είναι μάταια.

Μετά το γάμο συνειδητοποιήσαμε ότι καριέρα και οικογένεια δεν πάνε πακέτο. Συνέπεσε και η πρόταση από τον τότε Δήμαρχο Άνω Λιοσίων για να βοηθήσουμε στα πολιτιστικά και έτσι δημιουργήθηκε το παιδικό Χοροθέατρο «Άμυνα».

Σίγουρα δεν είχε περάσει ότι θα μείνουμε 20 χρόνια να «θαφτούμε» καλλιτεχνικά στα Άνω Λιόσια, έναν υποβαθμισμένο δήμο με πολύ υψηλό όμως επίπεδο στα αθλητικά και πολιτιστικά δρώμενα. Ο Δήμος Φυλής είναι περισσότερο γνωστός για τη χωματερή και την εγκληματικότητα παρά για τη φωτεινή του πλευρά, που είναι οι επιτυχίες των παιδιών μας. Αλλού λένε «κάθε γωνιά και σουβλατζίδικο» εδώ είμαστε κάθε γωνιά και πολιτιστικός σύλλογος. Εκτός από εμάς υπάρχουν πολύ αξιόλογες προσπάθειες σε όλο τον δήμο.

Αν μου έλειπαν πραγματικά είναι σίγουρο ότι θα είχα επιστρέψει, αλλά δεν υπήρχε κάτι που να μου έκανε κλικ. Άλλωστε εκτονώνομαι καλλιτεχνικά μέσω των παραστάσεων με τα παιδιά.

Δεν ένιωθα ποτέ sexy. Τα φαινόμενα απατούν, πίστεψε με. Τι να κάνω που πέσατε όλοι σε αυτή τη λούμπα…

Είμαι καλή ηθοποιός και σας έπειθα για κάτι που στην ουσία δεν υπήρχε. Πιστεύω ότι οι πραγματικά sexy γυναίκες δεν είναι οι εντυπωσιακές αλλά κάποιες που δεν τις πιάνει το μάτι σου.

Οι μεγάλες συγκρούσεις ήταν πριν τον γάμο, που ήμασταν και οι δύο ενεργά στη δουλειά.

Ναι, αλλά όχι με βιολογικό τρόπο και «υπεύθυνη» ήμουν εγώ και οι απερισκεψίες που είχα κάνει σε νεότερη ηλικία, πριν γνωρίσω τον άντρα μου. Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί είχαν καταστραφεί τα «ενδότερα» από τις εκτρώσεις που είχα κάνει. Κάναμε μια εξωσωματική, δεν πέτυχε κι αυτή, αλλά σίγουρα ευχαριστώ τον Θεό πρώτα που μου χάρισε ένα αγοράκι δύο χρονών τότε, που σήμερα είναι 24 και τον άντρα μου που ενώ λατρεύει τα παιδιά παντρεύτηκε μια γυναίκα που ήξερε εκ των προτέρων ότι δεν θα του χαρίσει παιδί. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης.

Τον άντρα μου τον ήθελαν πάρα πολύ. Η μάνα μου ήθελε να με παντρέψει από πολύ μικρή. Έλεγε στον πατέρα μου «τι θα γίνει με αυτή τη μεγάλη κόρη σου που δεν θέλει να ακούσει για γάμο;» Και ο πατέρας μου μεταξύ σοβαρού και αστείου απαντούσε «είσαι καλά βρε Μαρίνα; Μόνο κανένας τρελός θα την πάρει. Ή κάποιος που θα έχει τεράστιο στομάχι. Αλλά έχε υπόψη σου ότι θα του τα πω όλα, γιατί μετά επιστροφαί δεν γίνονται δεκταί». Και το έκανε όντως στον Ορέστη.